WE MAKEN KENNIS MET DE SCHADUW EN KIJKEN HEM DIEP IN DE OGEN......

Iedereen heeft zijn of haar buiten-loopse bezigheden van vorig weekend goed doorstaan, zodat we ons nu kunnen gaan focussen, zoals je dat tegenwoordig moet noemen, op het evenement nu op drie weken   van ons. Herman moeten we helaas van de deelnemerslijst schrappen. Hij heeft nog geprobeerd om via de heilzame werking van het Waddenslib zijn knie genezen te krijgen, maar helaas, deze wellness werkte bij hem uit als badness, hij heeft zijn startbewijs op de lokale markt moeten verpatsen. Herman, we vergeten je niet, volgend jaar is er vast weer een evenement waar we met zijn allen naar toe kunnen werken. Zoals in een eerdere blog  gezegd, de Tour wacht op niemand en de Slachte al helemaal niet.

Zeven deelnemers nog, een heilig getal zult u zeggen. Dat is ook zo, want we geloven er heilig in dat we de finish zullen bereiken. Dat enige nervositeit zich van ons meester maakt, steken we niet onder stoelen of banken. Weliswaar hebben we een hoopvol afbouwschema van Arjen (hij gelooft in ons!) gekregen, maar deze zaterdag staat de 36 H2 op het programma. William heeft in al zijn wijsheid voorgesteld om dan maar gelijk de koe bij de hoorns te vatten en de vijand in zijn hol op te zoeken, zodat we over drie weken weten wat we aan elkaar hebben. Besloten wordt om de eerste 6 km van het parcours te laten voor wat het is en ons te concentreren op het restant, met name de finale. Achteraf blijkt dit een wijs besluit te zijn, want bij de eerste zes ben je nog  fit. Organisatorisch zijn er een paar haken en ogen. Normaal lopen we een rondje van A naar A, nu liggen A en B 36 km uit elkaar. Hoe komen we in A en hoe gaan we van B naar A, om maar eens iets te noemen, en hoe zit het met de verzorging onderweg. Hier en daar wat tassen neerzetten is geen optie, want waar is hier en waar is daar? We hebben verzorgers nodig die rekening willen houden met het tijdstip waarop we willen vertrekken, 06.30 uur – de officiële starttijd. Uit het bestand komen de schoonouders van Jurjen naar voren. De familie Bosch woont in Jellum, dus niet zo ver van de route. Zij nemen twee plaatsen voor hun rekening. Lyze, de vriendin van Alle, wil ons ook graag eens in actie zien, maar dan het liefst in vermoeide staat, daarom voor haar de laatste post boven Franeker. Karin en Arjen nemen de eerste plaspauze voor hun rekening, want zij moeten toch naar Sneek.

Blokhuispoort

              Om een betere routebeschrijving te krijgen dan die op de officiële site staat, ga ik op donderdagmiddag op de bonnefooi naar de Blokhuispoort in Leeuwarden, het secretariaatsadres van de organisatie. Telefoon hebben ze bewust niet, vragen worden per mail beantwoord. De laatste keer dat ik in de Blokhuispoort ben geweest dateert van de tijd van De Overval en dat is alweer even geleden. De cellencomplexen zijn nauwelijks veranderd, met dit verschil dat de cellen nu allemaal openstaan. Na enig gezoek kom ik bij cel H3 en wordt welkom geheten door Grietje Deinum – de spin in het organisatieweb. Ik heb geluk, want ze is net gearriveerd, het bureau heeft geen vaste openingstijden. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat de cel er nog net zo uitziet – inclusief de wc-pot in de hoek – als toen de laatste bewoner naar elders werd overgebracht. Mij maakt het niet uit, ik kan overal wel plassen als het moet, en we gaan over tot het doel van mijn bezoek. Een gedetailleerde kaart?, maar natuurlijk is die er, Grietje bespeelt haar laptop en print een kaart uit waarop alles staat wat we nodig hebben en waar we rekening mee moeten houden. De kaart is onderdeel van het programmaboekje dat begin juni aan de deelnemers zal worden toegestuurd. Als ik wil kan ze alvast een linkje naar mij toe mailen onder voorwaarde dat het alleen voor intern gebruik is. Met twee vingers in de lucht beloof ik het haar plechtig. Er heeft nog iemand de weg gevonden naar het secretariaat, hij is  van de organisatie van één de dorpsevenementen. Hij vertelt waar ze in Sopsum (geloof ik) allemaal mee bezig zijn om de dag op hun traject tot een succes te maken. Hij wil graag weten waar de toiletten komen te staan en wie daar gebruik van mogen maken, of de muziek ook consumptiebonnen krijgt en hoe hoog de vlaggetjes boven de weg moeten hangen. Grietje is één en al geduld, weet alle vragen naar tevredenheid te beantwoorden. Mij wijst ze er nog op dat de loopbrug over de A31 bij Franeker alleen op 16/6 gebruikt mag worden, een paar landeigenaren geven geen vrije doorgang, dan alleen op die dag. “Een duur bruggetje”, schiet mij door de gedachten. Overigens was deze info, iets minder gedetailleerd, ook al via Arjen tot ons gekomen. Verrijkt verlaat ik het gevang, koop mezelf een nieuwe broek en sweater, loop nog even langs het Runningcenter voor wat gelletjes en mail ’s avonds de teamleden mijn bevindingen.

Vrijdagavond eerst even naar William om de proviand in 3 porties te verdelen, Karin en Arjen weten wat we nodig hebben en hebben al boodschappen gedaan – waarvoor onze dank. William heeft zichzelf benoemd als rayonhoofd van Franeker en gaat ’s avonds nog even kijken naar een alternatieve route voor de brug bij Franeker. Zelf rijd ik naar Alco aan de Nieuwe Bildtdijk 252, een adres dat mijn routeplanner niet kent, dan maar 250, lukt. Na 250 volgt 254 met een betonweg er tussen. “U bevindt zich op een niet gedigitaliseerde weg, indien mogelijk, keer om”, zegt Sandra. Deze keer luister ik niet, want in de verte, vlakbij de zeedijk zie ik de pleats van Alco de Jong. Op het hiem staat hij een machine schoon te spuiten. We bespreken even de net gezaaide sipels en de prijs van de aardappelen. Ik geef hem de droge kleren voor na de training en wat proviand. Hij zet zijn auto bij de finish neer en rijdt daarna met Arjen en Karin naar de eerste verzorgingspost bij Wommels, waar hij zijn training zal beginnen. Daarna naar Bitgum om de zak met eten en drinken bij Lyze af te leveren. Alle is net terug van een trainingsstage met een schaatsploeg aan de Algarve, veel fietskilometers gemaakt. Het tellertje onderaan mijn beeldscherm staat nu op 1.077 woorden en er is nog geen meter gelopen. Ik neem het u niet kwalijk als u inmiddels bent afgehaakt.

