ADVENTURERUN 2012

Zaterdag 15 december was het weer zover. Voor de 9^e keer werd de adventure run op Ameland gelopen en ook deze keer vertrok er weer een grote ploeg Stienser lopers naar dit Waddeneiland. Nadat de inschrijving reeds gesloten was wisten enkele lopers op het laatste moment gelukkig nog een kaart te bemachtigen waardoor er niemand om die reden hoefde achter te blijven. Helaas waren we toch niet compleet omdat Griet, Trudy (blessures) en Gerarda (ziek) niet mee konden lopen.

Er werd verzameld aan het Wylgebeampaad/Linebeamleane. Gelukkig was (bijna) iedereen op tijd. Dit laatste leide overigens tot enige discussie, maar Williams supersonische horloge besliste in deze……….1 minuut en 11 seconden te laat! Uiteindelijk vertrokken we (Astrid, Ronald, Bea, Mieke, Linda, Machteld, Egbert, Luut (10 km), Koos, Anja, William, Marijke (21 km)  richting Holwerd. Ilona kwam met haar man op eigen gelegenheid. Op het eiland ontmoeten we ook de bekenden van de andere loopgroepen en natuurlijk ook de lopers van de zaterdaggroep en Arjen en Karin.

William

Op de boot werden de uitgangspunten voorzichtig gepeild. Wie is er scherp, wie heeft plannen en wat zijn de doelen. Drinken we koffie of kiezen we voorzichtigheid halve voor thee. En hoe staat het met de gezondheid van iedereen? Sommige lopers kijken wat wit om de neus. En natuurlijk zijn er de mensen die lopen met vreugde (gewoon uit vorm zijn en beweren dat de tijd niet belangrijk is als je maar plezier hebt…. Ja, ja).

Op het eiland schoven we nog even bij Karin en Arjen aan tafel die na een snelle koffie met appelgebak alweer hard aan het werk moesten om de 5 kilometer-lopers naar de start te begeleiden.

Na een uurtje vertrokken ook wij naar de sporthal om ons om te kleden. Daar bleek al snel waarom er zulke grote tassen meegesleept werden. Complete kledinglijnen werden uit de tassen getrokken om daarvan de meest prettige combinatie te maken. Niet te warm, niet te koud, winddicht of toch niet?

Koos

Uiteindelijke werd de keuze gemaakt en konden de 10 kilometer-lopers naar buiten voor de warming-up. Na 10 meter kon Machteld alweer terug want nadat Marijke haar nogmaals geholpen had om de roze (past bij ons loopshirt) tape met de spuitbus vast te plakken, bleek ze maar een sok aangetrokken te hebben (en die zat ook nog aan de verkeerde voet. Machteld draagt namelijk sokken met L en R, gelukkig werd de route vandaag met pijltjes aangegeven) Uiteindelijk stonden we in het startvak en kon de strijd beginnen. Er ontstonden al snel kleine groepjes die elkaar  zwijgend door het bos  hielpen. Daarna het strand, de duinopgang, de steile duin, het bos en de trap. Ik heb op Ameland altijd het idee dat je allen maar omhoog moet klimmen maar gelukkig is na de trap de verlossende vlakke weg richting Buren. Tot aan Nes waar nog een kleine verassing op ons wacht. In plaats van rechtsaf en in een keer naar de finish moest er hier nog een extra rondje gemaakt worden. Onderweg was er veel verzorging met bijzondere versnaperingen. Zo waren er dropjes en plakjes ontbijtkoek. Vooral dat laatste zorgde voor vraagtekens maar gelukkig had Luut een hapje geprobeerd en die kon melden dat dat spul niet weg te krijgen is….. Volgende keer proberen we de dropjes. Machteld wist op te merken dat de bananen lekker zoet waren en ook sinaasappel had goed gesmaakt.

Marijke en Anja

Van de halve marathon kan uit overlevering worden gemeld dat hier vooral de extra duinopgang als zwaar werd ervaren. Ook de harde wind heeft onze lopers (die toch heel veel kunnen) parten gespeeld. Onze twee stoere HM-mannen wisten de klus alleen te klaren terwijl Anja en Marijke net als een groot deel van de deelnemers aan de 10 eendrachtig hebben samengewerkt.

Na de finish, zoals inmiddels volgens traditie, lekker nazitten bij van Heeckeren (Grand café met CK) met een bak bitterballen en een goed glas, wijn, bier cola of chocolade melk met slagroom en de nodige stoere verhalen. Met de smartphoons van William en Bea werden de tijden opgezocht en die vielen niet voor iedereen direct mee. Na een grondige analyse en uitwisseling van ervaringen werd de gerechtvaardigde conclusie getrokken dat deze editie behoorlijk zwaar is geweest, zodat iedereen toch tevreden, met het welverdiende kanariegele loopshirt, naar huis kon. Astrid wist iedereen te verassen met de snelste tijd van de aanwezige 10 km lopers met wel 2 sec. verschil met Egbert.

Machteld

Op de halve marathon was William overtuigend de sterkste van de groep.  Om half zeven stonden we weer bij de boot en met een beetje vertraging voeren we weer richting Holwerd. Nog nagenietend van de buitenlucht, de wijn en gezelligheid werden we allemaal heerlijk sloom totdat de boot tegen de steiger aanvoer. In een klap stonden we weer in de gure koude wereld. Volgend jaar gaan we weer. Om onze tijden te verbeteren maar vooral ook omdat het zo leuk en gezellig is.

UURLOOP LEEUWARDEN

Uitslagen uurloop, Leeuwarden, 2 december 2012

Jaqueline Sollie  11.257

SLACHTERIN WOMMELS

Uitslagen Slachterin, 24-11-2012

10km

Heije Schaper  45:03  Syds Homan  49:08  Herman van der Geest  52:20  Olivier Siri  52:31

Rina Sijtsma  56:13  Wendy v/d Burg  1:00:02  Dorithia Jansma  1:00:06  Heerke Osinga  1:02:55

Gabriëlle Klabbers  1:04:23

4,5km

Karin de Hoo  27:29

BERENLOOP 2012

4 november 2012. Eindelijk is het weer zover.  7:15 uur verzamelen op het Wylgebeampaed.  We gaan met een groep van 9 personen (Egbert, Machteld, Griet, Ronald, Bea, Anja, Jacqueline, Gerarda en ondergetekende (William) vanuit Stiens naar Terschelling. Een aantal is al op het eiland of gaat een boot later.

In de vertrekterminal komt Jacqueline erachter dat ze haar chip is vergeten. Wat nu? Ophalen is geen optie, dan gaan we de boot niet meer halen. Er staat iemand van SV Friesland in de hal. Zij meldt dat het hoogst waarschijnlijk wel mogelijk is om bij de VVV op Terschelling nog een nieuwe chip te halen.

We kunnen al redelijk snel de boot op en daar kunnen we gelijk onze nieuwe outfit showen. Een prachtig gezicht al die roze dames en groene heren! Op de boot treffen we nog een groepje Stienser lopers: Jan Belles, Jerry van Amerongen en Hendrik Bos. 

Loopgroep Stiens 1, groen

 Op Terschelling aangekomen staat  Koos ons op te wachten samen met zijn broer. Jacqueline is even vooruit gelopen naar de VVV. Ze kon hier inderdaad nog een chip huren. Koos begeleid ons naar de Brandaris, waar we Arjen en de lopers uit Sneek  en IJlst begroeten.  Na de warming-up en een laatste sanitaire stop, verdwijnen we in het startvak en is het vanaf daar ieder voor zich. Over de startlijn blijft het tot na Halfweg dringen en moet je een weg zien te vinden tussen de lopers  voor je, ondanks dat ik deze keer behoorlijk voorin ben gestart.   

 Gelukkig  zijn de omstandigheden goed. De hele week de buienradar in de gaten gehouden en elke dag werd het  weer anders. In eerste instantie was er een dikke storm voorspeld met heel veel regen, maar dit zwakte in de loop van de week steeds minder af. Het is droog en er staat een frisse bries vanuit het zuidoosten. Na Formerum gaat het voor de wind op naar het strand.

