“Willen
jullie misschien nog iets drinken?”, vraagt de bedrijfsleidster van McD.
Verrast kijken we op, “nou graag, is dit omdat het koningsdag is?” is de
wedervraag van Bea. “Nee, het is nieuw beleid bij McD. Als er mensen binnen
komen die qua omvang ver beneden het gemiddelde van onze bezoekers liggen, dan
willen we dat belonen. Want Mac is niet gek, we zijn er niet alleen voor de
lekkere trek, maar ook voor sportievelingen is McD een rustgevende stek. We zien
jullie als een soort rolmodel, maar dan niet in de letterlijke betekenis.” De
bewonderende blikken zijn ons inmiddels niet ontgaan, we bestellen dus nog een
drankje terwijl William zijn Big Mac verorbert. Het is een uur of twaalf, einde
van een prachtige route van 36 km waar we om half acht aan begonnen.
 |
| "maar eerst op de foto" |
We
beginnen waar we eindigden. Maar … eerst op de foto, het is tenslotte
koningsdag. Waar mogelijk, is iets met oranje aangetrokken, Anja heeft een doos
met feestartikelen meegenomen. De chef-terrassen van McD vinden we bereid om
zijn onderhoudswerkzaamheden even te onderbreken om een facebookplaatje te
maken. Daarna gaan we echt los.
Het
is windstil als we langs het Van Harinxmakanaal richting Súderbuorren lopen. De
hartslag is nog laag, het tempo ook, de stilte wordt alleen onderbroken door
gekwetter, terwijl er geen vogel te bekennen is. Jurjen zal je in deze
reportage niet tegenkomen, hij heeft een familieweekend of een weekend met de
familie, daar wil ik af zijn. Johannes heeft iets in een tuin te doen bij een
vriend. Kan, het is maar net waar je je prioriteiten liggen.
Aan
de overzijde van het kanaal wordt met een stok of zoiets op het raam getikt.
Een bewoner van Erasmus Hiem steekt beide duimen omhoog, we zwaaien terug.
“Over … jaar zitten wij aan die kant van het glas”, ik weet niet meer wie het
zei, maar het feit dat we nog aan deze kant van het kanaal lopen bewijst dat
‘we goed bezig zijn’. We komen bij de Drachtsterweg, de aanleg van het nieuwe
aquaduct vordert. William werkt bij Noppert Beton, tijdens het lopen geeft hij
aan belangstellenden uitleg over de vorderingen en de situatie zoals die
uiteindelijk zal worden. Er wordt even niet gekwetterd, we zijn onder de
indruk. Hempens, wat is het lang geleden dat ik daar geweest ben. Vroeger een
dorpje buiten, nu een dorpje in de stad, alleen de rustieke brug maakt dat de
twee niet geheel met elkaar versmolten zijn.
We
zijn het dorp nog niet uit of we zien in de verte de snelweg
Leeuwarden/Drachten liggen. Deze hindernis wordt genomen via het aquaduct,
samen met een vroege zeiler bereiken we de overkant. “Sjoch”, roept Marijke, “
der links, der leit Warten”. In de verte zien we een vaag kerktorentje. Oké,
maar gaan we links-om of rechts-om? Het wordt links, want wat op geen enkele
kaart nog zichtbaar is, is het fietspad dat zich tegen de snelweg heeft aangedrukt.
Sinds een week is het open voor publiek, we zijn waarschijnlijk de eerste
hardlopers die het nog inktzwarte asfalt betreden. Het is een pad van een
kilometer of vier en het loopt o zo fijn. Na twee kilometer draaien we met de
bocht mee en zien de kerktoren steeds dichterbij komen, de driekleur in top.
Bij het allereerste huis binnen de bebouwde kom worden we al begroet
en
uitgenodigd voor een sanitaire stop en/of drinken. We zijn bij de zus en zwager
van Marijke. We hadden op nog meer plaatsen terecht gekund, want de stamboom
van de familie Hobert is verankerd in dit dorp. We nemen het aanbod natuurlijk
graag aan, na een minuut of tien wordt het vertreksignaal gegeven. Nog even bij
mem langs, ze staat al op ons te wachten en is eigenlijk een beetje
teleurgesteld dat we de stop niet bij
 |
| Weidumerhout |
haar hebben gedaan. We beloven dat de
volgende keer wel te doen. Jacqueline neemt afscheid van ons, ze gaat via
Wergea terug naar Leeuwarden. De halve marathon is haar doel, dus moet je niet
overdrijven en gelijk heeft ze.