Jurjen en Alle op weg naar de verzorgingspost

 Zaterdagmorgen, de wekker gaat om half 5, moet me zelf een beetje haasten om op tijd – half 6 – bij William te zijn. Anja, Marijke en Jurjen zijn er al, we kunnen op weg. Eerst even langs Jellum om daar de tas met lekkers aan de deurkruk te hangen. Schoonmoeder Bosch wuift ons vanuit het dakvenster een goede reis. “Tot straks”, meen ik nog op te vangen. Jurjen wijst nog even de pleats aan waar de familie Bosch vroeger heeft geboerd en waar hij de hand van Suzan heeft gevraagd, én gekregen. In mijn binnenspiegel zie ik dat W van het ene bil op het andere wipt. Hij zit tussen de dames in, stevig in de gordel, zij niet. Dat hij het moeilijk heeft gehad blijkt pas na afloop als hij moet toegeven dat het toch zeker 8 km lopen heeft geduurd voordat zijn heup weer in de kom was geschoten, maar dat het desondanks niet een vervelende rit was geweest. Op de terugweg heb ik Marijke, die toen middenin zat, nergens over gehoord.

Miniatlas

             
               We zijn om goed 6 uur in Boazum, voldoende tijd om de start te bepalen en te wachten op Alle. W deelt mee dat we straks bij Franeker 900 meter extra moeten lopen vanwege de brug en dat we dit kunnen compenseren door nu de eerste 850 meter als inloop te gebruiken. Het wordt vrij dwingend gezegd, zodat niemand over de missing 50 m durft te beginnen. Bij de spoorwegovergang geven we elkaar een hand en gaan ‘en route’. Het weer is prachtig zo vroeg in de ochtend, de opkomende zon ‘is cracking the trees’, zoals ik een Engelsman eens heb horen zeggen. De wind is gunstig, oost/ noord-oost, en zal de hele morgen in die hoek blijven. Tijd om wat te kletsen en sterke verhalen te vertellen. Weinig verkeer op de weg, de bewegwijzering met “De Slachteweg” maakt het gemakkelijk om  in het juiste spoor te blijven. Mocht er toch nog onzekerheid zijn, dan kunnen we terugvallen op de miniatlas die W aan zijn riem heeft gegespt. Telkens al we een zone zijn gepasseerd, wordt het betreffende blad er demonstratief afgescheurd en in de eerstvolgende container gedaan. Voorbereiding is ook hier het halve werk. We worden zo nu en dan ingehaald door steeds hetzelfde busje. Er springen dan twee mannen uit die de straat schoonvegen, ons weer inhalen, weer ergens gaan vegen enz. Op het busje, net als op de t-shirts, staat fietselfstedentocht. We hebben genoeg kennis in de groep om te weten dat dit niet het traject is waarover deze tocht maandag zal worden gereden. Tijd om op onderzoek uit te gaan. Na enige druk te hebben uitgeoefend zeggen de heren dat het om de mini-elfstedentocht gaat, een soort familiegebeuren dat tegelijk met het Grote Gebeuren plaatsvindt. Eigenlijk generen ze zich een beetje dat ze zich niet met de echte Elfstedentocht mogen bezighouden.

Op weg naar de verzorgingspost

                Nadat we de brug bij Kromsyl hebben genomen en vluchtig de gedichten langs het pad in ons hebben opgenomen (je moet werkelijk oog voor alles hebben) komt  Alco ons tegemoet lopen om ons naar Karin en Arjen te brengen, een kilometertje verderop. Arjen heeft zijn fototoestel in gereedheid gebracht om deze mini-finish vast te leggen. Marijke en ik mogen voorop, ‘de oudjes maar eerst’, klinkt het achter ons. Ja, trainen is niet alleen lichamelijk belastend. De ontvangst is hartelijk en warm, het zweet loopt langs de rand van mijn pet om een uitweg te vinden. De waarschuwing is duidelijk, met dit weer is compensatie van het vochtverlies van levensbelang. Gulzig laven we ons aan de dranken en schrokken de koek naar binnen. Jurjen en Alle vertrekken als wij aankomen. Ik denk dat Arjen nu de foto van W bij deze fase plaatst. W houdt namelijk een naambordpaal vast en geeft tegelijk aan dat de Slachtedyk is aangelegd om het plassende water tegen te houden.

Slachtedyk doet weer dienst als waterkering.

                
Op naar de heer en mevrouw Bosch (2x), maar dit loopt even anders en ik ontdek nu pas waarom. Op een gegeven moment lopen we door Lollum en dat had niet gemoeten, de route loopt een paar kilometer ten oosten van dit dorp. De aansluiting komt wel weer, maar net even voorbij de plek waar de fam. Bosch zich had opgesteld. Schoonzoon en compaan zijn wel goed gelopen. Bij de T-splitsing Franeker-Achlum weten we het even niet meer, geen nood, we dwingen twee auto’s tot stoppen. De ene chauffeur ontkent alles, de andere is met de Slachte ‘opgegroeid’ en wijst ons het juiste pad. Off the road gaat het, slingerend door de wei- en bouwlanden. J + A zijn hier al langs gekomen, gezien de lege gelverpakkingen die we tegenkomen. En we hadden nog zo afgesproken om groen te lopen!  Als we Achlum gepasseerd zijn, begint de dorst toch toe te slaan. De eigenaar van een mooie woonboerderij is genegen ons zijn waterkraan beschikbaar te stellen, er gaat toch zeker een halve kuub doorheen.  A+M vinden het teveel gevraagd om ook naar het toilet te vragen en duiken naast de boerderij het hoge gras in, alleen hun kopjes zijn nog zichtbaar. Een paar honderd meter verder worden we ingehaald door de fam. Bosch. Zij hebben bovenstaande niet meegekregen en zijn gaan zoeken, hulde! Snel slaan we nog wat drinken naar binnen en spreken af elkaar bij Kiestersyl weer te zien.  Deze keer gaat het goed.

Zelf heb ik nog een klein ongemak, dat ik beter voor me had kunnen houden. Om niet het milieu met een leeg gelzakje te belasten, had ik dit in de band van mijn broek geklemd. Voel even later langs mijn dijbeen kleverig vocht naar beneden lopen, na inspectie blijk ik het zakje met de opening naar beneden te hebben vastgezet. Het restant veroorzaakt dit kleverig ongemak. In alle argeloosheid doe ik hier mededeling van, geen compassie maar alleen hilariteit en dubieuze opmerkingen. Werkelijk, tot aan de thuiskomst hebben ze hier lol om gehad, terwijl ik alleen maar blij was dat het wespenseizoen nog niet was aangebroken. Kiestersyl is relatief kort na de vorige stop, toch weer even goed bijtanken en op naar Franeker. W leidt ons perfect via de alternatieve route door het fietstunneltje naar Standplaats Lyze. De stoelen staan klaar, maar dat hebben we afgeleerd, het is toch al lastig om weer op gang te komen, dus alleen bij de finish een stoel . Het is nu nog een kilometer of 5, tijd voor een afterburner. W deelt ze uit, product komt uit de ruimtevaart. André Kuipers is er ook mee aan het experimenteren. Op de verpakking staat dat het een boost geeft en energie gelijk aan een biefstuk. “Dat sil ik Jehannes oare wiike in kear foarsette in pleats van een echte”, zegt Marijke. Ze heeft nu al voorpret.

Biefstuk?

