DE SCHADUW WIJST DE WEG EN IS TROTS OP ONS..

                Het is 13.33 op zondag 17 juni, de dag na de vorige dag. Na de laatste modder onder mijn teennagels te hebben losgeweekt, begin ik met een enigszins melancholisch gevoel aan het schrijven van deze laatste blog. De titel – het zal iets met ‘schaduw’ moeten zijn – weet ik nog niet, zal zich in de loop van deze middag wel aandienen. We hebben de eindstreep bereikt en daarmee een streep gezet onder een mooi voorjaar, die in het teken stond van de voorbereiding op de marathon die we gisteren hebben gelopen. De weersomstandigheden waaronder we vooral op de zaterdagen moesten opereren waren over het algemeen niet denderend, maar het met elkaar ergens naar toe werken heeft veel sportief plezier gegeven. Nog één keer dus: hoe verging het Anja, Marijke, William, Jurjen, Alco, Alle en Koos  tijdens de Slachtemarathon. Het live-gedeelte zal voornamelijk gebaseerd op eigen waarnemingen, omdat we elkaar redelijk snel uit het oog verloren. Tijdens de bbq gisteravond heb ik echter voldoende input gekregen om ‘het plaatje’ compleet te krijgen.

de trainers wachten iere betiid op hun helden

                Om vier uur gaat mijn wekker, moet echt gewekt worden, teken dat de korte nachtrust goed is geweest. Benen voelen goed, vrijdagmiddag nog even 20 minuten op de loopband ingelopen, niets aan het toeval overgelaten. Buiten is het minder, het regent, zoals voorspeld door Pyt. Maar die zorgt er voor dat hij altijd gelijk heeft, het weer wordt ‘zus of zo’. Wind is belangrijker, even op teletekst kijken, nog steeds ZW 5-7. In de goeie hoek dus, moet vandaag vooral zo blijven. De mailbox heeft geen laatste berichten. Er is wat gemaild tussen de groepsleden de laatste week, teken dat de nerveuze spanning bij iedereen aanwezig is. Er is heel wat geschoven met de eigen verzorgingsposten, wie krijgt waar zijn gelletjes, bananen, mueslirepen en wat als er een post wordt gemist. Alleen Jurjen blijft er stoïcijns onder, hij neemt een paar repen mee en ziet wel wat hij onderweg krijgt aangeboden. Riskant, maar het heeft bij hem goed uitgepakt (3.44).

Jurjen van der Kooi 3.44:52

                Voel geen aandrang om naar het toilet te gaan, terwijl dit volgens een artikel van Erik Negerman van buitengewoon belang is. Een plas ben je over het algemeen vrij snel kwijt, maar de grote boodschap – het woord zegt het al – duurt langer en is niet overal uit te voeren. Zijn advies, koffie, lauw water, chocola, kunnen mijn lichaam niet tot de juiste boodschap brengen. Maar even niet druk om maken, kan altijd in Raerd nog. Paar boterhammen met honing, stroop en jam, een krentenbol moeten de voorraad koolhydraten aanvullen. Het eetschema voor de laatste drie dagen dat we van William hebben gekregen – en hij weer van een bevriende marathonloper – heeft er voor gezorgd dat ik een paar dagen met een opgeblazen gevoel op bed ben gegaan. Als ik alles had gegeten wat er op het lijstje stond, dan had ik de start niet eens gehaald. Gelukkig hadden anderen hetzelfde gevoel. Overdaad schaadt, ook met eten. Volgende dilemma, welke kleren aandoen? Temperatuur is 14 graden, korte broekenweer. Misschien toch nog wat fris, lange er (tijdelijk) overheen, shirt met lange mouw en toch ook maar één met korte. U ziet, twijfelen tot het laatste moment. Heuptasje om, zit ie niet te strak, een noodvoorraadje voedsel erin en dan op weg naar het verzamelpunt bij het secretariaatsadres.

