Loopgroep Stiens traint op maandagavond 19.45-21.00, woensdagavond 19.00-20.00, 20.10-21.25
Locatie sportcentrum it Gryn aan de Ieleane. Voor informatie of proefles: a.visserman@gmail.com

donderdag 29 maart 2012

"WE GAAN NAAR ZANDVOORT AL AAN DE ZEE........"

Sfeerverslag van een hardloper uit Sneek.
Op uitnodiging van Running Center Leeuwarden met een bus vol op zondagmorgen vroeg de 25ste maart naar de Zandvoort Run. De stemming zit er goed in onderweg.  Natuurlijk hoor je hier en daar wat geweeklaag over het gebrek aan conditie, over allerlei pijntjes, over blessure(s), over de slechte en korte nachtrust. Het hoort er kennelijk bij. Iedereen heeft wel een reden om zich voor een eventueel wat tegenvallende prestatie in te dekken. Niets menselijks is een hardloper vreemd. Maar als alle pijntjes en de overige excuses zijn uitgewisseld dan zijn er louter vrolijke en zorgeloze gesprekken.
“We nemen broodjes en koffie mee........”   
                                                                     
De geheel verzorgde reis verloopt in allerbeste stemming. Het ontbreekt ons aan niets; een vriendelijk welkomst woord, een cadeau in de vorm van een prachtig opvallend oranje shirt, een kop koffie of thee met een gevulde koek . En alsof dat nog niet genoeg is ook nog een VIP-behandeling/onderkomen vlakbij de startplek. Dat overkomt ons lang niet altijd.

"Oh, wat is het een heerlijkheid........”    
                                                                            
De korte broek kan wel aan. Als de commotie  voorbij is over het oogverblindend wit van de melkfles benen en als derhalve iedereen zijn/haar zonnebril heeft opgezet gaan we ons onder leiding van Arjen nog even opwarmen. Gelukkig blijven de oefeningen die de nadruk leggen op de coördinatie deze keer voornamelijk achterwege.
Over de “wedstrijd” zelf kunnen we eigenlijk kort zijn. De professionals maken onderling wel uit wie zich de winnaar mag noemen. Dat gevecht zal zich ver voor het amateurveld afspelen. Wij, in het peloton van de recreatielopers, gaan vooral een wedstrijd aan met ons zelf en de klok. Daarbij houden we natuurlijk onze “vrienden” van de loopgroepen uit Berlikum, Stiens en Sneek goed in de gaten. Want niets is zo plezierig om in de “nazit” de balans op te maken en vast te stellen dat je er velen achter je hebt gelaten! Bijkomend voordeel is dat de  oranje shirts er zo helder uitspringen dat het eenvoudig is iedere concurrent goed in de gaten te houden. Het nadeel is dat je tijdens de “wedstrijd” al snel in de gaten hebt dat je verslagen zult worden door.........We begeven ons nog eensgezind als groep naar de start. Maar eenmaal in het startvak is de groep de groep niet meer. De strijd is blijkbaar al begonnen.
Voorbereiding voor de wedstrijd?
“Als je van de duinen glijdt......“                                                                                         

Als je het startschot hoort dan schuifel je langzaam maar zeker naar de startlijn. De tijd loopt, maar daarover geen zorgen. De chip, gehecht aan je startnummer, registreert feilloos het juiste moment van passeren. Het racecircuit biedt volop gelegenheid, omdat er genoeg ruimte is, je eigen tempo op te zoeken. De opzwepende beatmuziek is oorverdovend hard. Het weer werkt mee; de zon schijnt volop en een zwak windje uit noordelijke richting zorgt af en toe voor de nodige afkoeling. Na het verlaten van het circuit heb je nog even tijd om je geestelijk voor te bereiden op het strand. Vorig jaar was het geen onverdeeld genoegen. Terugtrekkend hoog water zorgde voor een smal en nat strand, waarop het zwaar, zeer zwaar lopen was. Menigeen vond daar toen zijn Waterloo, dat is verleden tijd. Even later ga je al naar beneden het strand op. De benen kunnen het bijna niet bijhouden. Een paar zijn er gevallen; zij krabbelen moeizaam overeind. Op het strand is het ieder voor zich, nog meer dan op de weg en dat over een lengte van 3 kilometer. Loslopende honden met hun bazen, toeschouwers, kinderen spelend met een bal, volwassenen die genieten van een voorjaarszonnetje en ook nog hardlopers die niets ontziend, de blik op oneindig, soms steunend, kreunend en hijgend hun weg proberen te vinden. Maar het is vandaag niet zo zwaar, het is laag water, het strand is breed en het zand biedt overwegend voldoende steun om het tempo erin te houden. De oranje loopshirts van Running Center Leeuwarden vallen geweldig op in het lange lint van lopers. De strandopgang naar boven valt niet tegen. Voor velen is het twee passen omhoog en een pas naar beneden glijden, maar dat mag de pret niet drukken. Zwaar hijgend komen de meesten boven. Vervolgens worstelt iedereen moeizaam voort op het vals plat. Gelukkig is dat na een vijftigtal meters ook weer voorbij en kan het herstel beginnen. De route door het dorp werkt mee aan dat herstel. Bemoedigend handgeklap van toeschouwers, een enkele aanmoediging, de muziek, dat allemaal doet wonderen. Er zijn er ook die niet de indruk maken dat ze als toeschouwer hier aanwezig zijn. Ze zijn er voor zich zelf, voor de muziek, voor de gezelligheid en voor een goed glas van het een of ander. Dan naderen we langzaam maar zeker het einde van deze 12 kilometer. Met het finishdoek in zicht worden de laatste krachten aangesproken om er nog een kleine versnelling uit te persen. En dan is het voorbij. De snelste van de recreatieloop heeft de 12 km in 41.41 minuten afgelegd en de langzaamste deed er 1.46.51 over. Wij, in onze oranje loopshirts van Running Center Leeuwarden, wij hebben een tijd neergezet die daar ergens tussen in ligt. Iedereen kijkt dan ook tevreden terug op een geweldige dag daar in Zandvoort. 
Heije Schaper in actie op het strand
Nazit    
                                                                                                                              