                 Een half uurtje later bereiken we de finish, de stoelen staan al klaar, J en A zijn er al even en hebben ook een voldaan gevoel over deze morgen. Voordat Anja over de streep gaat tovert ze achter een geheim ritsje een lippenstift tevoorschijn. “Kreas oan’e start, kreas oer de finsh”, is haar motto. Wie zijn wij om daar iets tegenin te brengen. Deed mij denken aan wat mijn moeder met regelmaat tegen ons zei: “hast wol in skjinne ûnderbroek oan, foar it gefal dast troch in ungemak yn it siekenhûs komst te lizzen?”. De soep, de koffie, het smakt allemaal even lekker. Lyze en Alco bedankt. De terugreis naar Boazum gaat in het busje van Alco, het duurde maar een half uurtje maar geeft gespreksstof voor een uur, het wordt u bespaard.

Nog even voor de dierenliefhebbers, we hebben een Canadese vechteend gespot in de buurt van Wommels.

Het was een prachtige, leerzame generale!

LOPEN VOOR KANKER..........

Afgelopen weekend was de Roparun veelvuldig in het nieuws. Sjoukje Seepma nam met Team Friesland deel aan deze Roparun. Hierbij een verslag van de laatste training.

Team Friesland er klaar voor!  Zaterdag vertrekt team Friesland  richting Parijs om deel te nemen aan de Ropa-run.

De Roparun is de langste non-stop estafetteloop ter wereld over ongeveer 520 kilometer van Parijs naar Rotterdam, waarbij mensen in teamverband een sportieve, fysieke Topprestatie leveren om op die manier geld in te zamelen voor mensen met kanker. Het unieke is dat het geld niet naar onderzoeken gaat, maar volledig wordt besteedt aan het verbeteren van de kwaliteit van leven van kankerpatiënten. Heel mooi gezegd:

"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven."

Acht lopers lopen de 520 kilometer in ongeveer 45 a 50 uur, non-stop, dag en nacht. Iedere loper dus ca. 65 km.; meer dan 1,5 marathon! Een team van fietsers, chauffeurs, masseurs en cateraars ondersteunt de lopers.

Een uniek avontuur door nachtelijk Frankrijk, slapend België en ontwakend Nederland. Uniek ook omdat we het enigste en eerste  team uit Friesland zijn.

Veel dingen moesten uitgezocht en geregeld worden. Denk daarbij aan het samenstellen van het team, vervoer, campers, tenten, de catering onderweg, fysiotherapie, de trainingsdagen en weekenden, de kleding, sponsoren en niet vergeten de  acties om zoveel mogelijk geld in te zamelen. Daarnaast moest er ook nog hard getraind worden.

Sjoukje in training voor de Roparun

Zondag 20 mei was de laatste gezamenlijke trainingsdag en team Friesland is er klaar voor, zoals je op de foto van onze site (www.team-friesland.nl) kunnen zien.  We hebben er met z’n allen verschrikkelijk veel zin in.
Jullie kunnen ons dit pinksterweekend volgen via de  site:

http://www.roparunlive.nl/team212.html

Team Friesland (nummer 212) start zaterdag om 15.53 vanuit Parijs en hoopt maandagmiddag in Rotterdam op de Coolsingel aan te komen.

Dus als je benieuwd bent hoe het met ons gaat???

Veel mensen hebben ons al gesponsord,  mocht je nog een financiële bijdrage willen geven dan kan dat natuurlijk altijd.

Rekeningnummer Team-Friesland: 46.10.42.975

Met vriendelijke groet,
Namens Team-Friesland,

Sjoukje Seepma (loopgroep Stiens)  www.team-friesland.nl

EEN DAG ZONDER SCHADUW

19 mei, het weekend na Hemelvaartsdag, de helden zijn uitgezwermd. Marijke loopt de laatste dag van de Elfstedentocht, Anja traint voor de eerstkomende Elfstedentocht, Jurjen is houdt zich onledig in het zwembad en Heerenveen, Ale is met onbekende bestemming met de familie op pad, Alco heeft thuis wel wat beters te doen.., zelf loop ik de opgelegde 18 km en William is met familie en boot naar Vlieland. Geen parcoursverslag dus. Wel even de gelegenheid iets recht te zetten. Uit aanvullende verslagen vorige week bleek dat W upset  is vanwege het niet op de hoogte zijn gesteld van onze activiteiten het vorige weekend. Heeft het herstel zeker met een paar dagen vertraagd. Topsport is hard zou er in andere kringen worden gezegd, maar bij ons was het een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Namens de groep mag ik zeggen dat zoiets niet meer voor zal komen, want eens lid, altijd lid. Excuses gaan natuurlijk wat te ver, maar we rekenen erop dat je het als een man hebt gedragen en sluiten je volgende week weer graag in onze armen.

Koos

Ook Herman koos voor een alternatieve training, wadlopen!

STIENSERLOOP 2012

STIENSERLOOP, een thuiswedstrijd.
Wind, dat woord werd het meest genoemd na de finish van de Stienserloop. Bij de tent van SV Friesland stonden de gezichten van alle lopers op moe, geteisterd door een parcours met harde tegenwind.Het was een thuiswedstrijd voor ons. Start en finish bij de sporthal in Stiens waar we iedere woensdagavond ook starten en eindigen. Het was een gezellige drukte bij de inschrijving en van onze loopgroep waren ook Jacqueline en Egbert present. Van andere groepen zag ik ook lopers dievanochtend de uitdaging aangaan. William was er ook, echter niet in hardloopkleding. Zijn voorbereiding voor de Slachte marathon werd opgehouden door een keelontsteking. Hij was

Geert Vogelzang in het Stienserbos

helemaal van slag (zie verderop). Even inlopen met Jacqueline die net als ik de 16k deed en Egbert de vandaag de 10k ging bedwingen. De zon scheen volop en in de luwte was het zowaar een beetje voorjaar. Om 11.00 klonk het startschot. De eerste kilometers gingen naar Britsum. Jacqueline startte voortvarend. Ze sloot aan in een groep van 10 mannen die zich over haar ontfermden. Ik besloot mijn eigen tempo maar te gaan lopen, tegen deze concurrentie kon ik toch niet op. Het ging lekker voor de wind richting de Dokkumer Ee. Voor me zag ik dat Jacqueline het mannengroepje had verlaten. Ik weet niet wat er is gebeurd onderweg we zullen het haar nog even vragen. Ze liep nu samen met een andere man zo'n 100 meter voor me. Ik zocht aansluiting want nog even dan kwamen we vol in de wind te lopen en dat kun je beter in een groepje doen. Bij de Dokkumer Ee aangekomen linksaf en jawel de wind kletst in ons gezicht. In een treintje naar Tichelwurk. Onze mede loper is ook goed aan de lengte zodat ik ook zo nu en dan uit de wind kan lopen. Het tempo gaat iets omhoog en Jacqueline zakt wat af. De huizen bij Tichelwurk geven eindelijk wat beschutting. Maar daarna is de wind weer onbarmhartig. Dan linksaf terug naar Stiens. Mijn medeloper gooit het tempo nog wat omhoog. Aanklampen is mijn motto anders ben ik alleen tegen de harde wind in. Het tempo gaat nog iets omhoog en ik krijg het wel wat zwaar. Bij de "silo" als het 11 km punt is gepasseerd zegt hij tegen mij dat hij nog veel overheeft en flits, weg is hij. Helaas de wind is gebleven. Dit is nu Noord Friesland, geen beschutting, de elementen hebben vrij spel. De weg Lw-Holwerd komt gelukkig steeds dichterbij en dan is het laatste stuk voor de wind. Langs het bos, door het bos en daar is de finish. Blij dat ik er ben. Mijn tijd is ongeveer 1:27:50. Ik wordt opgewacht door mijn grootste fan en een kopje bouillon doet me goed. Jacqueline finisht ongeveer een minuut na mij. Samen lopen we met pijnlijke benen nog een stukje uit. Een hele winderige thuiswedstrijd.