Loopgroep Stiens 2, roze

Als ik na 12 kilometer op het strand kom, gaat de snelheid naar beneden, het zand is toch zwaarder als het er op het eerste gezicht uit ziet. Het is hoogwater en er is de dag ervoor veel regen gevallen. Op de Longway probeer ik de verloren tijd weer goed te maken maar dit zal uiteindelijk niet lukken. Als je energie is verdwenen, blijken de laatste loodjes wel heel zwaar te worden. Een eindsprint lukt niet meer.

Ik had de lat voor mijzelf erg hoog gelegd en had mij als doel gesteld het record van Anja (1.43,09) te gaan verbreken. Het zal me vandaag niet lukken de P.R. van Anja uit de boeken te lopen. Het verschilt bijna een minuut. Ze heeft toen wel een verrekt goeie tijd neer gezet. Anja was destijds wel de eerste vrouw in haar categorie, daarvoor nogmaals chapaud. Ik ben uiteindelijk toch heel blij dat ik mijn eigen PR heb verbroken en onder de 1.45 ben geëindigd. Uiteraard blijft het voor iedereen een hele prestatie om de Berenloop te volbrengen. Voor 3 van ons was het een bijzondere prestatie; vandaag beleefden Ronald, Gerarda en Machteld ook hun première op de halve marathon. Ze hebben het alle drie fantastisch gedaan!  Iedereen nog van harte gefeliciteerd met zijn of haar prestatie.

Het was weer een zeer geslaagde dag! Op naar Ameland!

William

                                        

Uitslag:

Naam	netto tijd
William Teinsma	1:44:08
Jappie van Dijk	1:47:45
Koos Boorsma	1:53:22
Anja Lettinga-Hiemstra	1:56:24
Jacqueline Sollie	1:57:41
Bea Dijkstra	2:01:07
Jan Belles	2:02:12
Egbert Smit	2:03:24
Hylke Ruisch	2:08:12
Sjoukje Ruisch-Seepma	2:08:49
Ronald Ars	2:14:34
Griet Rijpstra	2:17:55
Gerarda Teinsma	2:27:46
Machteld Smit-van der	2:43:02

  Niels Smit                               1.51.15                        

DE AANLOOP NAAR DE BERENLOOP

Waarom Berenloop?

Dat Willem Barentsz (geboren en getogen op Terschelling), zeevaarder en ontdekkingsreiziger in de 16^de eeuw, aan de wieg stond van de Berenloop anno nu is vast niet bij iedereen bekend. In 1596 vertrok Barentsz op zijn schip om te pogen een Noordoostelijke Doorvaart naar China en Japan te ontdekken. Hij kwam vast te zitten in het poolijs met als gevolg een overwintering op Nova Zembla. Om aan voedsel te komen werd er gevist en op beren gejaagd. Barentsz overleefde dit avontuur niet en stierf in 1597 aldaar. In 1997 werd als sportieve afsluiting van “400 jaar Barentsz” een (halve) marathon georganiseerd. De Berenloop was een feit. Het is in de loop der jaren uitgegroeid tot een van de populairste, mooiste en tot de verbeelding sprekende (halve) marathon van ons land. Heb je een startbewijs weten te bemachtigen dan wacht je een gezellig en schitterend evenement. En dat wil je mee maken.

Willem Barentsz in gevecht met een ijsbeer

Schaduw

Het is al eerder op deze plaats geschreven. De Berenloop werpt zijn schaduw ver vooruit. Wie van ons een startbewijs heeft, is er niet bezig, al of niet in het geheim, met de voorbereiding op dit prachtige evenement? Wees eens eerlijk! Wie van ons wil er niet een snelle tijd lopen? Wie van ons wil niet in de voorhoede eindigen? Wie wil er nou niet sneller zijn dan..... ? Ze kunnen nog zoveel zeggen dat meedoen belangrijker is dan winnen. Dat geloven we natuurlijk allemaal! Maar toch, het hoort erbij: elkaar wat uit dagen, elkaar wat testen bij de voorbereiding en/of op de training, elkaar  bevragen hoe het er voor staat, wat hij/zij aan extra’s heeft gedaan om sneller te zijn dan ooit. In dat rijtje past ook de vraag of er zich  al een gedachte aan een streeftijd in het hoofd genesteld heeft. Je laat echter nooit het achterste van je tong zien. Je kijkt wel uit. Je houdt er tenslotte altijd rekening mee dat je die dag loopt als een krant, dat je niet de sterren van de hemel loopt, dat je de klim bij paal 8 kruipend moet nemen, dat je helemaal kapot gaat op het vals plat van de Longway, dat je te snel bent gestart, dat het té gezellig was de avond ervoor, dat je ............... Gelukkig, je hebt nog even de tijd.

Hulpmiddel

De Zoladztest is achter de rug; het inzicht wat er te verbeteren valt aan eigen snelheid wordt langzaam maar zeker duidelijk. Maar helaas het is te kort dag om een meetbaar effect te kunnen vaststellen van het individuele trainingsprogramma dat gekoppeld is aan die test. Je moet het deze keer opnieuw helemaal zelf doen. Je kunt hooguit tussen neus en lippen nog een advies vragen aan Arjen. 

Nog een hulpmiddel

Plotseling werd je op een idee gebracht. Je had er weleens van en over gehoord, maar de link met je eigen sportactiviteiten heb je tot nu toe nooit gemaakt. Je at een paar bananen, je dronk wat extra water, je stapelde wat koolhydraten, je nam tijdens het lopen een gelletje, en dat was het. Maar nu die Lance Amstrong door de mand is gevallen ben je toch wel op een idee gebracht. Doping, epo, dat je daar in dit verband nog niet aan gedacht had, wat stom. Je weet aan het eind van de Berenloop hoef je niet met het water voor de dokter: geen controle. Dus wat let je! Hoe kom je aan dat spul? Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. Je huisarts, een sportschool bij jou in de buurt, een bevriende fysiotherapeut, de wielerclub,.......... Zij kunnen je vast wel verder helpen.

Geweten

Maar kijk uit voordat je het in de gaten hebt, zet je een tijd neer die niemand, en zeker jij zelf niet, voor mogelijk had gehouden. Dan begint het te knagen. Je euforische stemming na afloop slaat dan plotseling om. Je bent de snelste van je hele groep. Je hebt ze allemaal verslagen. Maar toch.........geen voldaan gevoel, geen trots. Wat heb je er aan? Wat moet je er mee? Je beseft dat je dat toch niet vol kunt houden, dat je voor elke training telkens niet “dat spul” kunt innemen, dat je........Daar komt nog bij dat je integriteit, je moreel wordt aangetast, want tenslotte heb je de boel bedonderd. Het is en blijft bedrog, oneerlijke concurrentie, gemeen spel. Is het je dat allemaal waard? Neen toch zeker!

Dday

Op de dag zelf ben je een van de velen. Al jouw trainingsmaatjes lopen in dat herkenbare en opvallende shirt, in groen of in roze. Je ziet ze ver voor je uit lopen, want zo opvallend zijn die kleuren wel. Je denkt terug aan de voorbereiding, het jennen van elkaar, het elkaar in de gaten houden en uithoren over de trainingsarbeid, enz. Je zal de eindstreep halen, met een knalrode kop, met opgeheven hoofd, met je haar als een natte dweil, met een grimas op het gezicht dat je met pijn en moeite tot een glimlach weet om te buigen. En dan weet je het weer “wat is het toch geweldig  om mee te doen”.

Meeloper

START TO RUN

Zaterdag 13 oktober 2012

Op 13 oktober is er weer de afsluitend test geweest van Start To Run. 8 Start To Runners hebben na 6 weken training de 3000 meter volbracht. Het was ook weer de gelegenheid voor de vaste zaterdaggroep om zich weer te testen en te vergelijken met de vorige test. Kijk voor de uitslagen op het blog van de zaterdagochtendgroep.

Start To Run + vaste groep zaterdagochtend

DAM TOT DAMLOOP

Een prachtige zondag met top-prestaties.