Iedereen is binnen. Een enkeling loopt nog even uit. Maar dan is het tijd voor een terugblik. Pieter is deze keer Frank de baas. Hij heeft zijn doel bereikt en overweegt nu serieus te stoppen met hardlopen. Arjen heeft een rolstoel nodig; hij heeft het zwaar gehad, het soepele bewegen is er even niet meer. Erik liep een p.r. 45.45. Daar kan niemand van ons ook maar in de buurt komen. Janet (loopgroep Berlikum) heeft het advies van Arjen opgevolgd en heeft Frank in de gaten gehouden om in een regelmatig tempo het parcours af te leggen. Ysbrand was snel en toonde zich uiterst tevreden over de eigen tijd. Sytze merkte op dat hij het weleens gemakkelijker heeft gehad. Durk had, zoals zo vaak, genoten en toonde zich tevreden. Karin heeft weer op de kostbare spullen gepast en voor een vrolijke noot gezorgd. Het wedstrijdteam van Running Center Leeuwarden heeft voor de vierde keer op rij de eerste prijs gewonnen. Arjen en vooral Erik hebben daar een belangrijke bijdrage in gehad. Van de vrienden van de andere loopgroepen hebben we niets anders dan lof gehoord over “we gaan naar zandvoort.........” Het was een mooie dag!

Meeloper

Zandvoort Circuit Run 25 maart, 12 kilometer:
Arjen Visserman  52:07  Heije Schaper  55:03  Henk Braaksma  1.02:22
William Teinsma  1.19:29  Gerarda Teinsma  1.19:30

Foto's  Hero, Ingrid, Janke en Eddie

DE SCALP VAN DE TRAINER

Elk jaar zijn ze er weer, van die hardlopers die denken na jaren van noeste trainingsarbeid de trainer even te grazen kunnen nemen. Ook dit jaar bij de Zandvoort circuit run was het weer niet anders. Maar liefst 11.999 hardlopers die dachten mij even te kunnen verslaan. Weken voor de start begint het spel al. Vragen hoe het met mijn vorm is, of ik dit jaar Erik Bouma ga verslaan, hoe vaak ik train, hoe het met mijn blessures is? Soms denk ik , zijn ze blind? zien ze het nu niet dat ik achteraan strompel, dat ik ja, ja ik de trainer bij elke tempo  als laatste binnen kom? Of heeft een trainer die ooit eens snel ter been was een bepaalde magie om zich heen, een soort beschermende cocon die alle zwakke plekken niet laat zien. Natuurlijk ziet de volmaakte techniek er soms nog flitsend uit, en draagt de altijd tip top uitziende Nike outfit  bij aan de Magie!, en maak ik gebruik van een geheim en super doordacht trainingsprogramma, 100% tempotraining en 0% duurloop. Klaas Lok, meervoudig crosskampioen en oud topper op de 5- en10 kilometer, en verwoed aanhanger van het de Methode Verheul,80%tempotraining-20%duurtraining,zou jaloers zijn op mijn zelf bedachte trainingsmethode!
Met de bus naar Zandvoort
Voor mij was het al weer mijn vierde optreden tijdens een Zandvoort circuit Run. Elk jaar krijgen we na afloop weer de vraag: hoe kom ik in de bus naar Zandvoort? Wij zijn daarin heel eerlijk! Trouw de trainingen bezoeken, onze gedachte over het hardlopen steunen en te verspreiden en Running Center Leeuwarden de beste Hardloopspeciaalzaak van Friesland vinden! Duidelijker kan het niet zijn! Ik blijf mij elk jaar weer verbazen dat de populariteit van het hardlopen nog steeds groeiende is. Ik merk het aan de laatste Start to Run inschrijvingen, 65 nieuwe hardlopers in Sneek.  Het was drukker dan ooit in Zandvoort. Meer wel gezellig druk, en alles strak en prima geregeld. De hardloper komt niets en dan ook niets tekort. Viptent, broodjes, drankjes, goodiebag, lekkere opzwepende muziek en een zon overgoten parcours. Wat kan een hardloper nog meer wensen!

