DE SCHADUW IS TERUG.....

Vandaag maar even voortborduren op de aanhef boven de vorige aflevering, eens zien waar we uitkomen. De start is vandaag op het Gryn,William heeft een route van 24 k uitgezet, uiteindelijk zullen het er ruim 25 worden, maar dit geheel buiten zijn schuld. We zijn deze keer met z’n vijven, Marijke en Jurjen hebben hun drukke agenda zo kunnen ordenen dat de zaterdag voorlopig ‘s ochtends voor het lopen vrij is. Jammer genoeg is Herman niet aanwezig. Er wordt geopperd dat hij waarschijnlijk Green op zijn GPS heeft ingevoerd, ja,  dan kom je al gauw uit op de golfbaan bij de Grote Wielen.
Vooraf een kleine huldiging van twee jarigen, Jurjen vandaag en ik morgen. Het presentje dat door Anja is verzorgd, wordt in dank aanvaard door de heren. De telwerken worden ingeschakeld, via de Wythusterwei verlaten we het dorp. Vanwege het vroege uur is er weinig volk op de been. De spaarzame aanmoedigingen ‘kop er foar’ en ‘de frouen it wurk dwaan litte’, doen ons dan ook goed. Richting Leeuwarden gaan we, de westenwind (4 à 5) heeft nu nog nauwelijks invloed op onze snelheid, dat zal straks anders worden. Twee honderd meter voor de verkeerslichten bij de Valeriusstraat klinkt er vanuit de groep ‘ik moet plassen’. Jurjen weet raad, myn suster wennet hjir in ‘e buert, der kinne we wol even oanstekke’. Toeroperator W staat dit voor één keer toe. ‘Hier moeten we geen gewoonte van maken, anders raakt mijn schema in de war. Langs de route van de Slachte woont ook geen familie en zul je het met een boom moeten doen’.

We worden allervriendelijkst ontvangen, als we broer en zus naast elkaar zien lijkt het wel of ze bij elkaar ‘uit de bek zijn gestapt’, sprekende gelijkenis.  Van W mogen we één slok water drinken, ‘anders moeten jullie straks weer’. Dit is ook het laatste dat er over deze omweg van 1 k wordt gezegd. Volgens mij woont Geert hier ergens – we zijn dan op de Troelstraweg – het is nog niet gezegd of daar wordt al op een raam getikt en zien we ons GROTE  VOORBEELD, Geert heeft in november New York gelopen, staan. Minzaam glimlachend steekt hij een hand op, het is alsof hij wil zeggen ‘nu lachen jullie nog, maar dat zal jullie op 6/16 wel vergaan’.

Via het tunneltje bij de Ee-brug komen we op het tweede deel van de route, pal Noord richting Tichelwurk. De wind is nu in de rug, het loopt heerlijk, in wisselende samenstelling worden verwachtingen en ervaringen met elkaar gedeeld. De hartslagzone(2) is bij iedereen nog haalbaar. Jurjen heeft een modern apparaat gekregen voor zijn verjaardag. Als de instelling goed is, dan lopen we nu 11 k per uur. Zou prachtig zijn, laat de Slachte maar komen, klinkt het al voorzichtig optimistisch. Bij de afslag naar De Bonke worden we ingehaald door een roeiboot – zes met stuurvrouw. Over en weer wordt gegroet, sport verbroedert.

W heeft zijn huiswerk goed gedaan, want als we bij het Havankpark komen, verzoekt hij om even het tempo iets te matigen. Of we weten wie of wat Havank is. Het niveau van de groep is hoog, ‘een schrijver’ klinkt het als uit één mond. W knikt goedkeurend, dan nu vraag twee, noem  ‘een titel’. Nu duurt het iets langer, maar een juist antwoord wordt gegeven ‘De Schaduw is terug’ weet ik en realiseer me nu dat de titel boven deze aflevering kan blijven staan. De Schaduw heeft nog veel meer van zich doen spreken, maar dat zijn weer andere boeken. Hiermee is het culturele deel van deze ochtend geëindigd.

Voort gaan we, links de groene weiden en rechts het blauwe water. Dat we hier zes weken geleden nog geschaatst hebben, je kunt het je bijna niet voorstellen. Dezelfde roeiboot ligt nu stil in het water, we vragen of er iets is waarmee we kunnen helpen. Niet nodig, tijdens de training hebben ze altijd ‘een meditatief moment’. We mogen wel even meedoen, maar daar voelen we niets voor, ‘gang is alles’. ‘Als we later niet of moeilijk kunnen lopen, dan gaan we roeien’ stelt Marijke voor. Er klinkt instemmend gemompel. De organisatie is vandaag echt perfect, op 14 k zien we Gerarda staan, fototoestel in de ene en een tas met versnaperingen in de andere hand. De sportdrankjes vinden gretig aftrek, een enkel gelletje wordt met elkaar gedeeld. Lang mag de pauze niet duren, want de laatste 10 k wachten op ons. Ze zijn pittig, allemaal met tegenwind. De gesprekken zijn verstomd, de groep valt uit elkaar zonder elkaar uit het oog te verliezen. Hartslag loopt op, maar alles binnen de toegestane bandbreedte. We halen nog een eenzame loopster in,ze klampt nog even aan maar moet al snel onze trein laten gaan. Vlak voor Stiens zijn we weer één geheel, één voor allen, allen voor één. Jurjen bewijst nog even bij de terp dat jaren niet tellen, in een felle sprint bedwingt hij deze puist.

Tijdens de evaluatie krijgt iedereen de gelegenheid om zijn of haar pijnpunten te benoemen en te laten voorzien van goedbedoelde adviezen. Volgende week lopen we 26 k, precies de afstand Ferwert – Dokkum – Ferwert, klinkt als Luik -  Bastenaken – Luik, maar ons parcours kent minder klimmetjes, is desondanks zeker niet lichter. Ben benieuwd.

Koos