Marijke Terpstra 3e dame 55+  3.55:35

                Als ik uitstap komt Marijke ook net aanlopen, aan haar houding en oogopslag zie ik dat ze vandaag iets van plan is. Nagels rood gelakt, teken van agressie. Blijkt achteraf te kloppen, na de laatste sanitaire stop in Raerd zien we haar pas in Easterbierum terug (3.53!!). Gys brengt ons met de bedrijfsauto naar de start. De meisjes mogen voorin. Onderweg regen, weinig tekst. Bij Raerd een file, komt daar één keer in de acht jaar voor. Gys keert de auto in de berm, het laatste stukje kunnen we wel lopen, goed als warming-up. Het eerste weiland deze dag, natte voeten en geen droge sokken. Een voordeel is dat het even droog is. Alco, is op eigen gelegenheid gekomen, begroet ons zoals altijd opgewekt,` we gaan er voor` (en dan in het Bildts), ‘Wie solle su un poepie late ruke’. De toiletwagen is door de organisatie in het smalste straatje van Raerd neergezet, en laat dat nou ook de straat zijn waar we onze spullen moeten inleveren.    ‘Beetje dom’, zou Maxima gezegd hebben. Meneer Poiesz heeft zakken beschikbaar gesteld voor de dingen die we onderweg niet nodig hebben, keurig geregeld, liggen bij de finish op ons te wachten. Heb onderweg een keer gedacht ´wou dat ik in die zak had gezeten´, om het idee daarna direct weer weg te gooien. De start wil maar moeizaam op gang komen, het is al half zeven geweest en nog geen beweging. Gemopper in de regen. Later blijkt dat er een bus met wedstrijdlopers ´it paed bjuster is geraakt´ en dat daarop moet worden gewacht. Alle begrip, na elkaar nog één keer in de ogen te hebben gekeken en succes gewenst, zet de meute zich in beweging onder applaus en toejuichingen van de toegestroomde inwoners. Het is droog.

Alco de Jong 3.55:19

                De eerste kilometers richting Boazum worden gebruikt om het tempo is balans met de hartslag te brengen. Voldoende tijd en energie om bekenden te groeten. Zoals gezegd, van Marijke zien we alleen nog de witte pet in de verte. Jurjen en Alle zullen ook wel in de kopgroep zitten, alles volgens plan en schema. In Easterwierum is op dit vroege uur ook al veel volk op de been om ons aan te moedigen. Minzaam laten we alles over ons heenkomen. Vlak voor Boazum duiken we het weiland in, fase Drek 1. Vergeleken met wat ons nog te wachten staat, is dit gedeelte een geplaveide weg. Toch hier en daar wat uitglijders en gemopper. Maar kom, het is nog vroeg en we zijn pas zeven km onderweg. Een paar Hollanders voor me vertellen elkaar welke zware tochten ze al hebben gelopen, vooral in het buitenland. Voordat we de spoorwegovergang hebben bereikt, steek ik ze voorbij, later doen ze overigens hetzelfde bij mij. We komen nu op verkend terrein, dat is voor het loopgevoel toch wel plezierig. We zitten op het gedeelte van de route waar we de wind echt tegen hebben. Gelukkig is het voor hem/haar ook zaterdag, reden om niet al te vroeg aan het werk te gaan. Op een gegeven ogenblik wordt ik ingehaald door een dame met een oranje ballon waarop 4.00 staat. Ligt een beetje in de buurt van mijn eigen streeftijd (wordt 4.13). Ben dus blijkbaar iets te snel van start gegaan.  Via het kleine Lytsewierum komen we in Reahûs. Van verre zien we het oranje hoedje van Linda. Hoe ze door alle wegafzettingen bij dit punt heeft kunnen komen is een vraag die ons niet echt bezighoudt, de versnaperingen zijn meer dan welkom. Ook hier is er al leven in de brouwerij, maar je kunt echt merken dat alles festi- en activiteiten nog op gang moeten komen en eigenlijk in het teken staan van de kuieraars die in de loop van de dag voorbij zullen komen.