Deel
twee. Reduzum heeft ruimte aangeboden voor ook een verversingspost, wel is
meegedeeld dat er geen sanitaire voorzieningen zijn maar dat dit niet
onoverkomelijk hoeft te zijn gezien het aanwezige struweel. Afgesproken wordt
dat wie daar behoefte aan heeft, hij of zij zijn of haar eigen tempo kan gaan
lopen. De eerste zes kilometer richting Grou gaan over de doorgaande weg waar
geen fietspad langs loopt, het is oppassen dus. Ondanks het nog vroege tijdstip
zijn er meer weggebruikers, regelmatig zoeft een groepje racefietsers ons voorbij,
er wordt altijd over en weer gegroet. Er vormen zich drie groepjes, het is maar
goed dat bij de start voor dit deel een korte routebeschrijving is uitgereikt.
Landschappelijk is dit het minst interessante deel, na genoemde zes kilometer
nemen we de afslag Idaerd. Het is gelijk een stuk rustiger, in het dorp zelf
zijn geen festiviteiten, sterker nog, we hebben niemand gezien. Onder de
snelweg door, na twee kilometer zijn we in Reduzum met toch wel een erg lange
Haedstrjitte, of is het de vermoeidheid die een rol gaat spelen. Even buiten
het dorp wacht de mem van Anja al op ons. Ook nu weer is er een rijk
assortiment aan drinken en voedsel. Mem Jouk heeft de fiets op de trekhaak,
want ze gaat dit ritje combineren met een eigen trainingsprogramma. Egbert
vraagt zich af wie de mem en wie de dochter is, twee druppels water, in ieder
geval wat energie betreft. Ze belooft het restant bij Weidumerhout in het gras
te leggen, zodat er nog een extra drinkmogelijkheid is. William en Koos hebben
deze mededeling niet meegekregen, ze waren al wat eerder aangekomen en zijn dus
ook eerder ´afgezet´.
 |
| Laatste foto |
Deel
drie. Nog twaalf kilometer. Vrijwel het hele stuk langs de Zwette, prachtige route. Het wordt warmer, hier en daar wordt een
overbodig thermoshirt uitgedaan. Twee weken geleden hebben we dit stuk ook
gelopen, maar dan vanaf Leeuwarden. Op het water is het stil, bij de camping
Weidumerhout worden we aangemoedigd door een paar kampeerders. Heb even
gedacht, ´lag ik maar op dat luchtbed´. Jezelf tot de orde roepen, doorgaan,
ook als je je hartslag niet meer naar beneden krijgt. Tempo houden, niet
wandelen. Nog één hindernis, de Haak om Leeuwarden gaat ook over de Zwette, er
moet geklommen worden, 10% schat ik. Daarna is het niet ver meer, maar goed ook
want het gemis aan water doet zich voelen. Een hardloper komt me tegemoet, hij
heeft een flesje drinken in zijn hand. Het gaat me iets te ver om te vragen of
ik een slok mag, maar waar de laatste woorden van Richard III van Engeland,
´Een koninkrijk voor een paard´waren, zou ik ´paard´ door
´water´ willen vervangen. Nou ja, zo erg was het nu ook weer niet. Groepsgewijs
komen we binnen, iedereen blij en tevreden. Rekken en strekken, herstel drinken
en dan naar binnen bij McD, waar de bedrijfsleidster later vraagt “Willen
jullie misschien nog iets drinken?”. De rest is dan alweer geschiedenis.
Zaterdagochtend om 7 uur stond ik op het lokale vliegveld van Scottsdale AZ. De zon komt net boven de bergen uit en er hangt wat sluierbewolking. Het is nog een beetje frisjes want 's nachts koelt het hier best wel af, terwijl overdag de temperatuur oploopt naar 27C. Dit vliegveld wordt alleen gebruikt voor privé vliegtuigen. Er staan veel van die kleintjes maar ook zo'n 40 van die super dure privé jets van €20 miljoen per stuk. Op het middenterrein waar de inschrijving is en ook verschillende standjes staan, staan ook twee wat kleinere vliegtuigen en 2 kleine helikopters. Ik maak een praatje met één van de piloten en hij vertelt me meer over o.a. de grote privé jets. In de bergen hier in Scottsdale wonen directieleden van grote bedrijven uit California. Die vliegen met die dingen op en neer, komen vrijdagavond thuis en vliegen zondagavond weer terug. Je weet dat die wereld bestaat maar nu maak ik er ook daadwerkelijk kennis mee. Een wondere en bijna onwerkelijke wereld. Er wordt tot 10 uur niet gevlogen want wij nemen bezit van de startbaan.