Zodra de bus op het circuit van Zandvoort is gearriveerd begint de voorbereiding op de wedstrijd. Hier en daar probeer ik mijn belangrijkste tegenstanders door middel van  oneliners en opmerkingen te beïnvloeden en uit hun wedstrijdconcentratie te halen. Erik Bouma probeer ik er van te overtuigen dat het eigenlijk niet eerlijk is om de trainer met een extra  ballast van een zware zak aardappels het wedstrijdparcours in te sturen. Maar goed  dat deze “oude” trainer ooit Erik nog zal verslaan is een utopie. Ik richt mijn pijlen op de minder ervaren hardlopers die nog wel zijn te beïnvloeden door mijn overdreven gedragingen. Mijn lichtgewicht wedstrijdbroekje, schoenen die bijna geheel gewichtloos zijn, en mijn lichtvoetige inloopstijl doen hoop ik de rest! Na de warming-up spoeden Erik en ik ons naar het toilet om ook de laatste overtollige ballast nog even over “boord “ te gooien. In een luchtige loopstijl bewegen wij ons door de duizenden mensen richting ons startvak. Ruim op tijd aangekomen in het startvak zien we tot onze schrik dat de businessloop wel erg populair aan het worden is. Menig bedrijf of instelling wil graag de titel van snelste bedrijf van Nederland overnemen. Het startvak is reeds afgeladen vol en voor een oud topper en topper in wording is geen plaats meer vooraan bij de start. Gelukkig laat mijn 36 jaar aan hardloopervaring nu even heel erg handig zijn. Samen met Erik ga ik nonchalant een beetje vooraan aan de zijkant staan, wachtend op een gaatje dat ons de gelegenheid geeft om op de voor mij juiste startplek te komen, want elke seconde winst is er voor
De trainer vlak voor de finish
mij één! Na vijf minuten geduldig wachten ontstaat er zomaar een gaatje. Hup binnen no time staan we bij de overige snelle lopers van het Runningcenter Leeuwarden Team. Paaaff daar gaat het bevrijdende startschot en handig manoeuvreer ik mij tussen de hardlopers door. Elk jaar heb ik weer het voornemen om rustiger te beginnen, ook nu gaan de eerste twee kilometers weer te hard. Al naar vier kilometer heb ik door dat na drie opgaande jaren dit een terugval wordt en bedenk snel een strategisch plan om de scalp van der trainer te redden. Snel maak ik een berekening van nieuwe doorkomsttijden om toch nog in een voor mij redelijke tijd te finishen. Het restant van 8 kilometer was voor mij toch duidelijk een duin te hoog. Jeetje wat kun je stuk gaan op het strand. Ik zoek haastig naar een stuk hard strand die de 90 kilo een beetje kunnen dragen. Mijn zwalkend spoor langs de vloedlijn blijkt helaas niet de redding te zijn voor mijn zware gang over het strand. Wat een hel. Maar terug in het spoor van de overige zwoegende hardlopers die mij nu links en recht passeren. Erik verslaan dat wordt hem niet vandaag, dat zal gezien de prestatieontwikkeling die Erik door maakt mij niet door de groep worden kwalijk genomen. Maar als iemand anders sneller is ja dan is het hek van de dam. Mijn doel is nu verantwoord de wedstrijd uit te lopen en zowaar ik ga weer genieten, zoek snel een nieuw loopmaatje uit en probeer de schade te beperken. Om eerlijk te zijn het voelde niet heel erg goed, zoiets als een zware tank met een kapotte rupsband met nog een klein beetje benzine in de tank. Probeer zoiets maar aan de praat te houden. Net toen ik er weer een beetje in geloofde werd ik op het schouder getikt, Jordi Stam een pupil van Mila Fryslân( 16 jaar) dendert mij in sneltreinvaart voorbij. “Zet’ em op trainer schreeuwt” hij nog.  Gestart in een vak later finishte hij uiteindelijk in 45.08 dat zijn nog eens tijden waar je iedereen stil mee krijgt. Onder tussen is de stoomketel bij mij in de overdruksituatie beland en probeer ik de temperatuur wat te laten zakken. Ik sta werkelijk waar op ontploffen.  Gelukkig krijg ik door de opzwepende muziek en de uitzinnige mensenmassa weer een beetje snelheid en weet ik de schade te beperken tot een finishtijd die nog acceptabel is, 52.07, maar twee minuten langzamer dan vorig jaar. Na mijn zwaarbevochten medaille en drankje in ontvangst te hebben genomen staat mijn persoonlijk begeleidster mij ongerust op te wachten. Bezorgt vraagt ze” gaat het”. Mijn hoofd is knal rood en staat op springen en ik heb een partij blaren, dus die vraag is overbodig! “Ga je morgen maar op de fiets” is een schrale troost. Angstvallig kijk ik om mij heen of er nog een paar “scalpjagers” uit het recreanten vak mij hebben benaderd en mij met hun netto tijd om de oren slaan! Bij de viptent leunend tegen een stamtafel komen de eerste jagers al vragen om mij scalp, “wat heb je voor tijd gelopen Arjen,, , “52 en een beetje,, roep ik terug. Ahaaaa wordt en een paar keer triomfantelijk opgemerkt “ik had 53 minuten, dat is vlak achter jou,, Gelukkig blijken deze personen een dag later zich vergist hebben in de tijdwaarneming, de netto tijden vallen voor mij toch drie minuten gunstiger uit! Volgend jaar is er weer een kans dames en heren , ik zal mijn eer weer met alle geoorloofde middelen verdedigen. Rest mij nog één ding te zeggen. Het was weer een fantastische dag, Running Center Leeuwarden bedankt. En natuurlijk is het maar een spel, plezier door het hardlopen  en genieten van daar gaat het om.
Graag tot ziens bij de volgende Zandvoort Circuit Run!   Arjen.

maandag 26 maart 2012

De schaduwen worden korter.....