William Teinsma  4.28:12

                Tot aan Wommels gebeurt er eigenlijk niet zoveel. Iedereen loopt wat verspreid, het windje is schuin in de rug. De brug bij Kromsyl levert geen problemen op, is wel wat glad door de regen. Karin en Arjen staan even verderop (19 km) op ons te wachten. Wat we niet merken is dat ze zenuwachtig en gespannen zijn hoe we het er vanaf zullen brengen na de door hen in elkaar gestoken voorbereidingstraject. Ik geloof niet dat we hen hebben teleurgesteld. De rantsoenen worden aangevuld. Even later de tijdwaarneming op 21,1 km, nog zo´n stuk flitst het door me heen. Snel vergeten en doorgaan. Km 26, oh drama, ik zie William in de berm staan en het is niet om te plassen. “Kramp”, roept hij me toe. Ik kan niets doen en moet doorlopen, balen. Alle voorbereiding  voor niets geweest? Gelukkig niet, uiteindelijk weet hij de finish te bereiken, waarover straks meer. Even verderop geklap en geroep, loopgroepvrienden hebben zich in de bocht van de weg verzameld en schreeuwen ons vooruit. Erg leuk deze warme ondersteuning. Marijke heeft nog de volgende anekdote, ik weet niet of het op dit gedeelte was, maar dat doet er niet toe. Ze moest even in de onderwal, op het moment dat ze weer met het hoofd boven het gras uitkomt, ziet ze Alle lopen. Maar die is toch allang voorbij? “Boe”, roept ze. Alle reageert nauwelijks en kan niet meer dan glimlachen, zit net even moeilijk. Beide vervolgen hun weg.

Anja Lettinga  4.27:51

                Fase Drek 2. Het zal misschien een kilometer of drie zijn, maar het lijkt wel of dit stukje Slachtedyk, even voor Achlum, is omgetoverd voor het Nederlandse kampioenschap moddervechten. Van lopen is nauwelijks sprake, één grote glijpartij. Aan de kant een meisje dat me even tevoren voorbij was gelopen, “die k.tblessure begint weer”. Het taalgebruik wordt er niet beter op, maar ik leef met haar mee. Even verderop zie ik een aantal mensen aan de slootkant staan -waar we lopen blijft toch een dijk - met vereende krachten wordt er een medeloper uit de sloot getrokken.( Doet me denken aan onze Hein, die kan ook van dit soort dingen uithalen als hij een stuk wil afsnijden. ) Deze collega is echter gewoon uitgegleden. Of hij gefinisht is weet ik niet. Het begint weer te regenen, gelukkig niet voor lang. Eenmaal vaste grond onder voeten is de ontvangst in Achlum (29km) verwarmend. Veel volk op de been, maar wat belangrijker is, twee verzorgingsposten. Frederike en Gys geven ons de persoonlijke zaken, even verderop heeft de organisatie drinken voor ons. Dat laatste is – zeker voor mij – gedurende de hele loop, van wezenlijk belang. Buiten sterke drank was er de hele dag om de vijf kilometer van alles te krijgen.

Alle Sterk 4.03:33

                Het stuk van Achlum naar Franeker is het saaiste stuk van de route, geen publiek, geen muziek, alleen een fietser die iemand in het groepje voor me probeert aan te moedigen, “je kunt het, ga door, nog een paar kilometer” en meer van dit soort kreten. De aangesprokene reageert nauwelijks, zit er blijkbaar een beetje doorheen. Zijn er meer, kom steeds meer mensen voorbij die zijn gaan wandelen. Het slechtste wat je kunt doen, uit ervaring weten we dat je dan moeilijk weer op gang komt. De brug bij Kiestersyl is nog even pittig, de geplande verzorging is op het laatste moment verplaatst, de eigen reserves dus aangesproken. Jurjen vertelt ´s avonds: “Bij Kiestersyl had ik een dip verwacht, vroeg me af waardoor deze uit bleef. Ik denk dat het komt door de penicillinekuur die ik  moet volgen. Heb waarschijnlijk een beet van een teek gehad, die er op de ic is uitgesneden”. Dit incident was ons niet bekend. Uit de verdere omschrijving die Suzan ´s avonds doet, denk ik dat het misschien ook het eerste geval kan zijn van een beet door de net in ons land gesignaleerde vermiljoenkever. Wat het ook is geweest, penicilline komt niet voor op de lijst van verboden dopingproducten.