Zondag 23 september was het dan zover! De Dam tot Dam loop!Met drie auto’s vol op naar Amsterdam. Zoals altijd een tussen stop voor koffie en plas pauze.

Niet te geloven wat er dan allemaal uit de kofferbakken van de auto’s komt. Overvloed aan stroopwafels, eierkoeken, Marsrepen enz. En dan te bedenken dat er ook nog een tas op de stoep in Stiens is blijven staan. 

Het is duidelijk dat de zenuwen wat opkomen…. Er wordt druk gepraat en bij sommigen is er de bekende “slappe lach”.

In Zaandam aangekomen is het al een drukte van belang. In de trein bijna alleen maar collega’s lopers. Op station Amsterdam naar onze eigen vertrouwde wc- juffrouw. Voor 0,50 euro speel je zo mee in een klein toneelstukje.

Daarna in groepjes de warming-up; heel bijzonder met als “toetje”, een sprint door het Centraal Station. Door de verschillende starttijden nemen we afscheid van elkaar en wensen een ieder veel succes.  William;  ‘tot straks, we zijn er zo…wat is nu 16 km’.  Na deze opmerking wist ik al genoeg; William gaat voor een top tijd!

Op laatste moment denk ik; ik ga proberen met deze topper mee te lopen. Al snel moet ik slikken en laat William alleen z’n race lopen. Hij eindigt in een geweldige tijd van 1.16.09. William gefeliciteerd, ik gun het je van harte! Vijftien seconden sneller dan ondergetekende, ik kom binnenkort bij je voor advies!

Niet alleen William maar ook de anderen van loopgroep Stiens hebben een super prestatie
geleverd. Het was heerlijk loop-weer en voldaan vertrokken we om half zes richting Afsluitdijk. In Harlingen als afsluiting van deze mooie dag, heerlijk naar de pizzeria.

Het was een dag met een “gouden randje” .

Met sportieve loopgroet,

Anja Lettinga


Uitslagen Dam tot Damloop

William Teinsma  1:16:09  Marijke Terpstra  1:19:59  Anja Lettinga  1:21:01  Koos Boorsma  1:21:19

Egbert Smit  1:33:04  Bea Dijkstra  1:34:59  Luut Haites  1:42:04  Sjoukje Ruisch 1:42:38

Gerarda Teinsma  1:49:47  Machteld Smit  1:54:45

EE LOOP BRITSUM

 

Op woensdag 5 september wordt in Britsum door SV Friesland weer de EE Loop georganiseerd!
De reguliere trainingen komen voor deze avond te vervallen.

Starttijd 19.00  afstanden 5-10-15 kilometer

Warming up 18.20

LOPEN OP TEXEL

Ook tijdens mijn vakantie mag ik graag een stukje te hardlopen, wat is er nu mooier dan op Texel een stuk door de duinen en op het strand te lopen. ik doe dit al mijn leven lang De atletiek vereniging op Texel heeft elke vrijdagavond in het hoogseizoen een wedstrijd loop van 4 of 8 km die voor de helft door de duinen voert, voor de kinderen hebben ze een loop van 1 km. Na afloop verplicht nazitten in de voetbalkantine van Den Hoorn met een verloting van wel 20 prijzen.
Eén van de leden die al;tijd meeloopt is Wouter een jongen met het Down syndroom hij trekt de loten met prijzen en is zeer geliefd.

Omdat we al jaren op Texel komen zoals vele anderen tref je ook altijd weer dezelfde mensen en dat maakt dit zo leuk, het is gewoon vaste prik vrijdagavond om half 8 de wedstrijdloop. Trouwens de leden van de atletiek vereniging zijn zeer fanatiek.
de 1e keer was mijn tijd 33.08 en een week later na vele
vakantiepilsjes was de tijd 32.34. jullie snappen dus wel waar ik mijn
energie uit haal. En ja beide keren prijs bij de verloting een voetbal
en in Den Burg een bak koffie met gebak erbij en daar hebben Suzan en ik toch van gesmuld.

Groeten, Jurjen

GOLLELOOP WIRDUM

Sjoukje en Karin in actie tijdens de Golleloop

Golleloop Wirdum, vrijdag 22 juni 2012

Uitslagen

12 kilometer Geert Vogelzang  1.07:19

4.5 kilometer Sjoukje Bootsma  32:26

                      Karin de Hoo        32:26

Geert Vogelzang gaat er even bij zitten!

ONZE HELDEN LOPEN DE SLACHTE MARATHON

Afgelopen zaterdag 16 juni was het eindelijk zover, de Slachtemarathon waar 5 helden van onze loopgroep deze dag aan mee doen. De laatste training afgelopen woensdag ging goed, de spanning was wel voelbaar maar dat is alleen maar goed.
Op de zaterdag stond ik al vroeg vlak bij Franeker bij het industrieterrein Kiesterzijl op het 36 km punt. Van hier nog 6 km te gaan. Niet ver maar wel moeilijk over onverharde paden en een lastige brug. Oei, het weer zit niet echt mee. Vermoeide gezichten van de eerste lopers komen langs. Modder dik op de benen, het lijkt op een zware tocht. Regelmatig plenst het en ik ben blij dat ik een paraplu heb meegenomen.
Als eerste van onze loopgroep komt Jurjen langs. Al van verre zie ik zijn karakteristieke loop. Nog sterk en een heldere blik in de ogen. Zo kennen wij Jurjen, wat er ook gebeurt, hij laat zich niet kennen. Met een stevige en energieke pas vervolgt hij de laatste kilometers. Even later komt Marijke om de hoek. De pet diep in de ogen. Geconcentreerd lopend, het duurt even voordat ze reageert op mijn aanmoedigingen. Ik heb het alweer door, de diesel is al vlak na de start op een constante snelheid gekomen en wijkt daar niet van af. Dit wordt een toptijd.

de Slachte, 42 kilometer drave troch de kulturele etalaazje fan Fryslân

De regen stopt maar de luchten blijvend dreigend. Veel lopers passeren, sommigen met een van pijn verwrongen gezicht, anderen nog helder. Daar komt Koos aan. Ook hij is geconcentreerd bezig met zijn eigen race. Het gezicht wel wat getekend. Hé Geert, roept hij als hij mijn aanmoedigingen hoort. Met zijn herkenbare korte pas steekt hij de weg over naar het onverharde gedeelte richting de Slachtebrug over de snelweg. Ziet er goed uit, je ziet dat alle training van afgelopen tijd er vandaag helemaal uitkomt. Anja is de volgende van onze loopgroep die voorbij komt. Ze loopt helemaal haar eigen race, ziet helder uit haar ogen, wel een wat korter pasje dan ik van haar gewend ben. Maar toch, dit komt wel goed. Enthousiast als altijd begroet ze mij en zoef, de weg over het volgende pad in. Ik blijf wachten tot kwart voor elf. Ik heb William gemist. Loopt hij in vermomming? Is er iets gebeurd? Ik moet weg omdat ik deze dag nog andere dingen te doen heb. Later op de dag zie ik in de uitslag dat William gelukkig gefinished is in een mooie tijd.


Alle complimenten voor deze 5 helden die de Slachte Marathon hebben gelopen. 42 km rennen is een ONGELOOFLIJKE prestatie, niet alleen op de wedstrijddag, maar ook de lange voorbereiding. Iedere week weer die vele kilometers die gemaakt moeten worden. CHAPEAU! De tijd die is neergezet is helemaal niet belangrijk, het idee alleen al dat je deze afstand bedwongen hebt! We horen woensdag de verhalen.

Geert Vogelzang.

DE SCHADUW WIJST DE WEG EN IS TROTS OP ONS..