Weer een bijzondere training vandaag. Alle ingrediënten zijn aanwezig om er iets speciaals van te maken. Anja en Jurjen hebben de route van 26 k uitgezet in de contreien rondom Ferwert. Om controle vooraf onmogelijk te maken hebben ze de mail zo gecodeerd dat het kaartje voor ons niet te openen was. “We willen jullie psychisch ook sterker maken”, is de verklaring van Anja en ik mag nu al verklappen dat ze hierin volledig zijn geslaagd. Allereerst is er het tijdstip, een kwartier vroeger dan vorige week. “Zo werken we langzaam naar half zeven toe”. Moet gezegd worden dat we op Lettinga State uitstekend ontvangen en verzorgd zijn.  
Met 6 man zitten we aan tafel. Korte broek,lange broek, één of twee lagen aan. Gelukkig worden we hier vrij in gelaten, het resultaat is 3 kort en 3 lang. Om nu al met 1 shirt te starten durft niemand nog aan. Het eerste fysieke leed dient zich aan, William is twee dagen geleden op zijn werk door de rechterenkel gegaan. Uit respect vragen we niet waar hij mee bezig was op dat moment. “Je moet de kop er wel bijhouden”, vertrouwt Herman mij onderweg toe. “Bij alles wat ik deze voorbereidingsmaanden moet doen denk ik eerst ‘is dit wel goed voor mijn lijf’. Zo niet, dan begin ik er niet aan. Reden voor hem om op de fiets naar de start te komen, want met een auto weet je het maar nooit. Marijke tapet William stevig, maar deskundig in, pas in de laatste kilometers zal de enkel weer opspelen.
Zeedijk Amsterdam
Zoon Gysbert (moet voetballen tegen Zwaluwen) en dochter Sanne (ook voetballen, tegen Wykels Hallum) zwaaien ons uit. Laatste maakt nog een foto als bewijs dat we ook daadwerkelijk van start gaan. Via de Kahoolsterlaan gaan we naar de Zeedijk. Jurjen legt uit dat op deze Zeedijk minder activiteiten plaatsvinden dan op de dijk met dezelfde naam in Amsterdam. Een wereld van verschil volgens hem. Hij krijgt gelijk, want op de 6 à 7 k die de dijk lang is, is het enige geluid dat we horen het mèèè, mèèè van de schapen die blij zijn  dat het lente is. Het feit dat er een paar lammeren tussen lopen zou je met enige goede wil een overeenkomst van de arbeidsresultaten op beide dijken kunnen noemen.

Karin jaagt ons op de maand- en woensdagtraining regelmatig de terpen van Britsum, Cornjum en Stiens op, nu ze er niet bij is denken we hiervan verschoond te blijven. Niets is minder waar, zeker drie keer worden we door Anja het dijklichaam opgestuurd. En dat is andere koek,minstens twee keer zo stijl en lang. Maar, het moet gezegd worden, boven gekomen ligt een prachtig cadeau, het Wad, in al haar glorie. Ameland kunnen we bijna vastpakken. Onze harten kloppen sneller (voor één keer toegestaan) als een koppel ganzen laag overvliegt en de veerboot de kwelders lijkt te raken. De kapitein ziet ons, drie keer laat hij als groet het sonore geluid van de scheepshoorn horen. Wat is het Wad mooi!

We steken de weg naar de pier van Holwerd over om, na een stukje Grandyk de kustlijn verder te volgen via de Nieuwe Zeedijk. Jurjen geeft hierover geen aanvullende informatie. Zelf moet ik me even laten zakken, letterlijk en figuurlijk, als ik weer op weg ga zie ik nog maar drie lopers, de dames hebben de les van vorige keer geleerd en zijn even achter dijk gaan kijken of daar misschien familie van deze of gene woont. Klaarblijkelijk is dit zo, want opgelucht voegen ze zich even later bij de groep. We gaan rechtsaf en komen uit in Trijeboerehuzen (Drieboerehuizen), beginpunt van een aantal merkwaardige gebeurtenissen.

We hebben al een poosje opgemerkt dat Jurjen en Herman voortdurend op zachte toon met elkaar lopen te overleggen. De ene keer wordt er een blik op het horloge geworpen, dan weer schudden ze beide hun hoofd om tenslotte, na pittig aandringen van onze kant, te bekennen dat tijd- en afstandwaarnemingen van beide niet met elkaar overeenstemmen. Het dure klokje van Jurjen geeft aan dat we 500 meter meer hebben afgelegd als het nog duurdere klokje van Herman. Het tijdverschil is 6 minuten. Verslagenheid overvalt de groep, wat is waar, op wie kunnen we nog vertrouwen, lopen we wel het goede parcours? Dit wordt nog enger als we even later op een straatnaambord ‘Elba’ zien staan. Jeetje waar zijn we nu terechtgekomen, daar woont Napoleon toch? Enige paniek maakt zich van ons meester en het wordt er niet beter op als we even later een witte berg zien opdoemen. IJs, en dat in deze tijd van het jaar. Marijke probeert ons gerust te stellen door over smeltende gletsjers te beginnen, dat dit verschijnsel boven Dokkum wel vaker is waargenomen. Het blijkt een depot van de gemeentelijk zoutopslag te zijn.
Elba Holwerd?
Aan alle ongerustheid komt een eind als we de zoon van Jurjen zien staan met drinken en ontbijtkoek. De pauze duurt 5 minuten, nog 11 k te gaan, denken we. Waaxens is vanmorgen de eerste nederzetting die we daadwerkelijk aandoen. De locale bevolking is niet onder de indruk van onze inspanningen en gaan rustig door met waarmee ze bezig zijn. Hetzelfde doet zich voor in Lichtaard. ‘Zo kom je nog eens ergens’, zegt William, maar als er niet meer belangstelling is, kom ik hier ook nooit weer’. Dit laatste hoeft dus ook niet, want we zien niemand. In de verte de contouren van Ferwert, 4k staat er op een wegwijzer, dat is te doen. Maar in al hun voorzienigheid is de organisatie erin geslaagd om tot 3 keer toe zo’n aanduiding in de route op te nemen, terwijl we toch echt niet stilstaan en bovendien onze benen beginnen te voelen. Maar goed, aan alles komt een eind, maar niet nadat we getrakteerd worden op een toetje in de vorm van de terp van Hegebeintum. Is dit in normale omstandigheden al een lastige hindernis, aan het eind van een tocht komt de klap dubbel aan. Als we de terp hebben genomen, blijken we een rondje te hebben gelopen. ‘Hij zat niet in de route, maar ik vond het leuk om hem toch even in te lassen’ merkt Jurjen op. Beste lezer,u begrijpt wie het best in vorm is op dit moment.
De "schaduw" van Geert Vogelzang