                Als we bij Franeker de weg over moeten steken om via de Slachtetille naar de finish te gaan, wacht ons een verrassing. Geert, die vanwege zijn prestatie in New York, ons tot op het bot heeft gemotiveerd, rent de weg op, loopt een stukje mee en stort zijn bemoedigingen over ons uit. “Jullie horen straks ook bij de club van 42”, is het laatste wat ik hoor. Meer motivatie heb ik niet nodig voor de laatste kilometers. We komen in fase Drek 3, over het erf van landeigenaren die alleen vanwege de Slachte hun terrein beschikbaar stellen. Als ik langs de boerderij loop, zie ik ze beide onder het afdak van de schuur zitten. Nauwgezet houden ze de boel in het oog. Ik meen de een tegen de ander te horen zeggen dat dit de laatste keer is dat ze toestemming hebben gegeven. Al dat volk op het hiem, drukte om niks. Het geeft alleen maar rotzooi. Laat de organisatie maar een tunnel  graven, als ze de brug omkeren, hebben ze alvast een begin…   U merkt, mijn tempo is niet al te hoog meer. Van de brug zelf zou je hoogtevrees krijgen, stapvoets naar boven en beneden. Ik zie Herman staan met een veger en blik in zijn handen. Het eerste gebruikt hij niet, maar op het blik liggen keurig naast elkaar onze ingeleverde wensen. Snel pak ik de afterburner, groet Herman en wordt even later toegeyelld door nog een enthousiaste groep loopvrienden, super!

Koos Boorsma vlak na de Nije Kromme  4.13:00

                Van ver zie ik de finishboog bij Easterbierum, maar het lijkt of hij maar niet dichterbij komt, wat kunnen drie kilometers lang zijn/duren. Onder de boog de vriendelijke doch dringende mededeling om nog twee honderd meter door te lopen tot de werkelijke eindstreep. Mijn broer springt met fototoestel op de weg, of ik even stil wil blijven staan voor een kiekje. Mooi niet, handtekeningen na de wedstrijd weet ik nog te roepen. De tocht is ten einde na 42,195 km. Anja en William volgen even later. W krijgt na de finish een acute aanval van kramp die niet wil overgaan. Hij belandt in een rolstoel die tot de assen in de drek wordt getrokken door een hulpvaardige EHBO-ster. Het duurt even voordat hij weer zelfstandig kan lopen, bij de bbq is hij weer het heertje. Even nazitten en dan naar huis, douchen en rusten. Marijke gaat naar een kaatswedstrijd alsof er niets is gebeurd. Je hebt mensen en je hebt supermensen.

                In de avondsessie, onder het genot van allerlei lekkers dat we ons de laatste tijd hebben moeten ontzeggen, komen de wederwaardigheden op tafel. De nodige dankwoorden aan trainers, begeleiders en supporters worden uitgesproken en onderstreept met presentjes.

Het bleef nog lang gezellig bij William en Gerarda.

Nagekomen mailtje van Alco: …… En ja.... de 60 van Texel is zeker iets om over na te denken, als ik er aan denk en de berichten lees over deze loop dan beklemt mij al een speciaal gevoel die ik ook had toen ik mij op gaf voor de Slachte. Dus de vraag aan Arjen, heb je alvast een trainingsschema?????

Ga niet voor anderen spreken, maar ik geloof dat ik mijn grens heb bereikt.

foto's, Janke van der Schaaf en Hero Polet