Een nieuwe schaduw

En oh ja......onze helden die trainen voor de Slachte Marathon waren er vandaag niet. In hun blog van vorige week staat dat ze definitief de schaduw hebben verslagen. Maar doemt er nog een nieuwe schaduw op? In de training van afgelopen woensdag kwam hij al even om de hoek kijken. De schaduw van de twijfel. Lopen we niet te veel, gaat het wel goed, wat moeten we doen? Ik vroeg William, die dus vanwege de keelontsteking niet meetrainde, in de kantine van de sporthal wat de afstand van vandaag was. William wist het niet zei hij met een trillende stem. Ik zag zijn ogen vochtig worden en zijn onderlip trilde behoorlijk toen hij ook nog vertelde dat hij na afmelding direct uit het mailverkeer met de anderen is gehaald. Ik heb maar geen verdere vragen gesteld om de wond niet nog groter te laten worden. Of zoals Egbert zo treffend zei: "soms kun je maar beter niets zeggen". Of ging dat nu weer over iets anders? We horen woensdag wel hoe deze schaduw bestreden gaat worden.

Stienserloop 2012      

Zaterdag 12 mei, vandaag is de “thuiswedstrijd” voor de leden van de loopgroep Stiens. Ook vele niet leden komen aan de start. In totaal tellen we 36 Stiensers. Zoals gebruikelijk bij de Stienserloop zijn start en finish bij het voor ons zo bekende zwembad. De weersvoorspelling leek in eerste instantie niet zo gunstig maar zaterdagochtend werden we verwelkomd met een mooi zonnetje. Er stond wel een pittige wind vanuit het noordwesten. Op alle afstanden (21, 16, 10, 7,5 en 3 km) kwamen bekenden aan de start. Geheel volgens verwachting gingen velen voor een PR. Verrassingen waren er echter ook. Zo startte één van onze Slachtedebutanten op de 3 km. We dachten eerst dat deze atleet  zich een 0 vergist had of een weloverwogen “rustdag” in z’n trainingsschema had ingelast. Na de finish werd duidelijk dat er hele andere bedoelingen aan ten grondslag lagen. Hij had de bedoeling om samen met zijn dochter het ereschavot te beklimmen. Helaas had hij teveel last van zijn keelontsteking mede waardoor hij vlak voor de finish nog verslagen werd door zijn dochter Esmee (13 jr.) William werd gelukkig toch nog derde waardoor deze dag ook voor hem met een zonnetje eindigde.

Uitslagen:

16,1 km: 1:27:50 Geert Vogelzang, Jaqueline Sollie

10,5 km: 0:57:04 Marco Veldman, 0:57:33 Egbert Smit, 1:00:15 Ronald Ars, 1:00:16 Trudy Bijland en Sjoukje Ruisch, 1:03:50 Johanna Rinsma,1:08:47 Nienke van de Ploeg

7,5 km: 0:39:09 Jan v.d. Ploeg, 0:42:58 Rina Sijtsma, 0:44:23 Mendy, 0:44:44 Fenny Postman, 0:45:16 Griet Rijpstra en Gerarda Tijnsma), 0:46:37 Marian Tijtsma 0:51:05 Els Mak

3,0 km: 15:59 William Teinsma 0:19:20 Sjoukje Boorsma, jawel de echtgenote van onze hoofdredacteur Koos, 0:19:23 Karin de Hoo

Aanstormend talent en toekomstige leden: Leon Heidinga 0:39:11 op 7,5 km, Joost Smit 3 km in 0:15:10 en Esmée Teinsma 3 km in 0:15:59

Egbert Smit in actie tijdens de Stienserloop

Voor foto’s zie http://www.svfriesland.nl/uitslagen/753-stienserloop-2012

12-5-12: DE SCHADUW GAAT ZIJN TOL EISEN?

Bij het tekenen van de presentielijst vanmorgen komen we niet verder dan vijf man. Aan het weer kan het niet liggen, want dat lijkt goed. Een beetje fris en een stevige wind, maar het laatste verschilt niet van waar we eigenlijk gedurende de gehele voorbereidingsperiode mee geconfronteerd worden. Het is elke zaterdag weer bikkelen om in balans met jezelf en de elementen te komen. Wedden dat de omstandigheden op 16/6 ideaal zullen zijn?

                Alco heeft zich afgemeld omdat hij vanwege sponsorverplichtingen (!?) aan de Stienserloop mee moet doen. Hij gaat voor de 21, wij geloven hem maar gaan het wel even controleren bij de wedstrijdleiding. Herman is een ‘bespreekgeval’. Elke woensdag zien we hem bij op de fiets bij de sporthal aankomen, waar hij zijn baantjes gaat trekken. Als we belangstellend naar de knie vragen trekt zijn gezicht in een pijnlijke grimas en deelt mee dat de scheur nagenoeg dicht is. We hebben onze twijfels en denken dat hij op twee paarden wedt, én de marathon én de triatlon twee weken later. Het secretariaat zal gevraagd worden binnenkort steekproefsgewijs naar zijn whereabouts te vragen. William, toch altijd één van de smaakmakers en bron van inspiraties voor mijn blogs, is er ook niet. Loopt de laatste paar weken toch al niet zoals hij voor ogen heeft en wat blijkt, onze sportarts heeft faryngitis gediagnosticeerd. Vlug even het medisch handboek geraadpleegd, een keelontsteking dus. Dit verklaart veel en neemt onze ongerustheid voor de komende tijd weg. Zoals iedereen weet produceert ons lichaam glucose (dextro), wat niet alleen als brandstof wordt gebruikt maar ook om (beginnende) ontstekingen te bestrijden.  Het laatste puzzelstukje valt hiermee op zijn plaats. De keelontsteking heeft hij al een paar week onder de leden, daardoor  te weinig brandstof voor de spieren. In een mailtje wensen we hem een snel herstel, het antwoord is kort maar duidelijk: ”Het brandt mij in, hier onder dekens. Heb mijn hartslagmeter om, zweet in zone 4 en kom niet vooruit. Gerarda doet de boodschappen”.

                Voordat we op weg gaan nog een correctie op een detail uit het vorige verslag. De eigenaar van Stania State –Albert Vijn – zegt dat de vogel  die het hamerende geluid maakte niet een ekster maar een specht is. Hij hoort het beest ook vaak en “het geluid irriteert me geweldig als ik een boek zit te lezen, vandaar dat ik in de pen klim”.