                Het is 13.33 op zondag 17 juni, de dag na de vorige dag. Na de laatste modder onder mijn teennagels te hebben losgeweekt, begin ik met een enigszins melancholisch gevoel aan het schrijven van deze laatste blog. De titel – het zal iets met ‘schaduw’ moeten zijn – weet ik nog niet, zal zich in de loop van deze middag wel aandienen. We hebben de eindstreep bereikt en daarmee een streep gezet onder een mooi voorjaar, die in het teken stond van de voorbereiding op de marathon die we gisteren hebben gelopen. De weersomstandigheden waaronder we vooral op de zaterdagen moesten opereren waren over het algemeen niet denderend, maar het met elkaar ergens naar toe werken heeft veel sportief plezier gegeven. Nog één keer dus: hoe verging het Anja, Marijke, William, Jurjen, Alco, Alle en Koos  tijdens de Slachtemarathon. Het live-gedeelte zal voornamelijk gebaseerd op eigen waarnemingen, omdat we elkaar redelijk snel uit het oog verloren. Tijdens de bbq gisteravond heb ik echter voldoende input gekregen om ‘het plaatje’ compleet te krijgen.

de trainers wachten iere betiid op hun helden

                Om vier uur gaat mijn wekker, moet echt gewekt worden, teken dat de korte nachtrust goed is geweest. Benen voelen goed, vrijdagmiddag nog even 20 minuten op de loopband ingelopen, niets aan het toeval overgelaten. Buiten is het minder, het regent, zoals voorspeld door Pyt. Maar die zorgt er voor dat hij altijd gelijk heeft, het weer wordt ‘zus of zo’. Wind is belangrijker, even op teletekst kijken, nog steeds ZW 5-7. In de goeie hoek dus, moet vandaag vooral zo blijven. De mailbox heeft geen laatste berichten. Er is wat gemaild tussen de groepsleden de laatste week, teken dat de nerveuze spanning bij iedereen aanwezig is. Er is heel wat geschoven met de eigen verzorgingsposten, wie krijgt waar zijn gelletjes, bananen, mueslirepen en wat als er een post wordt gemist. Alleen Jurjen blijft er stoïcijns onder, hij neemt een paar repen mee en ziet wel wat hij onderweg krijgt aangeboden. Riskant, maar het heeft bij hem goed uitgepakt (3.44).

Jurjen van der Kooi 3.44:52

                Voel geen aandrang om naar het toilet te gaan, terwijl dit volgens een artikel van Erik Negerman van buitengewoon belang is. Een plas ben je over het algemeen vrij snel kwijt, maar de grote boodschap – het woord zegt het al – duurt langer en is niet overal uit te voeren. Zijn advies, koffie, lauw water, chocola, kunnen mijn lichaam niet tot de juiste boodschap brengen. Maar even niet druk om maken, kan altijd in Raerd nog. Paar boterhammen met honing, stroop en jam, een krentenbol moeten de voorraad koolhydraten aanvullen. Het eetschema voor de laatste drie dagen dat we van William hebben gekregen – en hij weer van een bevriende marathonloper – heeft er voor gezorgd dat ik een paar dagen met een opgeblazen gevoel op bed ben gegaan. Als ik alles had gegeten wat er op het lijstje stond, dan had ik de start niet eens gehaald. Gelukkig hadden anderen hetzelfde gevoel. Overdaad schaadt, ook met eten. Volgende dilemma, welke kleren aandoen? Temperatuur is 14 graden, korte broekenweer. Misschien toch nog wat fris, lange er (tijdelijk) overheen, shirt met lange mouw en toch ook maar één met korte. U ziet, twijfelen tot het laatste moment. Heuptasje om, zit ie niet te strak, een noodvoorraadje voedsel erin en dan op weg naar het verzamelpunt bij het secretariaatsadres.

Marijke Terpstra 3e dame 55+  3.55:35

                Als ik uitstap komt Marijke ook net aanlopen, aan haar houding en oogopslag zie ik dat ze vandaag iets van plan is. Nagels rood gelakt, teken van agressie. Blijkt achteraf te kloppen, na de laatste sanitaire stop in Raerd zien we haar pas in Easterbierum terug (3.53!!). Gys brengt ons met de bedrijfsauto naar de start. De meisjes mogen voorin. Onderweg regen, weinig tekst. Bij Raerd een file, komt daar één keer in de acht jaar voor. Gys keert de auto in de berm, het laatste stukje kunnen we wel lopen, goed als warming-up. Het eerste weiland deze dag, natte voeten en geen droge sokken. Een voordeel is dat het even droog is. Alco, is op eigen gelegenheid gekomen, begroet ons zoals altijd opgewekt,` we gaan er voor` (en dan in het Bildts), ‘Wie solle su un poepie late ruke’. De toiletwagen is door de organisatie in het smalste straatje van Raerd neergezet, en laat dat nou ook de straat zijn waar we onze spullen moeten inleveren.    ‘Beetje dom’, zou Maxima gezegd hebben. Meneer Poiesz heeft zakken beschikbaar gesteld voor de dingen die we onderweg niet nodig hebben, keurig geregeld, liggen bij de finish op ons te wachten. Heb onderweg een keer gedacht ´wou dat ik in die zak had gezeten´, om het idee daarna direct weer weg te gooien. De start wil maar moeizaam op gang komen, het is al half zeven geweest en nog geen beweging. Gemopper in de regen. Later blijkt dat er een bus met wedstrijdlopers ´it paed bjuster is geraakt´ en dat daarop moet worden gewacht. Alle begrip, na elkaar nog één keer in de ogen te hebben gekeken en succes gewenst, zet de meute zich in beweging onder applaus en toejuichingen van de toegestroomde inwoners. Het is droog.

Alco de Jong 3.55:19

                De eerste kilometers richting Boazum worden gebruikt om het tempo is balans met de hartslag te brengen. Voldoende tijd en energie om bekenden te groeten. Zoals gezegd, van Marijke zien we alleen nog de witte pet in de verte. Jurjen en Alle zullen ook wel in de kopgroep zitten, alles volgens plan en schema. In Easterwierum is op dit vroege uur ook al veel volk op de been om ons aan te moedigen. Minzaam laten we alles over ons heenkomen. Vlak voor Boazum duiken we het weiland in, fase Drek 1. Vergeleken met wat ons nog te wachten staat, is dit gedeelte een geplaveide weg. Toch hier en daar wat uitglijders en gemopper. Maar kom, het is nog vroeg en we zijn pas zeven km onderweg. Een paar Hollanders voor me vertellen elkaar welke zware tochten ze al hebben gelopen, vooral in het buitenland. Voordat we de spoorwegovergang hebben bereikt, steek ik ze voorbij, later doen ze overigens hetzelfde bij mij. We komen nu op verkend terrein, dat is voor het loopgevoel toch wel plezierig. We zitten op het gedeelte van de route waar we de wind echt tegen hebben. Gelukkig is het voor hem/haar ook zaterdag, reden om niet al te vroeg aan het werk te gaan. Op een gegeven ogenblik wordt ik ingehaald door een dame met een oranje ballon waarop 4.00 staat. Ligt een beetje in de buurt van mijn eigen streeftijd (wordt 4.13). Ben dus blijkbaar iets te snel van start gegaan.  Via het kleine Lytsewierum komen we in Reahûs. Van verre zien we het oranje hoedje van Linda. Hoe ze door alle wegafzettingen bij dit punt heeft kunnen komen is een vraag die ons niet echt bezighoudt, de versnaperingen zijn meer dan welkom. Ook hier is er al leven in de brouwerij, maar je kunt echt merken dat alles festi- en activiteiten nog op gang moeten komen en eigenlijk in het teken staan van de kuieraars die in de loop van de dag voorbij zullen komen.

