HET WONDER VAN GROU

Het wonder van Grou                     -           een modern sprookje

Zoals elk sprookje begint ook de moderne uitvoering met:

Er was eens … in het dorpje Stiens, iets ten noorden van de grote hoofdstad van de provincie Friesland, een groepje mensen dat iedere maandag- en woensdagavond bij elkaar kwam om samen te gaan hardrennen. De andere dorpelingen vonden dat in het begin maar een raar gezicht – nuvere fratsen – , na verloop van tijd raakten ze er echter aan gewend en kon je zo nu en dan een bewonderende blik zien als de strak geklede mannen, maar vooral vrouwen voorbij draafden. De groep werd steeds groter, zelfs mensen uit nog kleinere dorpjes in de buurt vroegen of ze mee mochten doen. Dat mocht natuurlijk, want ‘samen rennen is pas fijn’.

Op een dag werd besloten om het iets professioneler te gaan aanpakken. Een mevrouw en mijnheer uit een nog veel kleiner dorpje werd gevraagd of ze advies en instructies wilden geven. Beide hadden veel ervaring met hardlopen, Karin was goed geweest op het korte werk, Arjen heeft nog steeds het Nederlands record op de 400 meter (45,68 sec) op zijn naam staan. Jullie begrijpen dat kosten nog moeite werden gespaard om de groep op een hoger plan te krijgen. De nieuwe aanpak had succes, de prestaties gingen met sprongen omhoog. Niet dat dit nu het ultieme doel is, je moet tenslotte niet omhoog maar vóóruit, maar het zorgt er wel voor dat het enthousiasme blijft.

Dorpje Stiens

We zijn nu heel veel jaren later, de groep bestaat nog steeds en doet met regelmaat aan wedstrijden mee. Het maakt niet uit hoe lang en waar, altijd blijven ze in beweging. Afgelopen zondag nog waren ze in Grou, maar daarover straks, eerst iets over wat er een paar weken geleden gebeurde.

Zoals in veel sprookjes is er ook in dit verhaal een prins hoofdpersoon, we noemen hem voor het gemak PW, Prins William. Samen met zijn vrouw Prinses Gerarda en hun twee kleine prinsesjes zijn ze in de voorjaarsvakantie op wintersport in Italië. Prachtig weer, mooie pistes, PW is in zijn element. Qua karakter is hij van het type ‘buigen of barsten’, dit wordt op de fatale woensdag onderstreept. Het zal zo rond een uur of drie in de middag zijn geweest dat hij besluit nog één keer de steile zwarte piste af te dalen. Het wordt al kouder, de zon heeft zich bescheiden teruggetrokken achter de berg, als hij aan de afdaling begint. Alles gaat goed totdat hij een kleine verhoging in het parcours niet opmerkt en na een halve salto ongenadig hard met de stijfbevroren sneeuw in aanraking komt. Zijn ene ski vervolgt zelfstandig de route naar beneden.

Prins William

Al snel komt er hulp, achterop een sneeuwscooter gaat het naar het dal. Een eerste controle wijst uit dat er niets stuk is maar dat de linker- of rechterheup, dat weet ik niet meer precies, nadere inspectie verdient. PW slaat het aanbod af om met een taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te worden gebracht. Is veel te ver, duurt veel te lang, de pijn valt wel mee. Dus à raison van € 150 met dezelfde taxi naar het chalet. Donderdag en vrijdag niet skiën, heup voelt niet goed. In Nederland maar verder zien. Daar wordt geadviseerd een poosje rust te houden, de heup is even uit de kom geweest en heeft hierdoor de banden opgerekt of zoiets.

We zijn twee weken later, zondag 10 maart 2013. Het is koud en guur weer. In een grote Duitse koets op vier wielen rijden we naar Grou voor de Merenloop. Jawel PW zit prinsheerlijk voorin! Moet maar even zien of het gaat …. (!?) Normaal zou je er tegenop zien om je hond uit te laten, maar hier staan we dan, ingepakt aan de start. Gelukkig zijn we niet alleen, er zijn nog veel meer doelleazen. Er is een route uitgezet van 14 km, de eerste 4,5 zijn verhard, daarna 5 dwars door drekke weilanden, over manshoge hekken, je voeten tot de enkels in de blubber, de felle wind uit het noordoosten (gevoelstemperatuur -20) recht in het gezicht.  De laatste 4,5 zijn als de eerste.

PW levert een uitmuntende prestatie, 1.09 is zijn tijd. Als hij over de finish komt valt zelfs de muziek stil, er wordt alleen maar gebogen. “Dit is een wonder”, zegt Sint Pieter, die nog een paar dagen aan zijn verblijf in Grou heeft vastgeknoopt. “Pauswaardig”, voegt hij eraan toe, maar daar gaat verder niemand op in. Samen met een andere oude krijger uit Sneek en alle andere onderdanen volg ik op ruime achterstand.

Sint Pieter, "dit is een wonder,,

Weer en wind hebben ons niet kunnen deren,

Het is Prins William I die ons een les heeft laten leren,

Wie goed wil zijn in Grou

Komt uitgerust terug van vakantie, maar wel bont en blauw.

En ze leefden nog lang en gelukkig!