Heilige Ibis

Jurjen is terug van hoogtestage in Frankrijk en dat kunnen we merken, hij is voortdurend ‘op kop’ te vinden. Er is nog discussie of we in H2 of H3 lopen vanmorgen. Anja is even met gedachten ergens anders en vraagt of we niet in de war zijn met K3, haar favoriete muziek als ze alléén loopt. Unaniem beslissen we dat het H2 is, als we straks tegen de wind in moeten lopen, komt H3 vanzelf in beeld. Naar Leeuwarden, een korte detour over het industrieterrein van Stiens, de wind is in de rug. Langs de slootkant zien we ALLEMAAL de reiger, hoewel Alle nog zijn twijfels heeft. “Volgens mij is dit één van de Heilige Ibissen die ook bij de Alde Feanen zijn gespot, er stond nog een foto in de krant”. Om Jurjen niet alle kopwerk te laten doen, gaan we naast hem lopen. In slagorde bezetten we de hele breedte van het fietspad. Bij het wokrestaurant worden we staande gehouden door de eigenaar, ben zijn naam jammer genoeg even kwijt. “Het is al de tweede keer dat jullie hier zo vroeg voorbij komen, als blijk van waardering nodig ik jullie bij de derde keer uit om ’s-avonds een wokje bij mij te komen doen. Maken we een paar foto’s die ik dan ga gebruiken voor reclamedoeleinden. Heb ook al een slagzin bedacht “Waarom met je gezondheid gokken, als je in Jelsum kunt wokken!”  We beloven dat we het in beraad zullen houden.

                Bij Tinq steken we de rijbaan over, de brandstof is vandaag extra goedkoop, het spijt Alle dat hij geen jerrycan bij zich heeft, want dit soort aanbiedingen hebben ze in Beetgumermolen niet. Bij het Europaplein rechtsaf en dan de stad uit. Bij het Crystallic een korte discussie over ‘mooi of niet mooi’. De mannen beoordelen de vormgeving met een plus, Marijke ziet op tegen het ramenwassen dat toch echt van tijd moet gebeuren. ‘Beetje mooi’ is de einduitslag. Wind mee wordt wind tegen als we de betonweg – nog aangelegd door Noppertbeton – richting Ritsumazijl opgaan. Nog een paar kilometer, dan zijn we bij de eerste verzorgingspost. Halverwege ligt rechts in het land het restant van een bunker uit WO II. In de grond schijnen nog onontplofte projectielen te zitten, zou er daarom aan het begin van de weg het bordje ‘in principe verboden toegang, betreden op eigen risico’ hebben gestaan? De zon zorgt voor lange schaduwen die ons vooruit snellen. Heelhuids komen we bij Andringa State, de auto van mem Jouk staat niet op de parkeerplaats noch op de carpoolplek. Anja kijkt op haar horloge, ik had gezegd twintig voor negen en het is nu al negen uur. Opgelucht zien we in de verte de grijze auto staan, het weerzien doet ons goed. “Ik ha hjoed wer drinken, ontbijtkoek en bananen meinaem. Dat is goed foar jimme”. Iets wat met zoveel liefde is klaargemaakt smaakt natuurlijk heerlijk. Ik vraag nog even naar het bordje aan de kant van de weg met DGO. Volgens Jouk heeft dit te maken met de plek op de snelweg waar de vangrails gemakkelijk kunnen worden verwijderd bij calamiteiten. Zo leer je altijd wat. Via een binnenweggetje komen we vlak voor Dronrijp weer bij de snelweg. Bij de eerste rotonde draaien we af naar rechts richting Menaem, de wind is nu écht tegen ons en neemt in kracht alleen maar toe. Het zwembad is nog steeds dicht, we denken dat ze in de gemeente de naam Booma niet meer kunnen zien of horen. Alle en Jurjen zien we alleen nog in de verte, het oranje shirt van Jurjen danst in de zon.

                Binnendoor naar Beetgumermolen, de tweede verzorging. Op de weg nog wat drukte met auto’s die naar een voorjaarsfair op een boerderij gaan. Doel en inhoud komen we zo snel niet te weten, het interesseert ons eigenlijk ook niet, we hebben dorst. Die kan worden gelest. Jouk heeft de tas weer bij de gebr. Hogerhuis neergezet, het voelt als thuiskomen bij een oude bekende. Lang doen we het ons niet aan tijd, de laatste 10 kilometer liggen nog voor ons en we weten dat gaan zitten op zo’n moment funest is voor de loopspieren. Om het drijfzand van de vorige keer te vermijden besluiten we een omweg te maken. Betekent wel drie kilometer vol in de wind, maar met als beloning de hele Zuidhoekstermiddenweg en verder tot Stiens wind mee. Bij thuiskomst zijn Jurjen en Alle er nog niet, ze zijn zo goed in vorm dat ze een extra lus hebben gemaakt. Onder de koffie met kwarktaart kaarten we nog even na. Iedereen is tevreden, zo tevreden zelfs dat Marijke meldt dat ze de elfstedentocht volgende week gaat wandelen en Anja gaat op tweede pinksterdag de elfstedentocht fietsen. Ik vraag me af in welk gezelschap ik terecht ben gekomen, zoveel kracht en zoveel energie.

Het was weer een ochtend om in te lijsten.

Trainingsstage Esonstad?

Nagekomen bericht van William:

Had het jullie al eerder willen voorstellen, maar het kwam er steeds niet van. Nu ik verplicht moet rusten heb ik tijd het volgende aan jullie voor te leggen. Zoals jullie weten hebben wij in Snakkeburen een jachtje liggen. Omdat we niet van nep houden hebben we het “de Echte Tunes” genoemd. Het zeiljacht is Ee-waardig. Wat ik wil voorstellen is om als groep een trainingsweekend te organiseren. We gaan met de boot naar het Lauwersmeergebied, huren in Esonstad een appartement om van daaruit een paar trainingsloopjes te doen. We kunnen ook doorvaren – op eigen risico – naar Schiermonnikoog, jullie zeggen het maar. Vrijdag heen, zondag terug. Laat het in je omgaan, ik ga pitten.

BEVRIJDENDE SCHADUWEN

De weken rijgen zich aaneen, voor je het weet is het weer zaterdagmorgen 06.15 uur. De wekker hoeft niet meer gezet te worden, dit tijdstip heeft zich een vaste plaats verworven in mijn systeem. De voorbereidingen op de 34 k in H2 van vandaag verlopen routineus, een blik naar buiten belooft droog weer en de buitenthermostaat geeft een aangename looptemperatuur van 10 graden aan. Een korte broek is wel erg enthousiast, maar had achteraf wel gekund. Mijn regenjack heb ik vorige week bij Mc D laten liggen, dat wordt een extra bezoekje.

Alle, Alco, Anja, Marijke en William zijn inmiddels op het secretariaatsadres gearriveerd. Gerarda slaapt nog, dus houdt u de laatste fanmail nog van ons tegoed. Via Burdaard rijden we eerst naar de kruising Bûtenfjild-Reidfjidswei ten oosten van Oentsjerk om een tas met proviand in de onderwal te deponeren. Wegens ziekte heeft een proviandeur op het laatste moment moeten afzeggen (het spijt me vreselijk….!) en om de volgende op de lijst uit zijn/haar bed te bellen gaat zelfs ons iets te ver. Daarna naar Stania State, het vertrekpunt. Anja en William heb de route zo gestoken dat  we steeds gunstig lopen t.o.v. de NO wind (4). De eerste kilometers richting Hurdegaryp zijn voor ons plattelanders aangenaam door het lommerrijke  traject. Dan weer geniet je van het ruime uitzicht, om daarna ingesloten te worden door bomen en bosschages. Marijke hoort een ekster in een boom tekeer gaan: ’liket Jehannes wol as ik jûns de doar per ongeluk op it slot dien ha”. Om deze uitspraak kracht bij te zetten herhaalt de ekster zijn roffel, we zijn deze keer overtuigd.