William Teinsma  4.28:12

                Tot aan Wommels gebeurt er eigenlijk niet zoveel. Iedereen loopt wat verspreid, het windje is schuin in de rug. De brug bij Kromsyl levert geen problemen op, is wel wat glad door de regen. Karin en Arjen staan even verderop (19 km) op ons te wachten. Wat we niet merken is dat ze zenuwachtig en gespannen zijn hoe we het er vanaf zullen brengen na de door hen in elkaar gestoken voorbereidingstraject. Ik geloof niet dat we hen hebben teleurgesteld. De rantsoenen worden aangevuld. Even later de tijdwaarneming op 21,1 km, nog zo´n stuk flitst het door me heen. Snel vergeten en doorgaan. Km 26, oh drama, ik zie William in de berm staan en het is niet om te plassen. “Kramp”, roept hij me toe. Ik kan niets doen en moet doorlopen, balen. Alle voorbereiding  voor niets geweest? Gelukkig niet, uiteindelijk weet hij de finish te bereiken, waarover straks meer. Even verderop geklap en geroep, loopgroepvrienden hebben zich in de bocht van de weg verzameld en schreeuwen ons vooruit. Erg leuk deze warme ondersteuning. Marijke heeft nog de volgende anekdote, ik weet niet of het op dit gedeelte was, maar dat doet er niet toe. Ze moest even in de onderwal, op het moment dat ze weer met het hoofd boven het gras uitkomt, ziet ze Alle lopen. Maar die is toch allang voorbij? “Boe”, roept ze. Alle reageert nauwelijks en kan niet meer dan glimlachen, zit net even moeilijk. Beide vervolgen hun weg.

Anja Lettinga  4.27:51

                Fase Drek 2. Het zal misschien een kilometer of drie zijn, maar het lijkt wel of dit stukje Slachtedyk, even voor Achlum, is omgetoverd voor het Nederlandse kampioenschap moddervechten. Van lopen is nauwelijks sprake, één grote glijpartij. Aan de kant een meisje dat me even tevoren voorbij was gelopen, “die k.tblessure begint weer”. Het taalgebruik wordt er niet beter op, maar ik leef met haar mee. Even verderop zie ik een aantal mensen aan de slootkant staan -waar we lopen blijft toch een dijk - met vereende krachten wordt er een medeloper uit de sloot getrokken.( Doet me denken aan onze Hein, die kan ook van dit soort dingen uithalen als hij een stuk wil afsnijden. ) Deze collega is echter gewoon uitgegleden. Of hij gefinisht is weet ik niet. Het begint weer te regenen, gelukkig niet voor lang. Eenmaal vaste grond onder voeten is de ontvangst in Achlum (29km) verwarmend. Veel volk op de been, maar wat belangrijker is, twee verzorgingsposten. Frederike en Gys geven ons de persoonlijke zaken, even verderop heeft de organisatie drinken voor ons. Dat laatste is – zeker voor mij – gedurende de hele loop, van wezenlijk belang. Buiten sterke drank was er de hele dag om de vijf kilometer van alles te krijgen.

Alle Sterk 4.03:33

                Het stuk van Achlum naar Franeker is het saaiste stuk van de route, geen publiek, geen muziek, alleen een fietser die iemand in het groepje voor me probeert aan te moedigen, “je kunt het, ga door, nog een paar kilometer” en meer van dit soort kreten. De aangesprokene reageert nauwelijks, zit er blijkbaar een beetje doorheen. Zijn er meer, kom steeds meer mensen voorbij die zijn gaan wandelen. Het slechtste wat je kunt doen, uit ervaring weten we dat je dan moeilijk weer op gang komt. De brug bij Kiestersyl is nog even pittig, de geplande verzorging is op het laatste moment verplaatst, de eigen reserves dus aangesproken. Jurjen vertelt ´s avonds: “Bij Kiestersyl had ik een dip verwacht, vroeg me af waardoor deze uit bleef. Ik denk dat het komt door de penicillinekuur die ik  moet volgen. Heb waarschijnlijk een beet van een teek gehad, die er op de ic is uitgesneden”. Dit incident was ons niet bekend. Uit de verdere omschrijving die Suzan ´s avonds doet, denk ik dat het misschien ook het eerste geval kan zijn van een beet door de net in ons land gesignaleerde vermiljoenkever. Wat het ook is geweest, penicilline komt niet voor op de lijst van verboden dopingproducten.

                Als we bij Franeker de weg over moeten steken om via de Slachtetille naar de finish te gaan, wacht ons een verrassing. Geert, die vanwege zijn prestatie in New York, ons tot op het bot heeft gemotiveerd, rent de weg op, loopt een stukje mee en stort zijn bemoedigingen over ons uit. “Jullie horen straks ook bij de club van 42”, is het laatste wat ik hoor. Meer motivatie heb ik niet nodig voor de laatste kilometers. We komen in fase Drek 3, over het erf van landeigenaren die alleen vanwege de Slachte hun terrein beschikbaar stellen. Als ik langs de boerderij loop, zie ik ze beide onder het afdak van de schuur zitten. Nauwgezet houden ze de boel in het oog. Ik meen de een tegen de ander te horen zeggen dat dit de laatste keer is dat ze toestemming hebben gegeven. Al dat volk op het hiem, drukte om niks. Het geeft alleen maar rotzooi. Laat de organisatie maar een tunnel  graven, als ze de brug omkeren, hebben ze alvast een begin…   U merkt, mijn tempo is niet al te hoog meer. Van de brug zelf zou je hoogtevrees krijgen, stapvoets naar boven en beneden. Ik zie Herman staan met een veger en blik in zijn handen. Het eerste gebruikt hij niet, maar op het blik liggen keurig naast elkaar onze ingeleverde wensen. Snel pak ik de afterburner, groet Herman en wordt even later toegeyelld door nog een enthousiaste groep loopvrienden, super!

Koos Boorsma vlak na de Nije Kromme  4.13:00

                Van ver zie ik de finishboog bij Easterbierum, maar het lijkt of hij maar niet dichterbij komt, wat kunnen drie kilometers lang zijn/duren. Onder de boog de vriendelijke doch dringende mededeling om nog twee honderd meter door te lopen tot de werkelijke eindstreep. Mijn broer springt met fototoestel op de weg, of ik even stil wil blijven staan voor een kiekje. Mooi niet, handtekeningen na de wedstrijd weet ik nog te roepen. De tocht is ten einde na 42,195 km. Anja en William volgen even later. W krijgt na de finish een acute aanval van kramp die niet wil overgaan. Hij belandt in een rolstoel die tot de assen in de drek wordt getrokken door een hulpvaardige EHBO-ster. Het duurt even voordat hij weer zelfstandig kan lopen, bij de bbq is hij weer het heertje. Even nazitten en dan naar huis, douchen en rusten. Marijke gaat naar een kaatswedstrijd alsof er niets is gebeurd. Je hebt mensen en je hebt supermensen.

                In de avondsessie, onder het genot van allerlei lekkers dat we ons de laatste tijd hebben moeten ontzeggen, komen de wederwaardigheden op tafel. De nodige dankwoorden aan trainers, begeleiders en supporters worden uitgesproken en onderstreept met presentjes.

Het bleef nog lang gezellig bij William en Gerarda.

Nagekomen mailtje van Alco: …… En ja.... de 60 van Texel is zeker iets om over na te denken, als ik er aan denk en de berichten lees over deze loop dan beklemt mij al een speciaal gevoel die ik ook had toen ik mij op gaf voor de Slachte. Dus de vraag aan Arjen, heb je alvast een trainingsschema?????

Ga niet voor anderen spreken, maar ik geloof dat ik mijn grens heb bereikt.

foto's, Janke van der Schaaf en Hero Polet

LOOPGROEP STIENS IN HET ORANJE

Loopgroep Stiens woensdagavond geheel in oranje tenue. Hein had na het debacle met Denemarken
niet veel vertrouwen meer in een goede afloop en ontbreekt op deze foto!

ROPARUN 2012 TEAM FRIESLAND

Hier even een kort berichtje van de Roparun 2012. Na 48 uur hollend en fietsend door Frankrijk, België en Nederland kwamen wij maandagmiddag 28 mei 15.30 op de Coolsingel in Rotterdam aan. Het was een fantastische belevenis!!
Frankrijk en België was erg warm en behoorlijk heuvelachtig.  Moeilijk uit te leggen hoe het geweest is. We zijn door plaatsen gekomen waar duizenden mensen ons aanmoedigden. Geweldig en dit heb je ook echt nodig. Qua publiek en enthousiasme in de dorpen en langs de route deed het mij denken aan de elfstedentocht op de schaats (alleen was de temperatuur vele malen hoger).