En raad eens op welke weg we nu lopen, je houdt het niet voor mogelijk, maar hij blijft ons schaduwen, de Geert Vogelzangweg. Voor Geert was geen plaats op het naambordje, maar Vogelzangweg staat er toch echt. Dit biedt perspectief, eeuwige glorie is voor ons weggelegd als we de Slachte uitlopen. Blijmoedig leggen we de laatste paar kilometers af naar ons startpunt. Jurjen wijkt nog één keer af van de route, we zien hem een weiland inschieten. Er ligt een schaap op de rug, die komt zonder hulp niet meer overeind. Nou, deze wel, zodra hij J ziet weet hij niet hoe gauw hij weg moet komen.

De koffie met eierkoek gaan erin als een preek in een ouderling. We stellen vast dat de meeste km gelden, die van J dus, 27,5.




Het was weer een leerzame ochtend.


LOPEN IN HET HOGE NOORDEN

Omdat ik mij vandaag een beetje “gastvrouw” voel van onze loopgroep een klein verslag van mij vanuit Ferwert. Vandaag staat er 26 km op het programma, een route in het Hoge Noorden. Hier meestal een koele harde wind, maar vandaag niets van dit alles. De zon is er al en met windkracht 3 a 4 is het een perfecte dag. Aanwezig zijn Herman,Jurjen,Koos,William,Marijke en ondergetekende. Jurjen; onze man met de marathon-ervaring, komt in zone 2 al lopend vanaf zijn huis naar De Rijp 2. Hij heeft de warming-up dus al gedaan en staat te popelen om van start te gaan. Als tweede man die ook al een warming-up heeft gedaan, meldt Herman zich. Hij dacht laat mij eens lekker alle spieren los fietsen en was vanuit Oudebildtzijl op de fiets. Het is een eer om deze top-sporters te ontvangen. Wachten is dan op de groep uit Stiens, die moeten voor het eerst naar het Hoge Noorden rijden en denken dat in 8 min te doen. Ik denk dat zelf ook altijd, vandaar dat ik vaak als laatste aansluit bij de training. We zijn zeer benieuwd hoeveel personen uit de auto komen, aangezien William donderdag op z’n werk zijn enkel heeft verstuikt. Maar mede door goede verzorging van Gerarda en een consult van onze verzorgster Marijke is William toch meegekomen! Wat zouden we ook zijn zonder onze grote organisator! Een blij welkom en door Marijke nog een extra tape aangelegd, kunnen we daarna eindelijk van start. Nee, toch niet, Herman, onze man met alle digitale informatie, wil toch z’n eigen drinken mee en ja, hoe moet die riem ook alweer om? Ondertussen kan Jurjen dan ook niet meer stil staan, hij borrelt van energie en kan niet wachten om ons zijn mooie uitgestippelde route te laten zien.
Om 8.45 uur maakt mijn dochter Sanne-Jouk nog een foto van ons en dan mogen we eindelijk lopen…… Voor sommigen onder ons was woensdag de laatste training en dus willen we graag kilometers maken. De klokjes worden ingesteld en dan op naar de zeedijk. De groep is wat druk, dus zo nu en dan wijs ik ze even op de mooie omgeving waarin we lopen! De route-planner Jurjen loopt voorop en stelt voor zo nu en dan de zeedijk even op en af te gaan, als training voor de Slachte-brug. Bij deze beklimming laten we zone 2 even achter ons…. William wordt gewaarschuwd voorzichtig over de roosters te gaan, Marijke heeft geen extra tape mee voor onderweg! Hij loopt ondanks de blessure ontzettend soepel. Zelf heeft hij het gevoel dat hij met z’n ene been in een soort skischoen zit vanwege de tape. Maar William houdt van uitdaging en is een bikkel, dus weer een ervaring erbij!


Gezamenlijk lopen in deze prachtige omgeving, dan vliegt de tijd voorbij. Voor we het weten zijn we al bij de verzorgingspost. Jelle, de zoon van Jurjen verwelkomt ons met Extran en heerlijke ontbijtkoek. Deze koek is dus het geheim van Jurjen z’n krachten. Nog wat kledingstukken worden bij Jelle achtergelaten en dan snel weer verder. We lopen naar Lichtaard, een idyllisch dorp, of lijkt dat nu zo door het mooie lente-weer. Dan vervolgen we de route richting Hogebeintum. Jurjen en Herman zijn uit zicht, maar gelukkig op de terp treffen we elkaar. Na de beklimming van de hoogste terp van Friesland en Nederland( 8,8 meter boven het NAP) is dit voor ons het toetje van deze tocht. Toch moeten we nog de laatste kilometers naar De Rijp 2, en dat is zwaar, zeker als je loopt met één skischoen. Gelukkig moeten we even stoppen, want Jurjen moet eerste hulp verrichten bij een schaap dat er niet al te fit bij ligt. Het lijkt allemaal mee te vallen, het schaap voegt zich alweer z’n vrienden. William heeft het zwaar en oppert of je niet beter een schaap kunt zijn, dan krijg je steun en hulp…. Maar het einde is in zicht, dus nog even doorzetten. Zo rond half 12 zijn we weer thuis. Blij en voldaan nog even gezamenlijk een kop koffie drinken en nog wat tips uitwisselen. Rond 12 uur vertrekt Jurjen lopend en Herman op de fiets voor een cooling down. William mag languit op de achterbank bij Koos en Marijke richting Stiens. Oohh ja, vergeet nog te melden dat we 27 km hebben gelopen… wat zal de trainer trots op ons zijn!
Een sportieve loopgroet uit het hoge noorden!

