ONDER EEN KLAVERTJE VIER IS GEEN SCHADUW



klavertje vier van Stiens

                Na de bijna ultieme afstand van vorige week merken we dat de boog zich aan het ontspannen is. De hele ploeg is vol vertrouwen dat de inspanningen van de afgelopen drie maanden beloond zullen worden op de 16^de. Het gaspedaal kunnen we gerust op laten komen tot aan de finale. We zijn al zover dat we de training op vrijdagavond beginnen in’e  skuorre bij Baukje yn Koarnjum.  Met toestemming van Arjen mochten we ingaan op haar uitnodiging om samen met familie, vrienden en kennissen haar 50^ste verjaardag te vieren. Door omstandigheden was dat er vorig jaar bij gebleven. Een leuke bijkomstigheid is dat je elkaar ook eens niet in loopkleren ziet, vooral bij de dames was het een welkome en geslaagde metamorfose. Het is voor enkelen redelijk laat geworden, William beklaagde zich over het feit dat iemand steeds zijn flesje bier leegdronk waardoor hij steeds een nieuwe moest halen. Jurjen kon zich ook vrijuit ontspannen, hij werd gebracht en gehaald en deelde tussen neus en lippen door mee dat hij  voor 22 km ‘niet meer zo vroeg zijn bed uitkomt’.

                 Als ik om kwart over zeven in de auto zal stappen, zie ik een etensbord onder mijn ruitenwisser zitten. Komt me bekend voor, een deel van het Wedgwood servies van Baukje. Met viltstift staat er op geschreven :” Het is nu 02.30 uur, we gaan trainen, waar blijf je …?” Zelf lag ik er al om 11 uur in en ik weet zeker dat het Arjen niet is geweest die zo laat/ vroeg bij mij lang is gereden. Omdat Alle ook heeft afgezegd, zijn we met zijn vijven, we ontmoeten elkaar op de parkeerplaats bij Doniastate, rond de klok van half acht. Omdat het ‘maar’ 22,8 km is, hebben we geen beroep willen doen op vrijwilligers,maar een parcours met vier gelijke rondjes in elkaar geknutseld, die telkens weer bij de parkeerplaats uitkomen. Het bijtanken kan dus steeds daar plaatsvinden.

                Het eerste loopje gaat via Britsum en Koarnjum terug naar Stiens. Voor Alco is het een feest van herkenning als hij Britsum binnen loopt. ” De laatste keer dat ik hier kwam is nu zo’n 20 jaar geleden, had kennis aan ene Eke, zou heel wat geworden zijn als ik niet voor een paar jaar naar Afrika was gegaan en daar andere Ekes ontmoette. Bij thuiskomst was er nog een kleine opleving, maar eigenlijk was de vlam al gedoofd…”, zo eindigt Alco zijn relaas. Ik woon zelf in Britsum, ken of kende deze Eke niet, dus sta ook niet in voor het waarheidsgehalte van deze ontboezeming. We zijn inmiddels in Koarnjum en overwegen om nog even bij Baukje langs te gaan om te zien of we nog moeten helpen met opruimen. Lijkt vooral de mannen geen goed idee. We zijn toch gaan  hardlopen om dit soort dingen niet of althans minder te hoeven doen? Op het fietspad richting Stiens passeert ons hoofdschuddend een late thuisganger, voor de rest deze morgen alleen maar complimenten.

Eke ût Britsum?

                Het tweede blaadje dat we ´plukken´ hebben we afgelopen woensdag tijdens de training ook gelopen, zeer bekend terrein derhalve. We kennen elke meter en elke bocht. Alco vraagt – als het een poosje stil is geweest – waar we aan denken. Deze persoonlijke benadering is nieuw en er volgen ontwijkende antwoorden: “Mijn schoonmoeder …”, “Ik ben in gesprek met het asfalt”,  “Ik heb last van mijn rechterbeen”. Alco gaat alleen nog door over het asfalt en laat het andere rusten. Het derde en vierde onderdeel zijn ook bekende trajecten, alleen de verbinding tussen de Trijehoeksdyk en de Wurgedyk is nieuw omdat deze betonweg niet gepasseerd kan worden zonder toestemming van eigenaar Zeinstra. Tijdens de voorbereiding had hij al een Verklaring van geen bezwaar afgegeven.

                Om een uur of tien zitten we aan de door Anja meegebrachte koffie en koek van Alco. De laatste gezamenlijke trainingsklus zit er op. Er worden nog afspraken gemaakt voor de evaluatieavond van de zestiende bij Gerarda en William thuis. Nu twee weken (betrekkelijke) rust, opladen, eten en drinken. Hoe het ons op de dag zelf is vergaan, daarover berichten we nog.