Jehannes de Ekster

                Het valt ons op dat overal de vlaggen voor ons zijn uitgestoken, geeft een warm gevoel. Aanmoedigingen vallen ons ten deel: “jimme ha der sin oan, complimenten..” en “leuk stel, leuk tempo, Slachte seker? Veel tijd om de bevolking te woord te staan is er helaas niet want we komen op de Halligenweg. Omdat de naam intrigeert vragen we een local naar de betekenis. Hij weet het niet, er doen veel verhalen de ronde, de een nog fraaier dan de andere. Wel weet hij te melden dat er 20 woningen aan deze weg staan waar in totaal 60 mensen wonen, 35 mannen en 25 vrouwen. Het percentage allochtonen is 0 … . En, oh ja, vroeger was dit een vrijerslaantje, ik herinner me nog een versje uit die tijd:     
    
             Lieve, lieve vriendin

             Ik heb zo’n zin….

             Samen met jou in het gras te bukken

             Om een bos bloemen voor mijn moeder te plukken…

              Grinnikend nemen we afscheid. Aan het eind van de weg wacht ons een verrassing als we het straatnaambordje ‘Slachtedijk’ zien staan. Als bewijs nemen we een foto, nieuwsgierig als we zijn kunnen we het niet laten even bij

Lopend over het slagtepad(de huidige Slachtedyk) "Dit smalle voetpad aan weerskanten door eene sloot afgescheiden van het met poelen en moerassen doorsneden rietveld bood niets ter beschouwing aan"(M.De Haan-Hettema, 1841)

het nabijgelegen Tuincentrum ‘De Florahoek’ te informeren naar de achtergrond. Het is er druk, maar de eigenaar is bereid een korte toelichting te geven. Volgens hem zijn er twee theorieën in omloop. De eerste is dat je de Slachtedijk kunt vergelijken met de Chinese muur. Deze was ooit 5.000 kilometer lang, nu resten er, verspreid over de noordgrens van China nog slechts gedeeltes. Volgens deze theorie is de Slachtedijk ooit 1.800 kilometer lang geweest, van Oosterbierum (de huidige finishplaats) tot aan Rome. Naast de ons bekende Slachtedijk is dit ook zo’n restant. De tweede opvatting vindt ‘de tuinman’ leuker en geloofwaardiger. In Hurdegaryp hebben ze het een beetje ‘hoog in de bol’, ze denken daar dat ze net iets meer zijn dan wij, die in het buitengebied wonen. Ze denken dat de Slachtemarathon net iets is als de Olympische Spelen. Deze vinden elke vier jaar op een andere locatie plaats. Ze gokken er bij de gemeente op dat dit met de Slachte ook zo zal gaan, en nu hebben ze hun eigen Slachtedijk gemaakt, in de hoop bij het uitbrengen van hun bidbook hoge ogen te gooien.

Voldoende stof tot napraten, maar het tempo is er natuurlijk behoorlijk uit. Toch nog even tijd voor een kennistestje. Op de foto ziet u dat ik een bloemetje heb geplukt, de vraag is niet de naam van dit bermplantje, die weet iedereen, maar tot welk plantengeslacht behoort het. Als uit één mond klinkt ‘schermbloemigen’, ons basisonderwijs is niet voor niets geweest.

Om een beetje op gang te komen komt het onderwerp doping nog even aan de orde. ’s Morgen in de krant gelezen dat ze er bij Rabo ook wat van kunnen. Uit een recente studie is gebleken dat twee van de zes hardlopers ook wel eens ‘snoepen’. We zijn vanmorgen met z’n zessen, dus .. voor de draad ermee. Alleen Alco meldt zich, hij gebruikt zo nu en dan Sipo. Dit is een mengsel van sipels – die verbouwt hij tenslotte zelf – en poedersuiker. Omdat hij relatief weinig tijd aan het lopen kan besteden, compenseert hij het hier mee. Wie er meer over wil weten loopt na afloop maar even mee naar zijn auto. Over auto’s gesproken - we zijn inmiddels in Hurdegaryp – als we op een kruispunt ruim baan krijgen van een automobilist die volgens de regels voorrang heeft. Ook claxonneert hij drie keer, we moeten dus wel kijken. Maar dat is onze vorige burgemeester, Eric ter Keurs, zegt William. Hoe hij dat zo zeker weet, wij hebben de man nog nooit ontmoet. Nee, ik ook niet, maar zijn vrouw zit naast hem en die heeft nog steeds het rode jasje aan dat ze in Stiens ook altijd aan had. Daar herken ik ze aan. We zijn blij als we het dorp uit zijn.

Sipo, ook wel rode uien confituur genoemd.
Recept:700g rode uien, 10cl appelazijn, 120g boter, kleine
hoeveelheid grenadine of casis, rode wijn,
160g poedersuiker, peper, zout
Snijd de uien in fijne schijfjes, laat de boter licht bruinen,
voeg de uien, zout, peper, en de gezeefde poedersuiker toe.
Laat 30 minuten zachtjes stoven in een gesloten stoofpan.
Voeg grenadine en wijn toe en laat nog eens 10 minuten
zachtjes stoven in een open kookpot.
Deze uienconfituur moet heel zachtjes gaar worden.

            Tussen Hurdegaryp en Burgum gebeurt weinig spannends, we halen een eenzame loopster in die bij het horen van het doel van onze trainingsinspanningen alleen maar zegt: “voor de Slachte ben in te slecht”. We zien het, de benen mogen ook wel wat bijkleuren – zij loopt wel in een korte tight. Om de dreigende verveling voor te zijn begint Ale nog eens over de oormerken. Anja heeft nog steeds geen antwoord, Alco schiet haar te hulp. Dat is in Brussel beslist door en voor ambtenaren, als ze één oormerk verliezen hebben ze er nog steeds één. Als afdoende bewijs een beetje dun, maar we moeten het ermee doen. W: “nu snap ik waarom ze het salaris van  ambtenaren willen bevriezen, van mij mag het”. In Burgum zijn ze blij ons te zien, ook hier overal vlaggen en applaudisserende mensen. We hebben geen tijd voor handtekeningen, want we zijn aan de late kant volgens Anja. De eerste proviandering is bij vrienden van hun en de aankomsttijd zou negen uur moeten zijn, het is nu half tien. “Als ze maar niet ongerust worden…”.  Dit valt mee, Ineke en Jan zijn druk in de tuin bezig, werkelijk een heel mooi plekje, zo vlak buiten Burgum. En er is werkelijk geen nee te koop als het om voeding en voedsel gaat. Volgens de regels tasten we op gepaste wijze toe. Jan en ik blijken vroeger nog regelmatig tegen elkaar te hebben gevoetbald, dat waren nog eens tijden. Nu in ieder geval te weinig tijd om de vergane glorie op te poetsen. We worden hartelijk uitgezwaaid als we de route voor de tweede helft voortzetten.