Anja

zondag 18 maart 2012

SOMS GAAT HARDLOPEN SNELLER DAN MET DE AUTO

Zaterdag stond er een duurloop van 24 km op de planning. Vandaag zijn aanwezig: Anja, Marijke, Koos, Jurjen en ikzelf. Herman heeft gemeld dat het verstandiger was om vandaag even rustig aan te doen. Dit leverde meteen enige paniek op. Wie zou ons van alle loopgegevens voorzien, maar gelukkig bleek de oplossing onmiddellijk voorhanden; Jurjen was vandaag jarig en had een hypermoderne Garmin hartslag-  en snelheidsmeter gekregen, zodat we toch konden beginnen. Het was inmiddels al 9 uur geweest, dus op naar Leeuwarden. Daar aangekomen werd even van de route afgeweken voor  een plas- en drinkpauze  bij Jurjen zijn zus. Daarna snel op naar de Eebrug om vervolgens weer in noordelijke richting langs de Ee terug te gaan. Na 15 km stond Gerarda bij Tichelwurk klaar voor de  volgende verzorging. Snel een  gel  en wat Extran erin, foto’s nemen even zwaaien en weer door . Gerarda stapte in de auto en wilde weer op huis aan, maar helaas de auto was zo dood als een pier. Ze had hem nota bene gisteren meegekregen van de autospuiter; onze eigen auto had schade. “Gelukkig” hebben wij hier niets van gemerkt, zodat wij rustig door konden lopen. Gerarda ging opzoek naar hulp. Ze doorzocht de boerderij verderop maar vond daar alleen maar koeien. Ja en wat doe je dan. Dan bel je Egbert. Gelukkig was die thuis hij kwam er snel aan, maar toen bleek dat Machteld net de dag ervoor de startkabels uit de auto gehaald, omdat de tas waar ze inzaten wel erg op een laptop- tas leek en dit kon leiden tot inbraak. Samen naar huis en eerst maar startkabels halen. Zo ben je toch snel een uurtje verder. 

Intussen liepen wij met een drafje boven de 10 km per uur en met  hartslagen, die  intussen toch wat opliepen via Bartlehiem weer richting Stiens. Met wat omwegen om aan onze opdracht te voldoen kwamen we weer bij de sporthal aan. Na een kopje koffie in de kantine gingen we huiswaarts.
Toen ik thuis aankwam, was Gerarda ook net thuis van haar avontuur.

Zo zie je maar weer;  soms kun je beter gaan hardlopen. Iedereen bedankt voor zijn hulp! Wij hebben nog 12 weken te gaan voor de Slachte.

PS. Nog wat technische gegevens totale afstand 25 Km, nettotijd 2:35 uur

William

DE SCHADUW IS TERUG.....

Vandaag maar even voortborduren op de aanhef boven de vorige aflevering, eens zien waar we uitkomen. De start is vandaag op het Gryn,William heeft een route van 24 k uitgezet, uiteindelijk zullen het er ruim 25 worden, maar dit geheel buiten zijn schuld. We zijn deze keer met z’n vijven, Marijke en Jurjen hebben hun drukke agenda zo kunnen ordenen dat de zaterdag voorlopig ‘s ochtends voor het lopen vrij is. Jammer genoeg is Herman niet aanwezig. Er wordt geopperd dat hij waarschijnlijk Green op zijn GPS heeft ingevoerd, ja,  dan kom je al gauw uit op de golfbaan bij de Grote Wielen.
Vooraf een kleine huldiging van twee jarigen, Jurjen vandaag en ik morgen. Het presentje dat door Anja is verzorgd, wordt in dank aanvaard door de heren. De telwerken worden ingeschakeld, via de Wythusterwei verlaten we het dorp. Vanwege het vroege uur is er weinig volk op de been. De spaarzame aanmoedigingen ‘kop er foar’ en ‘de frouen it wurk dwaan litte’, doen ons dan ook goed. Richting Leeuwarden gaan we, de westenwind (4 à 5) heeft nu nog nauwelijks invloed op onze snelheid, dat zal straks anders worden. Twee honderd meter voor de verkeerslichten bij de Valeriusstraat klinkt er vanuit de groep ‘ik moet plassen’. Jurjen weet raad, myn suster wennet hjir in ‘e buert, der kinne we wol even oanstekke’. Toeroperator W staat dit voor één keer toe. ‘Hier moeten we geen gewoonte van maken, anders raakt mijn schema in de war. Langs de route van de Slachte woont ook geen familie en zul je het met een boom moeten doen’.
We worden allervriendelijkst ontvangen, als we broer en zus naast elkaar zien lijkt het wel of ze bij elkaar ‘uit de bek zijn gestapt’, sprekende gelijkenis.  Van W mogen we één slok water drinken, ‘anders moeten jullie straks weer’. Dit is ook het laatste dat er over deze omweg van 1 k wordt gezegd. Volgens mij woont Geert hier ergens – we zijn dan op de Troelstraweg – het is nog niet gezegd of daar wordt al op een raam getikt en zien we ons GROTE  VOORBEELD, Geert heeft in november New York gelopen, staan. Minzaam glimlachend steekt hij een hand op, het is alsof hij wil zeggen ‘nu lachen jullie nog, maar dat zal jullie op 6/16 wel vergaan’.