Afgelopen vrijdag zijn we naar het feest van de Roparun geweest en is de totaalopbrengst van 2012 bekent gemaakt: € 5.508.639,= is er door de teams opgehaald. Team Friesland draagt daar € 24.240,= aan bij. Wat een super bedrag. Dat overtreft alle verwachtingen. Prachtig.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de support en de sponsering de afgelopen maanden. Het was en is super! Ik geniet er nog steeds van,

groetjes Sjoukje.

LOOP LEEUWARDEN 3 JUNI 2012

De temperatuur deze dag is exact hetzelfde als die op eerste kerstdag afgelopen jaar. Op buienradar was een hele grote vreselijke bui te zien die de hele dag over Nederland zou hangen. Maar net niet over Leeuwarden. Het scheelde maar een paar kilometer, in Goutum stevige regen op het Oldehoofsterkerkhof geen druppel. Soms moet je als organisatie geluk afdwingen. Hoe ze het gedaan hebben weet ik niet maar het is gelukt. Op de fiets naar de Prinsentuin, warme trainingskleren aan bij een temperatuur van 9C op 3 juni! Waar ik andere jaren heel relaxt langs fiets staan nu hekken of strenge verkeersregelaars. Dus ik kom nog bijna te laat voor het inlopen. Arjen staat al op mij te wachten en met een kleine groep starten we direct de warming-up voor de halve marathon. Over de heuveltjes van de Prinsentuin en maar liefst 4 sprintjes. Wij doen altijd maar 3 bij  Karin dus het gevoel van moe zijn komt plotseling naar boven. Gelukkig is de warming-up nu voorbij. Trainingskleding uit en op naar de start. Overal lopers die volop praten over de Slachtemarathon die ze over een paar weken gaan lopen. Maar niet onze helden van de loopgroep uit Stiens. Wat is er aan de hand? Is de schaduw te zwaar geworden? Durven ze het niet aan? Bang om door Jacqueline en mij verslagen te worden? Want alleen Jacqueline en ik staan van ons loopgroepje aan de start. Maar wel met een supersnel shirt.
Om exact 11 uur klinkt het startschot. We gaan lekker op de eerste kilometers in een strak tempo van 11 km per uur. Door het Leeuwarder Bos en de wijk Lekkumerend. We lopen erg constant met z'n tweeën. Dan op naar Blitsaerd door de weilanden. Het blijkt dat de wind toch wel aanwezig is. Dat merken we nog meer op de Groningerstraatweg. Gelukkig zitten we in een mooi treintje dat ons

Echte helden zijn niet bang voor de schaduw!

beschutting biedt tegen de wind. Op het 11 km punt gaan we onder de snelweg door. Een camper blokkeert ons pad. Gescheld en een geschrokken Zwitser die geen idee heeft waar hij nu in terecht is gekomen. Loop Leeuwarden is echter niet meer te stoppen en wij, de lopers, denderen voort. De volgende horde is De Groene Ster. Dan loopt Jacqueline weer voorop en dan ik weer, de eer van Stiens wordt goed verdedigd. De stad nadert weer. De k.. bruggetjes liggen er nog steeds. Die plagen mijn spieren voor de zoveelste keer. Door Camminghaburen heen en we zijn het 16k punt genaderd. Ik raak in een behoorlijke dip. En dat meld ik ook aan Jacqueline. Ik zit ook in een grote dip zegt Jacqueline. Schrale troost maar ik ben dus niet de enige en dat zie ik ook om me heen wel. Langs het spoor met minder publiek dan andere jaren. Nu is het doorzetten, niet aan de vermoeidheid denken. Jacqueline raakt wat achterop. Dan ben ik eindelijk bij de rondweg. Nog 2 km. Het is heerlijk als je dan de Groeneweg oploopt. Nog zo'n 500 meter. Steeds meer publiek en je hebt de finish in zicht. Op 1:56:38 ging ik over de finish. Jacqueline finisht niet ver achter mij op  1:57:20. Moe maar voldaan lopen we richting Heldenplein. Onderweg komen we nog ons vroegere loopmaatje Jan Post tegen. Leuk! We gaan samen op de foto (zie op de site van de LC) en laten ons feliciteren door bekenden. Met stijve spieren lopen we voorzichtig terug naar de muziekkoepel waar we worden opgewacht door Baukje en Karin. Het was al met al een mooie dag met een uitstekend georganiseerde Loop Leeuwarden.

ONDER EEN KLAVERTJE VIER IS GEEN SCHADUW



klavertje vier van Stiens

                Na de bijna ultieme afstand van vorige week merken we dat de boog zich aan het ontspannen is. De hele ploeg is vol vertrouwen dat de inspanningen van de afgelopen drie maanden beloond zullen worden op de 16^de. Het gaspedaal kunnen we gerust op laten komen tot aan de finale. We zijn al zover dat we de training op vrijdagavond beginnen in’e  skuorre bij Baukje yn Koarnjum.  Met toestemming van Arjen mochten we ingaan op haar uitnodiging om samen met familie, vrienden en kennissen haar 50^ste verjaardag te vieren. Door omstandigheden was dat er vorig jaar bij gebleven. Een leuke bijkomstigheid is dat je elkaar ook eens niet in loopkleren ziet, vooral bij de dames was het een welkome en geslaagde metamorfose. Het is voor enkelen redelijk laat geworden, William beklaagde zich over het feit dat iemand steeds zijn flesje bier leegdronk waardoor hij steeds een nieuwe moest halen. Jurjen kon zich ook vrijuit ontspannen, hij werd gebracht en gehaald en deelde tussen neus en lippen door mee dat hij  voor 22 km ‘niet meer zo vroeg zijn bed uitkomt’.

                 Als ik om kwart over zeven in de auto zal stappen, zie ik een etensbord onder mijn ruitenwisser zitten. Komt me bekend voor, een deel van het Wedgwood servies van Baukje. Met viltstift staat er op geschreven :” Het is nu 02.30 uur, we gaan trainen, waar blijf je …?” Zelf lag ik er al om 11 uur in en ik weet zeker dat het Arjen niet is geweest die zo laat/ vroeg bij mij lang is gereden. Omdat Alle ook heeft afgezegd, zijn we met zijn vijven, we ontmoeten elkaar op de parkeerplaats bij Doniastate, rond de klok van half acht. Omdat het ‘maar’ 22,8 km is, hebben we geen beroep willen doen op vrijwilligers,maar een parcours met vier gelijke rondjes in elkaar geknutseld, die telkens weer bij de parkeerplaats uitkomen. Het bijtanken kan dus steeds daar plaatsvinden.

                Het eerste loopje gaat via Britsum en Koarnjum terug naar Stiens. Voor Alco is het een feest van herkenning als hij Britsum binnen loopt. ” De laatste keer dat ik hier kwam is nu zo’n 20 jaar geleden, had kennis aan ene Eke, zou heel wat geworden zijn als ik niet voor een paar jaar naar Afrika was gegaan en daar andere Ekes ontmoette. Bij thuiskomst was er nog een kleine opleving, maar eigenlijk was de vlam al gedoofd…”, zo eindigt Alco zijn relaas. Ik woon zelf in Britsum, ken of kende deze Eke niet, dus sta ook niet in voor het waarheidsgehalte van deze ontboezeming. We zijn inmiddels in Koarnjum en overwegen om nog even bij Baukje langs te gaan om te zien of we nog moeten helpen met opruimen. Lijkt vooral de mannen geen goed idee. We zijn toch gaan  hardlopen om dit soort dingen niet of althans minder te hoeven doen? Op het fietspad richting Stiens passeert ons hoofdschuddend een late thuisganger, voor de rest deze morgen alleen maar complimenten.

Eke ût Britsum?