 Even een aarzeling van het GPS-horloge van W, we worden een ruiterpad opgestuurd met veel paardenhumus, terug en honderd meter verder het juiste pad gevonden. Via Noardburgum langs de Rijksstraatweg naar Quatrebras en dan rechtsaf naar Veenwouden. Vlak voor de spoorwegovergang Villa Vrolijk, de bewoners lachen ons vrolijk toe. Voor we het weten lopen we langs het Bûtenfjild, lang, recht en zonder begroeiing. Aan het eind weten we de tweede ravitaillering, onderlinge babbeltjes houden het tempo erin. De zak ligt er uiteraard nog, bewaakt door een auto, controlepost voor een wandelevenement.  Het is voor de eerste keer dat we een beker Slachtedrank krijgen. W heeft deze van de sponsor van het evenement weten te bemachtigen. Nog 9 meldt W, we zetten ons in gang. De benen zijn hier en daar wat stijfjes aan het worden, het loopt wat minder gemakkelijk als vorige week, terwijl het toen alleen maar wind en regen was. Komt door de zuurstof die we toen extra hadden, zegt Marijke. Wie durft haar tegenspreken? Bij de eerstvolgende kruising kunnen we rechtdoor en rechtsaf. Anja stelt rechtdoor voor – nog 2 k naar Oentsjerk. Het wordt rechtsaf, follow the leader. Weer een saai stuk weg, tot we bijde afslag Eeltsjemar komen. Anja heeft zich herpakt en stelt voor nog even bij het meertje te kijken, ligt er in het voorjaar altijd zo mooi bij. Meerderheid is tegen, route is route. Opeens horen we het hoge geluid van modelvliegtuigjes. Als wespen scheren ze over en langs ons heen. Links van de weg ligt de thuisbasis van deze hobbyisten, ze laten hun vliegtuigjes een vleugelgroet naar ons maken. Aardige jongens.

Eeltsjemar bezongen op de Fryske Cash

           Als we Stania State ontwaren zijn we eigenlijk allemaal wel voldaan en blij. Voordat we op het terras aan de koffie met gebak gaan, maak ik mijn bril nog even stuk en krijgen twee zakken met sipels een andere eigenaar. William is te moe om nog over zijn boot te vertellen, nog even geduld dus.

De ochtend van 5 mei zal altijd iets extra’s voor ons betekenen.

WEER EEN DAG ZONDER SCHADUW.......

Het wordt al onderdeel van je weekritme, de wekker die zich op zaterdagmorgen om 06.15 uur laat horen. Na hem het zwijgen te hebben opgelegd, rustig uit bed en constateren dat de benen goed aanvoelen. In de deuropening heb ik een stang gemonteerd voor de eerste rekoefeningen ’s morgens en de laatste ’s avonds. Ja, ik ben goed bezig ….de rest van het zaterdagochtendritueel bespaar ik u. Zodra ik om 07.30 in de auto stap om de ploegleden op te halen, beginnen de wolken zich te ontladen om daar pas weer mee te stoppen om 11.30, als we in Goutum aan de koffie zitten. Mijn ochtendplas duurt korter.

Op het secretariaatsadres tekenen we de presentielijst. We zijn weer met z’n zessen, Jurjen is een week op hoogtestage in Frankrijk, Herman heeft een mailtje gestuurd: “Hallo allemaal, i.p.v. beter is het eerder nog minder met mijn rechter knie geworden, ondanks de rust die ik heb genomen. Heb wel een keer 12,5 km gelopen en dat was meer dan genoeg voor mijn knie. Reden voor mij om morgen nog maar een keer over te slaan. Wel jammer want ik heb een conditie van een dartel  jong veulen.” Volgens het reglement sturen we hem, als het de volgende week nog niet over is, een fruitmandje. Zijn plaats wordt ingenomen door Alco uit Oude Bildtdijk. Vanwege de verwachte weersomstandigheden kan hij niet zijn land op om pootaardappelen en suikerbieten te zetten, vooral voor het laatste product moet de grond goed droog zijn. Alle maakt het halve dozijn vol, deze manier van trainen bevalt hem erg goed.

Gerarda neemt nog even de binnengekomen mail met ons door. Naast de bemoedigingen – “Oom Jan komt in juni speciaal voor jullie over uit The States, hij is very impressed door jullie American approach of The Slagte” (Maaike van Duinen-Hamstra uit Lollum) – vallen de vele ‘verzorgingspostaanbiedingen’ op. Het komt nog zo ver dat, willen we iedere aanbieding honoreren, of het aantal trainingen moet worden uitgebreid of dat de datum van 16 juni wordt verschoven. We rijden naar Goutum toe, naar de grote M, de 32 k zal ons via Reduzum – Jirnsum – Grou – Warten – Wergea weer naar Goutum brengen.

Oom Jan uit The States

Anja heeft plastic regenjasjes meegebracht, we zijn haar er dankbaar voor. Normaal ziet het er niet sportief uit, nu ook niet, maar de regen weten we zo een paar uur van ons ons lijf te houden. “Een beetje oprollen en in de broek, dan klappert het niet”, is haar devies. De petten gaan op en de brillen af, vol verwachting gaan we van start. Volgens de buienradar wordt het om 09.30 droog, zou mooi zijn, want het eerste stuk tot Irnsum hebben we de wind in de rug. Arjen heeft in zijn schema aangegeven dat we in H3 moeten lopen met een uitloop naar H4, niet sukkelen maar draven dus. “Foar de wyn is elkenien in hurdrinner”, zegt Marijke, ze kent haar klassieken. Het loopt ontspannen, tijd om met elkaar ‘de week door te nemen’. Wat opgevallen is dat er ook in Den Haag over heel wat schaduwen heen is gestapt en dat dit enthousiasme tot verrassende parlementaire verhoudingen heeft geleid. Alle (fysiotherapeut): “korte lijnen, dat is belangrijk. Ik vergelijk het altijd maar met de korte kuitspieren bij mijn cliënten, zij vormen de basis van het lopen. Kort, maar krachtig!”. Hoe de politieke voorkeuren binnen de groep verder liggen, weet ik niet, vormt nog een punt van onderzoek. We ontmoeten een groep vrolijke wandelaars, ook in training voor de Slachte en worden ingehaald door een paar wielrenners die volgens hun eigen zeggen ook voor hetzelfde evenement in het weer zijn.

De verzorging is vandaag geregeld door Marijke. In Irnsum stapt dochter Linda uit de auto als ze ons ziet aankomen bij de Twee Gemeenten. Haar ogen spreken boekdelen, ‘waar zijn jullie mee bezig in dit weer’. We doen alsof we het niet zien, de bananen, drankjes en koek vinden hun weg. Op een affiche staat het optreden deze avond van De Hûnekop en Doelleazen (feestbeesten), Alco rammelt aan de deur, hij wil kaartjes kopen voor deze topattractie. Hij vindt geen gehoor. “No, dan kom ik net, moatte se it sels mar wiite’.

                                                           De Doelleazen-topattractie

Meewarig nagekeken door Linda gaat het richting Grou, de wind (6) keert zich tegen ons en is de komende 12 kilometer niet onze vriend. We zijn al zo op elkaar ingespeeld, dat we automatisch compact gaan lopen, de sterkste schouders vangen de meeste wind. Grou is al in oranjestemming, niet dat we er veel van zien maar de sfeer hangt er wel. In het stationsgebouwtje is een groep dames aan het vingerbreien. Het was me als zodanig niet opgevallen als ik niet in het LC had gelezen dat er in Grou een poging wordt gedaan om op deze manier in het Guinness Book of Records te komen. Volgens de verslaggever staat het record op 321,5 meter. We zullen lezen hoe dit afloopt. De routeplanner zegt: “op de rotonde derde afslag rechts”, maar omdat we binnendoor afsteken volgt het verzoek “indien mogelijk, omkeren”, doen we niet, het apparaat kan toch wel uit, want het is nu recht toe recht aan naar Warten. Eerst een paar kilometer fietspad, daarna achter elkaar op de rijweg. Concentratie is nu vereist, er wordt nauwelijks meer gesproken, de auto’s zoeven ons voorbij. De vele Duitse kentekenplaten vallen op, ook de trailers met boten die ze achter de auto aanzeulen. “Met dit weer ook een manier van watersport”, zegt William. Een waterig lachje is onze reactie.

Endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend, maar zorgen ook voor een gevoel van geluk of euforie, zoals de 'runners high' bij duursporters. De roesachtige toestand die kan ontstaan na een fysieke inspanning wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het vrijkomen van  endorfine. 

Deze theorie is ons bekend en wordt ook zo ervaren, maar dat het ook hallucinerende bijwerkingen kan hebben, is nieuw. We zijn bijna bij Warten als Marijke roept: “sjoch, in earrebarre (ooievaar)”. Waar we ook kijken, we zien niets. Bovendien, wat heeft zo’n vogel hier ook te zoeken met dit weer. Anja zal dit op de zaak (MCL) gaan aankaarten, maar vermoedt dat het te maken kan hebben met het feit dat Marijke vlak bij haar moeders huis is. Een directe link tussen ooievaar en geboorte? Hoe dan ook, we worden hartelijk ontvangen en gelaafd. Op de vraag wat ze dacht toen deze verzopen katten haar huis binnenvielen, geeft ze een diplomatiek antwoord: “mijn man zou gezegd hebben, jimme binne hartstikke gek”. Bij het weer op gang komen klagen de dames over de string die toch wel erg krap is gaan zitten. Hebben wij gelukkig geen last van.

De laatste 10 k is grotendeels vóór de wind, toch wel lekker. Achteraf blijkt dat we hetzelfde tempo zijn blijven lopen als bij km 10-22, bewijs van ‘dat we goed bezig zijn’. De lokroep van de grote M zien we van verre en helpt ons de laatste kilometers door. W mompelt dingen als Big Mac en Mc Smurry, voeding die mij (nog) onbekend is. Alle en Alco zitten al aan de koffie en bevelen de Muffins aan. Maar eerst gaan we ons even omkleden, we hebben geleerd van de vorige week en een droog verschoninkje meegenomen.  Van de Muffins zijn er nog maar 3 voorradig, W  krijgt dus toch zijn Big Mac bij de koffie. Mijn muffin is droog als gort, de klodder chocola kleeft nu nog aan mijn verhemelte.

De lokroep van de grote M

Tijd voor het afrondend gesprek. Ieder moet kort zijn impressie op de training geven of wat hem of haar heeft beziggehouden op momenten dat het lastig was.

Alco: ik blijf maar dicht bij mijn vak, zo nu en dan dacht ik dat ik de bietenbrug op ging.

Alle: een koninkrijk voor een fysiotherapeut, wat een koude spieren heb ik.

Marijke: dat roze regenjasje staat me goed én er was écht een ooievaar!

Anja: de Winterkuier in Ferwert loopt wel wat gemakkelijker

William: toen ik tussen Grou en Warten al die boten zag, dacht ik ‘zo, nu eerst een Bavaria’, zo’n type boot hebben wij namelijk op het oog. Kan ik nu nog niets over vertellen, houden jullie tegoed.

Koos: mij speelde op hetzelfde traject een titel van Leonard Cohen door het hoofd: Going home.

Het was weer een ochtend met een gouden rand.

WIARDALOOP

2^e WIARDALOOP GETEISTERD DOOR HARDE WIND, REGEN- EN HAGELBUIEN Het was zondag 22 april geen dag om eens lekker te gaan hardlopen, tenminste niet voor de mooiweerlopers die draaiden zich nog een lekker om toen ze des morgens door het raam zagen. Het water kwam rond 8.00 uur met bakken uit de lucht en het waaide hard, echt weer voor bikkels die het wel aan durven met dit weer te gaan hardlopen, immers op 16 juni bij de Slachte kan het ook waaien en regenen alleen is het dan niet zo koud.
De jeugdcommissie van de Friesche Voetbal Club organiseerde vorig jaar voor de 1^e keer deze Wiardaloop en had nu contact gehad met SV Friesland die wel met hen mee wilde doen omdat ze er nog een loop bij wilden hebben in het Leeuwarderloopcircuit om het Hardloopkampioenschap van Leeuwarden met lopen in Leeuwarden Kleine Wielenloop, Lekkum Bulleloop, Wijtgaard Twirreloop en Wiirdum Golleloop.

Rudolf Das van FVC is zelf een fanatiek loper en één van de boegbeelden van die club was mede een van de bedenkers van deze actie had goed overleg met de SV Friesland en deze zorgden samen voor de propaganda. De loop kwam op de loopkalender en was de verwachting dat er veel lopers zouden komen. Natuur houd iedereen niet van een ronde te lopen van 3.5 km en dat maximaal 6 keer, maar deze ronde was de moeite waard om te lopen, weinig last van auto’s en bij iedere doorkomst drinken. Overal vrijwilligers van FVC trotseerden het slechte weer om de lopers aan te moedigen en de goede richting op te sturen.

                                           Geert Vogelzang in actie tijdens de Wiardaloop

Meer dan honderd deelnemers meldden zich aan in de ruime kantine op dit prachtige sportcomplex.
Bij betere weersomstandigheden hadden dat veel meer geweest, maar je kunt alles goed organiseren het weer heb je nu eenmaal niet in de hand. SV Friesland heeft de boog opgezet en twee tenten geplaatst voor de jury en eindverzorging in de vorm van hete bouillon, thee, fruit en vruchtendrank. Al de deelnemers kregen ook nog een flesje sportdrank aangeboden door FVC.

 Er stonden twee marathonklokken bij doorkost en finish.

 25 kozen voor de halve marathon de rest voor de 3.5-7-10.5-14-17.5 km en de jongste jeugd liep 1 km om de sportvelden heen. Twee clubspeakers zorgden met muziek en commentaar voor een prima sfeertje. De lopers moesten zweten en afzien maar daarna een lekkere warme douche.

De jeugd kreeg eerst nog een warming up van de dames van FVC en op die muziek lukte dat best.

Er waren geen prijzen te winnen, wel waren er medailles en werden de tijden genoteerd voor de uitslagenlijst.

 

SV Friesland(uitslagen zijn er helaas nog niet?)

 

START TO RUN

                             Start to Runners en cliniclopers in actie tijdens de 3 - en 5km. test

 

Afgelopen zaterdag 21 april is er voor de Start to Run clinics ter afsluiting een testloop geweest over 3000m. Voor de clinics van de 5 en 10 kms van Leeuwarden was er ook de mogelijkheid om deze test te doen. Voor de vaste groep van de zaterdag was het doel om de tijd van de laatste keer te verbeteren.

Iedereen heeft zeker zijn best gedaan en als trainers zijn wij zeer trots op jullie!!

En inmiddels zijn een aantal hardlopers doorgestrood naar de vaste groepen.

 

De foto's en uitslagen kun je vinden op het blog van de zaterdagochtend groep.

 

Olivier en Heije.