Via het tunneltje bij de Ee-brug komen we op het tweede deel van de route, pal Noord richting Tichelwurk. De wind is nu in de rug, het loopt heerlijk, in wisselende samenstelling worden verwachtingen en ervaringen met elkaar gedeeld. De hartslagzone(2) is bij iedereen nog haalbaar. Jurjen heeft een modern apparaat gekregen voor zijn verjaardag. Als de instelling goed is, dan lopen we nu 11 k per uur. Zou prachtig zijn, laat de Slachte maar komen, klinkt het al voorzichtig optimistisch. Bij de afslag naar De Bonke worden we ingehaald door een roeiboot – zes met stuurvrouw. Over en weer wordt gegroet, sport verbroedert.

W heeft zijn huiswerk goed gedaan, want als we bij het Havankpark komen, verzoekt hij om even het tempo iets te matigen. Of we weten wie of wat Havank is. Het niveau van de groep is hoog, ‘een schrijver’ klinkt het als uit één mond. W knikt goedkeurend, dan nu vraag twee, noem  ‘een titel’. Nu duurt het iets langer, maar een juist antwoord wordt gegeven ‘De Schaduw is terug’ weet ik en realiseer me nu dat de titel boven deze aflevering kan blijven staan. De Schaduw heeft nog veel meer van zich doen spreken, maar dat zijn weer andere boeken. Hiermee is het culturele deel van deze ochtend geëindigd.

Voort gaan we, links de groene weiden en rechts het blauwe water. Dat we hier zes weken geleden nog geschaatst hebben, je kunt het je bijna niet voorstellen. Dezelfde roeiboot ligt nu stil in het water, we vragen of er iets is waarmee we kunnen helpen. Niet nodig, tijdens de training hebben ze altijd ‘een meditatief moment’. We mogen wel even meedoen, maar daar voelen we niets voor, ‘gang is alles’. ‘Als we later niet of moeilijk kunnen lopen, dan gaan we roeien’ stelt Marijke voor. Er klinkt instemmend gemompel. De organisatie is vandaag echt perfect, op 14 k zien we Gerarda staan, fototoestel in de ene en een tas met versnaperingen in de andere hand. De sportdrankjes vinden gretig aftrek, een enkel gelletje wordt met elkaar gedeeld. Lang mag de pauze niet duren, want de laatste 10 k wachten op ons. Ze zijn pittig, allemaal met tegenwind. De gesprekken zijn verstomd, de groep valt uit elkaar zonder elkaar uit het oog te verliezen. Hartslag loopt op, maar alles binnen de toegestane bandbreedte. We halen nog een eenzame loopster in,ze klampt nog even aan maar moet al snel onze trein laten gaan. Vlak voor Stiens zijn we weer één geheel, één voor allen, allen voor één. Jurjen bewijst nog even bij de terp dat jaren niet tellen, in een felle sprint bedwingt hij deze puist.

Tijdens de evaluatie krijgt iedereen de gelegenheid om zijn of haar pijnpunten te benoemen en te laten voorzien van goedbedoelde adviezen. Volgende week lopen we 26 k, precies de afstand Ferwert – Dokkum – Ferwert, klinkt als Luik -  Bastenaken – Luik, maar ons parcours kent minder klimmetjes, is desondanks zeker niet lichter. Ben benieuwd.

Koos

vrijdag 16 maart 2012

MERENLOOP GROU 2012

  Uitslagen: 
  5 kilometer   Nienke van der Ploeg                  28:20
10 kilometer   Alexander Edens 45:06, Hein Vogt 51:08, Egbert Smit 53:47,
                         Marco Veldman 55:31,Trudy Bijland 55:55, Luut Haites 56:31,                               
                         Rina Sijtsma 57:10, Johanna Rinsma 59:16
14 kilometer  Jacqueline Sollie  1.20:16, Jan van der Ploeg  1.23:56, Watse Cuperus 1.29:41     
Hein samen met zijn zoon in het weiland
        

woensdag 14 maart 2012

De Slachte werpt haar schaduw vooruit....

De voorpret van een feestje is vaak leuker dan het gebeuren zelf. Het ene moment besluit je, aangestoken door het enthousiasme van anderen, om ‘ja’ te zeggen tegen de uitdaging die De Slachte heet, om je vervolgens zelf op zondagmorgen 11 maart zwetend  aan te treffen langs de Waddenzeedijk. Is dit leuk?, ja dit is leuk!
We zijn vanmorgen met z’n vieren, Anja – William – Herman en ondergetekende. Om kwart voor negen verzamelen in Vrouwbuurt, wennen aan de vroegte. Op 16 juni worden we al om half zeven ’s morgens  aan de start verwacht. De komende tijd mijn biologische klok 12 uur vooruit zetten, ach wat zou het, zolang je hartslag maar laag blijft.

We zijn natuurlijk al een paar weken individueel bezig om het schema van Arjen en Karin zo goed mogelijk uit te voeren. De hartslagzones zijn tijdens een eerste sessie onverbiddelijk vastgelegd, voor mij 110 (1) 120 (2) 130 (3) 140 (4) 150 (5), daarboven bevindt zich het gebied van de versnelde verzuring, daar kun je maar beter wegblijven. Nee, op 2 en 3 zal je je moeten concentreren, daar vindt de slag (te) plaats.
Het thema voor vandaag is ‘Ruiken aan de Slachte’, Arjen heeft de route uitgestippeld. Eerst naar Oude Bildtdijk, dan naar Zwarte Haan, rechtsaf 10 km langs de zeedijk, bewoonde wereld weer in om terug te keren naar het beginpunt. Dan hebben we 22 km afgelegd. De hartslagmeters worden ingeschakeld, startwaardes worden met elkaar vergeleken, leeftijd bepaalt de ondergrens, hoe ouder hoe lager.