                Het tweede blaadje dat we ´plukken´ hebben we afgelopen woensdag tijdens de training ook gelopen, zeer bekend terrein derhalve. We kennen elke meter en elke bocht. Alco vraagt – als het een poosje stil is geweest – waar we aan denken. Deze persoonlijke benadering is nieuw en er volgen ontwijkende antwoorden: “Mijn schoonmoeder …”, “Ik ben in gesprek met het asfalt”,  “Ik heb last van mijn rechterbeen”. Alco gaat alleen nog door over het asfalt en laat het andere rusten. Het derde en vierde onderdeel zijn ook bekende trajecten, alleen de verbinding tussen de Trijehoeksdyk en de Wurgedyk is nieuw omdat deze betonweg niet gepasseerd kan worden zonder toestemming van eigenaar Zeinstra. Tijdens de voorbereiding had hij al een Verklaring van geen bezwaar afgegeven.

                Om een uur of tien zitten we aan de door Anja meegebrachte koffie en koek van Alco. De laatste gezamenlijke trainingsklus zit er op. Er worden nog afspraken gemaakt voor de evaluatieavond van de zestiende bij Gerarda en William thuis. Nu twee weken (betrekkelijke) rust, opladen, eten en drinken. Hoe het ons op de dag zelf is vergaan, daarover berichten we nog.

               

WE MAKEN KENNIS MET DE SCHADUW EN KIJKEN HEM DIEP IN DE OGEN......

Iedereen heeft zijn of haar buiten-loopse bezigheden van vorig weekend goed doorstaan, zodat we ons nu kunnen gaan focussen, zoals je dat tegenwoordig moet noemen, op het evenement nu op drie weken   van ons. Herman moeten we helaas van de deelnemerslijst schrappen. Hij heeft nog geprobeerd om via de heilzame werking van het Waddenslib zijn knie genezen te krijgen, maar helaas, deze wellness werkte bij hem uit als badness, hij heeft zijn startbewijs op de lokale markt moeten verpatsen. Herman, we vergeten je niet, volgend jaar is er vast weer een evenement waar we met zijn allen naar toe kunnen werken. Zoals in een eerdere blog  gezegd, de Tour wacht op niemand en de Slachte al helemaal niet.

Zeven deelnemers nog, een heilig getal zult u zeggen. Dat is ook zo, want we geloven er heilig in dat we de finish zullen bereiken. Dat enige nervositeit zich van ons meester maakt, steken we niet onder stoelen of banken. Weliswaar hebben we een hoopvol afbouwschema van Arjen (hij gelooft in ons!) gekregen, maar deze zaterdag staat de 36 H2 op het programma. William heeft in al zijn wijsheid voorgesteld om dan maar gelijk de koe bij de hoorns te vatten en de vijand in zijn hol op te zoeken, zodat we over drie weken weten wat we aan elkaar hebben. Besloten wordt om de eerste 6 km van het parcours te laten voor wat het is en ons te concentreren op het restant, met name de finale. Achteraf blijkt dit een wijs besluit te zijn, want bij de eerste zes ben je nog  fit. Organisatorisch zijn er een paar haken en ogen. Normaal lopen we een rondje van A naar A, nu liggen A en B 36 km uit elkaar. Hoe komen we in A en hoe gaan we van B naar A, om maar eens iets te noemen, en hoe zit het met de verzorging onderweg. Hier en daar wat tassen neerzetten is geen optie, want waar is hier en waar is daar? We hebben verzorgers nodig die rekening willen houden met het tijdstip waarop we willen vertrekken, 06.30 uur – de officiële starttijd. Uit het bestand komen de schoonouders van Jurjen naar voren. De familie Bosch woont in Jellum, dus niet zo ver van de route. Zij nemen twee plaatsen voor hun rekening. Lyze, de vriendin van Alle, wil ons ook graag eens in actie zien, maar dan het liefst in vermoeide staat, daarom voor haar de laatste post boven Franeker. Karin en Arjen nemen de eerste plaspauze voor hun rekening, want zij moeten toch naar Sneek.

Blokhuispoort

              Om een betere routebeschrijving te krijgen dan die op de officiële site staat, ga ik op donderdagmiddag op de bonnefooi naar de Blokhuispoort in Leeuwarden, het secretariaatsadres van de organisatie. Telefoon hebben ze bewust niet, vragen worden per mail beantwoord. De laatste keer dat ik in de Blokhuispoort ben geweest dateert van de tijd van De Overval en dat is alweer even geleden. De cellencomplexen zijn nauwelijks veranderd, met dit verschil dat de cellen nu allemaal openstaan. Na enig gezoek kom ik bij cel H3 en wordt welkom geheten door Grietje Deinum – de spin in het organisatieweb. Ik heb geluk, want ze is net gearriveerd, het bureau heeft geen vaste openingstijden. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat de cel er nog net zo uitziet – inclusief de wc-pot in de hoek – als toen de laatste bewoner naar elders werd overgebracht. Mij maakt het niet uit, ik kan overal wel plassen als het moet, en we gaan over tot het doel van mijn bezoek. Een gedetailleerde kaart?, maar natuurlijk is die er, Grietje bespeelt haar laptop en print een kaart uit waarop alles staat wat we nodig hebben en waar we rekening mee moeten houden. De kaart is onderdeel van het programmaboekje dat begin juni aan de deelnemers zal worden toegestuurd. Als ik wil kan ze alvast een linkje naar mij toe mailen onder voorwaarde dat het alleen voor intern gebruik is. Met twee vingers in de lucht beloof ik het haar plechtig. Er heeft nog iemand de weg gevonden naar het secretariaat, hij is  van de organisatie van één de dorpsevenementen. Hij vertelt waar ze in Sopsum (geloof ik) allemaal mee bezig zijn om de dag op hun traject tot een succes te maken. Hij wil graag weten waar de toiletten komen te staan en wie daar gebruik van mogen maken, of de muziek ook consumptiebonnen krijgt en hoe hoog de vlaggetjes boven de weg moeten hangen. Grietje is één en al geduld, weet alle vragen naar tevredenheid te beantwoorden. Mij wijst ze er nog op dat de loopbrug over de A31 bij Franeker alleen op 16/6 gebruikt mag worden, een paar landeigenaren geven geen vrije doorgang, dan alleen op die dag. “Een duur bruggetje”, schiet mij door de gedachten. Overigens was deze info, iets minder gedetailleerd, ook al via Arjen tot ons gekomen. Verrijkt verlaat ik het gevang, koop mezelf een nieuwe broek en sweater, loop nog even langs het Runningcenter voor wat gelletjes en mail ’s avonds de teamleden mijn bevindingen.

Vrijdagavond eerst even naar William om de proviand in 3 porties te verdelen, Karin en Arjen weten wat we nodig hebben en hebben al boodschappen gedaan – waarvoor onze dank. William heeft zichzelf benoemd als rayonhoofd van Franeker en gaat ’s avonds nog even kijken naar een alternatieve route voor de brug bij Franeker. Zelf rijd ik naar Alco aan de Nieuwe Bildtdijk 252, een adres dat mijn routeplanner niet kent, dan maar 250, lukt. Na 250 volgt 254 met een betonweg er tussen. “U bevindt zich op een niet gedigitaliseerde weg, indien mogelijk, keer om”, zegt Sandra. Deze keer luister ik niet, want in de verte, vlakbij de zeedijk zie ik de pleats van Alco de Jong. Op het hiem staat hij een machine schoon te spuiten. We bespreken even de net gezaaide sipels en de prijs van de aardappelen. Ik geef hem de droge kleren voor na de training en wat proviand. Hij zet zijn auto bij de finish neer en rijdt daarna met Arjen en Karin naar de eerste verzorgingspost bij Wommels, waar hij zijn training zal beginnen. Daarna naar Bitgum om de zak met eten en drinken bij Lyze af te leveren. Alle is net terug van een trainingsstage met een schaatsploeg aan de Algarve, veel fietskilometers gemaakt. Het tellertje onderaan mijn beeldscherm staat nu op 1.077 woorden en er is nog geen meter gelopen. Ik neem het u niet kwalijk als u inmiddels bent afgehaakt.

