Het wonder van Grou - een modern sprookje
Zoals elk
sprookje begint ook de moderne uitvoering met:
Er was
eens … in het dorpje Stiens, iets ten noorden van de grote hoofdstad van de
provincie Friesland, een groepje mensen dat iedere maandag- en woensdagavond
bij elkaar kwam om samen te gaan hardrennen. De andere dorpelingen vonden dat
in het begin maar een raar gezicht – nuvere
fratsen – , na verloop van tijd raakten ze er echter aan gewend en kon je
zo nu en dan een bewonderende blik zien als de strak geklede mannen, maar
vooral vrouwen voorbij draafden. De groep werd steeds groter, zelfs mensen uit
nog kleinere dorpjes in de buurt vroegen of ze mee mochten doen. Dat mocht
natuurlijk, want ‘samen rennen is pas fijn’.
Op een dag
werd besloten om het iets professioneler te gaan aanpakken. Een mevrouw en
mijnheer uit een nog veel kleiner dorpje werd gevraagd of ze advies en
instructies wilden geven. Beide hadden veel ervaring met hardlopen, Karin was
goed geweest op het korte werk, Arjen heeft nog steeds het Nederlands record op
de 400 meter (45,68 sec) op zijn naam staan. Jullie begrijpen dat kosten nog
moeite werden gespaard om de groep op een hoger plan te krijgen. De nieuwe
aanpak had succes, de prestaties gingen met sprongen omhoog. Niet dat dit nu
het ultieme doel is, je moet tenslotte niet omhoog maar vóóruit, maar het zorgt
er wel voor dat het enthousiasme blijft.
 |
| Dorpje Stiens |
We zijn nu
heel veel jaren later, de groep bestaat nog steeds en doet met regelmaat aan
wedstrijden mee. Het maakt niet uit hoe lang en waar, altijd blijven ze in
beweging. Afgelopen zondag nog waren ze in Grou, maar daarover straks, eerst
iets over wat er een paar weken geleden gebeurde.
Zoals in
veel sprookjes is er ook in dit verhaal een prins hoofdpersoon, we noemen hem
voor het gemak PW, Prins William. Samen met zijn vrouw Prinses Gerarda en hun
twee kleine prinsesjes zijn ze in de voorjaarsvakantie op wintersport in
Italië. Prachtig weer, mooie pistes, PW is in zijn element. Qua karakter is hij
van het type ‘buigen of barsten’, dit wordt op de fatale woensdag onderstreept.
Het zal zo rond een uur of drie in de middag zijn geweest dat hij besluit nog
één keer de steile zwarte piste af te dalen. Het wordt al kouder, de zon heeft
zich bescheiden teruggetrokken achter de berg, als hij aan de afdaling begint.
Alles gaat goed totdat hij een kleine verhoging in het parcours niet opmerkt en
na een halve salto ongenadig hard met de stijfbevroren sneeuw in aanraking
komt. Zijn ene ski vervolgt zelfstandig de route naar beneden.
 |
| Prins William |
Al snel
komt er hulp, achterop een sneeuwscooter gaat het naar het dal. Een eerste
controle wijst uit dat er niets stuk is maar dat de linker- of rechterheup, dat
weet ik niet meer precies, nadere inspectie verdient. PW slaat het aanbod af om
met een taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te worden gebracht. Is veel
te ver, duurt veel te lang, de pijn valt wel mee. Dus à raison van € 150 met
dezelfde taxi naar het chalet. Donderdag en vrijdag niet skiën, heup voelt niet
goed. In Nederland maar verder zien. Daar wordt geadviseerd een poosje rust te
houden, de heup is even uit de kom geweest en heeft hierdoor de banden opgerekt
of zoiets.
We zijn
twee weken later, zondag 10 maart 2013. Het is koud en guur weer. In een grote
Duitse koets op vier wielen rijden we naar Grou voor de Merenloop. Jawel PW zit
prinsheerlijk voorin! Moet maar even zien of het gaat …. (!?) Normaal zou je er
tegenop zien om je hond uit te laten, maar hier staan we dan, ingepakt aan de
start. Gelukkig zijn we niet alleen, er zijn nog veel meer doelleazen. Er is
een route uitgezet van 14 km, de eerste 4,5 zijn verhard, daarna 5 dwars door
drekke weilanden, over manshoge hekken, je voeten tot de enkels in de blubber,
de felle wind uit het noordoosten (gevoelstemperatuur -20) recht in het
gezicht. De laatste 4,5 zijn als de
eerste.
PW levert
een uitmuntende prestatie, 1.09 is zijn tijd. Als hij over de finish komt valt
zelfs de muziek stil, er wordt alleen maar gebogen. “Dit is een wonder”, zegt
Sint Pieter, die nog een paar dagen aan zijn verblijf in Grou heeft
vastgeknoopt. “Pauswaardig”, voegt hij eraan toe, maar daar gaat verder niemand
op in. Samen met een andere oude krijger uit Sneek en alle andere onderdanen
volg ik op ruime achterstand.
 |
| Sint Pieter, "dit is een wonder,, |
Weer en
wind hebben ons niet kunnen deren,
Het is
Prins William I die ons een les heeft laten leren,
Wie goed
wil zijn in Grou
Komt
uitgerust terug van vakantie, maar wel bont en blauw.
En ze leefden nog lang en gelukkig!