Onder bewonderende blikken van de inwoners van Vrouwenparochie verlaten we het dorp, Arjen op de fiets om het tempo in de gaten te houden. “Niet hoger dan zone 2” is de opdracht, nou dat is wennen, het lijkt alsof we niet vooruit komen. “Je hebt een marge van 5”, is de enige concessie die Arjen wil doen. Het weer is mooi, een opkomend zonnetje, 10 graden en alleen op de dijk richting Zwarte Haan windkracht 3 tegen. Ik raak achterop, de hartslagmeter is onverbiddelijk. De kopgroep slaat een gaatje van 100 meter, uiteindelijk loop je altijd alleen. ‘De Tour wacht op niemand’ flitst het door mijn hoofd, maar ook: ‘Parijs is nog ver’.  Op de langste straat van Nederland merk ik dat de voorsprong stabiel blijft, een beetje versnellen, smokkelen met de hartslag – gewoon een poosje niet kijken – en vlak voor Zwarte Haan zijn we weer met z’n vieren.( De 50 meter die ik bij Arjen achterop de fiets heb gezeten, heb ik aan het eind weer ingehaald.)
De uitbaters van ZH staan aan de weg klaar met koffie en gebak, de verleiding is groot. Eén blik van Arjen maakt duidelijk dat vandaag alleen de bidon onze dorst zal lessen. Grootmoedig opent hij het hek voor de zeedijk. Windje in de rug, dat loopt toch wel lekker, hartslag past zich automatisch aan, zo lijkt het. Als ik mijn ploeggenoten regelmatig op hun uurwerk zie kijken schiet het versje van Sophie Zelmani mij in gedachten: ‘how is your hart doing’. Zoek het maar eens op YouTube. Ze zingt het net zo langzaam als wij lopen.

We zijn blij Herman bij ons te hebben, hij heeft namelijk een extra horloge met GPS en nog meer snufjes. Voortdurend worden we – gevraagd en ongevraagd – op de hoogte gesteld van de coördinaten, de snelheid van onszelf en de wind, hoe hard Arjen fietst, werkelijk een zeer vernuftig instrument. William wil weten waar zoiets is te bekomen, hij houdt wel van dit soort speeltjes. Voordat we het doorhebben moeten we weer rechtsaf om de polder in te duiken richting Oude Bildtdijk. Er kan nog steeds wat gepraat worden, teken dat het tempo nog steeds goed is. In het dorp aangekomen zien we dat Haye al op ons staat te wachten. Had graag ook meegedaan maar is helaas op 16 juni met vakantie. Vlug geeft hij ons wat gelletjes voor de laatste kilometers. Als we het dorp uit zijn lonkt de molen van Vrouwbuurt in de verte. Herman vindt het nu genoeg, het speelkwartier is voorbij, hij trekt aan zijn latten en we zien hem pas weer voor de kerk. William kan zich de laatste kilometer ook niet inhouden, laat zijn hartslag voor wat die is en geeft er ook nog een snok aan.
Even uitlopen en dan bij Karin aan de koffie met stroopwafel en paaseitjes, maar niet nadat er finishfoto’s  zijn gemaakt.

Koos
Weer record bij deelname Start to Run
12 maart 2012

Bij het zesde jaar Start to Run onder auspiciën van de Atletiekunie werd het recordaantal deelnemers van 2011(4360)gebroken: er schreven ruim 5000 mensen in. Start to Run wordt op 132 locaties in Nederland gegeven.


maandag 5 maart 2012

Beginnen met hardlopen

 
Start to Run - Beginnen met hardlopen?

Start to Run is gezellig, leuk, sportief en met ‘medebeginners’ ga je samen over die drempel heen. Je krijgt training van gekwalificeerde trainers op de mooiste plekken in jouw omgeving. De trainers ...geven je een goede basis met zowel theorie- als praktijkoefeningen. Na zes weken ben je in staat ongeveer drie kilometer (ca. 20 minuten) aan één stuk hard te lopen.

Meedoen? De volgende Start to Run trainingen beginnen op zaterdag 10 maart 2012. Ik zie je zaterdag!!

Op zaterdag 10 maart begint weer de nieuwe cursus Start to Run. Vanaf die datum krijgen beginnende lopers zes zaterdagen van 9.30 – ca. 11.00 uur looptraining onder deskundige begeleiding. Ook krijgen deelnemers doordeweeks huiswerk mee. Iedere training is er ruimte voor theorie-items zoals gezonde voeding, juiste kleding en goed schoeisel.

Iedereen ontvangt een functioneel hardloopshirt en een goodie-bag vol leuke materialen. De cursus wordt afgesloten met een testloop van 3km. De motivatie van een enthousiaste trainer, het gezelschap van andere lopers (ook beginners) en vooral het voelbare resultaat, zorgen ervoor dat je doorgaat.

Start to Run is al jaren dé manier voor beginnende lopers om daadwerkelijk de stap richting loopsport te zetten. Op laagdrempelige manier maakt de sporter kennis met het lopen in zijn eigen omgeving. En dat alles begeleid door deskundige trainers. Waarom zou je meedoen? Je conditie verbetert en je zit lekkerder in je vel. Na deze zes trainingen ben je in staat 20 minuten onafgebroken te lopen. Dat lijkt nu nog veel, maar probeer het maar eens: hardlopen is leuk! De trainer zorgt voor steeds weer andere loopoefeningen, zodat elke training anders is. De trainingen starten op zaterdag 10 maart. Voor meer informatie en opgave: www.starttorun.nl

Locatie:

STIENS, Sportcentrum It Gryn

Loop Leeuwarden clinics 5 en 10km