Jurjen en Alle op weg naar de verzorgingspost

 Zaterdagmorgen, de wekker gaat om half 5, moet me zelf een beetje haasten om op tijd – half 6 – bij William te zijn. Anja, Marijke en Jurjen zijn er al, we kunnen op weg. Eerst even langs Jellum om daar de tas met lekkers aan de deurkruk te hangen. Schoonmoeder Bosch wuift ons vanuit het dakvenster een goede reis. “Tot straks”, meen ik nog op te vangen. Jurjen wijst nog even de pleats aan waar de familie Bosch vroeger heeft geboerd en waar hij de hand van Suzan heeft gevraagd, én gekregen. In mijn binnenspiegel zie ik dat W van het ene bil op het andere wipt. Hij zit tussen de dames in, stevig in de gordel, zij niet. Dat hij het moeilijk heeft gehad blijkt pas na afloop als hij moet toegeven dat het toch zeker 8 km lopen heeft geduurd voordat zijn heup weer in de kom was geschoten, maar dat het desondanks niet een vervelende rit was geweest. Op de terugweg heb ik Marijke, die toen middenin zat, nergens over gehoord.

Miniatlas

             
               We zijn om goed 6 uur in Boazum, voldoende tijd om de start te bepalen en te wachten op Alle. W deelt mee dat we straks bij Franeker 900 meter extra moeten lopen vanwege de brug en dat we dit kunnen compenseren door nu de eerste 850 meter als inloop te gebruiken. Het wordt vrij dwingend gezegd, zodat niemand over de missing 50 m durft te beginnen. Bij de spoorwegovergang geven we elkaar een hand en gaan ‘en route’. Het weer is prachtig zo vroeg in de ochtend, de opkomende zon ‘is cracking the trees’, zoals ik een Engelsman eens heb horen zeggen. De wind is gunstig, oost/ noord-oost, en zal de hele morgen in die hoek blijven. Tijd om wat te kletsen en sterke verhalen te vertellen. Weinig verkeer op de weg, de bewegwijzering met “De Slachteweg” maakt het gemakkelijk om  in het juiste spoor te blijven. Mocht er toch nog onzekerheid zijn, dan kunnen we terugvallen op de miniatlas die W aan zijn riem heeft gegespt. Telkens al we een zone zijn gepasseerd, wordt het betreffende blad er demonstratief afgescheurd en in de eerstvolgende container gedaan. Voorbereiding is ook hier het halve werk. We worden zo nu en dan ingehaald door steeds hetzelfde busje. Er springen dan twee mannen uit die de straat schoonvegen, ons weer inhalen, weer ergens gaan vegen enz. Op het busje, net als op de t-shirts, staat fietselfstedentocht. We hebben genoeg kennis in de groep om te weten dat dit niet het traject is waarover deze tocht maandag zal worden gereden. Tijd om op onderzoek uit te gaan. Na enige druk te hebben uitgeoefend zeggen de heren dat het om de mini-elfstedentocht gaat, een soort familiegebeuren dat tegelijk met het Grote Gebeuren plaatsvindt. Eigenlijk generen ze zich een beetje dat ze zich niet met de echte Elfstedentocht mogen bezighouden.

Op weg naar de verzorgingspost

                Nadat we de brug bij Kromsyl hebben genomen en vluchtig de gedichten langs het pad in ons hebben opgenomen (je moet werkelijk oog voor alles hebben) komt  Alco ons tegemoet lopen om ons naar Karin en Arjen te brengen, een kilometertje verderop. Arjen heeft zijn fototoestel in gereedheid gebracht om deze mini-finish vast te leggen. Marijke en ik mogen voorop, ‘de oudjes maar eerst’, klinkt het achter ons. Ja, trainen is niet alleen lichamelijk belastend. De ontvangst is hartelijk en warm, het zweet loopt langs de rand van mijn pet om een uitweg te vinden. De waarschuwing is duidelijk, met dit weer is compensatie van het vochtverlies van levensbelang. Gulzig laven we ons aan de dranken en schrokken de koek naar binnen. Jurjen en Alle vertrekken als wij aankomen. Ik denk dat Arjen nu de foto van W bij deze fase plaatst. W houdt namelijk een naambordpaal vast en geeft tegelijk aan dat de Slachtedyk is aangelegd om het plassende water tegen te houden.

Slachtedyk doet weer dienst als waterkering.

                
Op naar de heer en mevrouw Bosch (2x), maar dit loopt even anders en ik ontdek nu pas waarom. Op een gegeven moment lopen we door Lollum en dat had niet gemoeten, de route loopt een paar kilometer ten oosten van dit dorp. De aansluiting komt wel weer, maar net even voorbij de plek waar de fam. Bosch zich had opgesteld. Schoonzoon en compaan zijn wel goed gelopen. Bij de T-splitsing Franeker-Achlum weten we het even niet meer, geen nood, we dwingen twee auto’s tot stoppen. De ene chauffeur ontkent alles, de andere is met de Slachte ‘opgegroeid’ en wijst ons het juiste pad. Off the road gaat het, slingerend door de wei- en bouwlanden. J + A zijn hier al langs gekomen, gezien de lege gelverpakkingen die we tegenkomen. En we hadden nog zo afgesproken om groen te lopen!  Als we Achlum gepasseerd zijn, begint de dorst toch toe te slaan. De eigenaar van een mooie woonboerderij is genegen ons zijn waterkraan beschikbaar te stellen, er gaat toch zeker een halve kuub doorheen.  A+M vinden het teveel gevraagd om ook naar het toilet te vragen en duiken naast de boerderij het hoge gras in, alleen hun kopjes zijn nog zichtbaar. Een paar honderd meter verder worden we ingehaald door de fam. Bosch. Zij hebben bovenstaande niet meegekregen en zijn gaan zoeken, hulde! Snel slaan we nog wat drinken naar binnen en spreken af elkaar bij Kiestersyl weer te zien.  Deze keer gaat het goed.

Zelf heb ik nog een klein ongemak, dat ik beter voor me had kunnen houden. Om niet het milieu met een leeg gelzakje te belasten, had ik dit in de band van mijn broek geklemd. Voel even later langs mijn dijbeen kleverig vocht naar beneden lopen, na inspectie blijk ik het zakje met de opening naar beneden te hebben vastgezet. Het restant veroorzaakt dit kleverig ongemak. In alle argeloosheid doe ik hier mededeling van, geen compassie maar alleen hilariteit en dubieuze opmerkingen. Werkelijk, tot aan de thuiskomst hebben ze hier lol om gehad, terwijl ik alleen maar blij was dat het wespenseizoen nog niet was aangebroken. Kiestersyl is relatief kort na de vorige stop, toch weer even goed bijtanken en op naar Franeker. W leidt ons perfect via de alternatieve route door het fietstunneltje naar Standplaats Lyze. De stoelen staan klaar, maar dat hebben we afgeleerd, het is toch al lastig om weer op gang te komen, dus alleen bij de finish een stoel . Het is nu nog een kilometer of 5, tijd voor een afterburner. W deelt ze uit, product komt uit de ruimtevaart. André Kuipers is er ook mee aan het experimenteren. Op de verpakking staat dat het een boost geeft en energie gelijk aan een biefstuk. “Dat sil ik Jehannes oare wiike in kear foarsette in pleats van een echte”, zegt Marijke. Ze heeft nu al voorpret.

Biefstuk?

                 Een half uurtje later bereiken we de finish, de stoelen staan al klaar, J en A zijn er al even en hebben ook een voldaan gevoel over deze morgen. Voordat Anja over de streep gaat tovert ze achter een geheim ritsje een lippenstift tevoorschijn. “Kreas oan’e start, kreas oer de finsh”, is haar motto. Wie zijn wij om daar iets tegenin te brengen. Deed mij denken aan wat mijn moeder met regelmaat tegen ons zei: “hast wol in skjinne ûnderbroek oan, foar it gefal dast troch in ungemak yn it siekenhûs komst te lizzen?”. De soep, de koffie, het smakt allemaal even lekker. Lyze en Alco bedankt. De terugreis naar Boazum gaat in het busje van Alco, het duurde maar een half uurtje maar geeft gespreksstof voor een uur, het wordt u bespaard.

Nog even voor de dierenliefhebbers, we hebben een Canadese vechteend gespot in de buurt van Wommels.

Het was een prachtige, leerzame generale!