De schaduwen worden korter.....

Weer een bijzondere training vandaag. Alle ingrediënten zijn aanwezig om er iets speciaals van te maken. Anja en Jurjen hebben de route van 26 k uitgezet in de contreien rondom Ferwert. Om controle vooraf onmogelijk te maken hebben ze de mail zo gecodeerd dat het kaartje voor ons niet te openen was. “We willen jullie psychisch ook sterker maken”, is de verklaring van Anja en ik mag nu al verklappen dat ze hierin volledig zijn geslaagd. Allereerst is er het tijdstip, een kwartier vroeger dan vorige week. “Zo werken we langzaam naar half zeven toe”. Moet gezegd worden dat we op Lettinga State uitstekend ontvangen en verzorgd zijn.  

Met 6 man zitten we aan tafel. Korte broek,lange broek, één of twee lagen aan. Gelukkig worden we hier vrij in gelaten, het resultaat is 3 kort en 3 lang. Om nu al met 1 shirt te starten durft niemand nog aan. Het eerste fysieke leed dient zich aan, William is twee dagen geleden op zijn werk door de rechterenkel gegaan. Uit respect vragen we niet waar hij mee bezig was op dat moment. “Je moet de kop er wel bijhouden”, vertrouwt Herman mij onderweg toe. “Bij alles wat ik deze voorbereidingsmaanden moet doen denk ik eerst ‘is dit wel goed voor mijn lijf’. Zo niet, dan begin ik er niet aan. Reden voor hem om op de fiets naar de start te komen, want met een auto weet je het maar nooit. Marijke tapet William stevig, maar deskundig in, pas in de laatste kilometers zal de enkel weer opspelen.

Zeedijk Amsterdam

Zoon Gysbert (moet voetballen tegen Zwaluwen) en dochter Sanne (ook voetballen, tegen Wykels Hallum) zwaaien ons uit. Laatste maakt nog een foto als bewijs dat we ook daadwerkelijk van start gaan. Via de Kahoolsterlaan gaan we naar de Zeedijk. Jurjen legt uit dat op deze Zeedijk minder activiteiten plaatsvinden dan op de dijk met dezelfde naam in Amsterdam. Een wereld van verschil volgens hem. Hij krijgt gelijk, want op de 6 à 7 k die de dijk lang is, is het enige geluid dat we horen het mèèè, mèèè van de schapen die blij zijn  dat het lente is. Het feit dat er een paar lammeren tussen lopen zou je met enige goede wil een overeenkomst van de arbeidsresultaten op beide dijken kunnen noemen.

Karin jaagt ons op de maand- en woensdagtraining regelmatig de terpen van Britsum, Cornjum en Stiens op, nu ze er niet bij is denken we hiervan verschoond te blijven. Niets is minder waar, zeker drie keer worden we door Anja het dijklichaam opgestuurd. En dat is andere koek,minstens twee keer zo stijl en lang. Maar, het moet gezegd worden, boven gekomen ligt een prachtig cadeau, het Wad, in al haar glorie. Ameland kunnen we bijna vastpakken. Onze harten kloppen sneller (voor één keer toegestaan) als een koppel ganzen laag overvliegt en de veerboot de kwelders lijkt te raken. De kapitein ziet ons, drie keer laat hij als groet het sonore geluid van de scheepshoorn horen. Wat is het Wad mooi!

We steken de weg naar de pier van Holwerd over om, na een stukje Grandyk de kustlijn verder te volgen via de Nieuwe Zeedijk. Jurjen geeft hierover geen aanvullende informatie. Zelf moet ik me even laten zakken, letterlijk en figuurlijk, als ik weer op weg ga zie ik nog maar drie lopers, de dames hebben de les van vorige keer geleerd en zijn even achter dijk gaan kijken of daar misschien familie van deze of gene woont. Klaarblijkelijk is dit zo, want opgelucht voegen ze zich even later bij de groep. We gaan rechtsaf en komen uit in Trijeboerehuzen (Drieboerehuizen), beginpunt van een aantal merkwaardige gebeurtenissen.

We hebben al een poosje opgemerkt dat Jurjen en Herman voortdurend op zachte toon met elkaar lopen te overleggen. De ene keer wordt er een blik op het horloge geworpen, dan weer schudden ze beide hun hoofd om tenslotte, na pittig aandringen van onze kant, te bekennen dat tijd- en afstandwaarnemingen van beide niet met elkaar overeenstemmen. Het dure klokje van Jurjen geeft aan dat we 500 meter meer hebben afgelegd als het nog duurdere klokje van Herman. Het tijdverschil is 6 minuten. Verslagenheid overvalt de groep, wat is waar, op wie kunnen we nog vertrouwen, lopen we wel het goede parcours? Dit wordt nog enger als we even later op een straatnaambord ‘Elba’ zien staan. Jeetje waar zijn we nu terechtgekomen, daar woont Napoleon toch? Enige paniek maakt zich van ons meester en het wordt er niet beter op als we even later een witte berg zien opdoemen. IJs, en dat in deze tijd van het jaar. Marijke probeert ons gerust te stellen door over smeltende gletsjers te beginnen, dat dit verschijnsel boven Dokkum wel vaker is waargenomen. Het blijkt een depot van de gemeentelijk zoutopslag te zijn.

Elba Holwerd?

Aan alle ongerustheid komt een eind als we de zoon van Jurjen zien staan met drinken en ontbijtkoek. De pauze duurt 5 minuten, nog 11 k te gaan, denken we. Waaxens is vanmorgen de eerste nederzetting die we daadwerkelijk aandoen. De locale bevolking is niet onder de indruk van onze inspanningen en gaan rustig door met waarmee ze bezig zijn. Hetzelfde doet zich voor in Lichtaard. ‘Zo kom je nog eens ergens’, zegt William, maar als er niet meer belangstelling is, kom ik hier ook nooit weer’. Dit laatste hoeft dus ook niet, want we zien niemand. In de verte de contouren van Ferwert, 4k staat er op een wegwijzer, dat is te doen. Maar in al hun voorzienigheid is de organisatie erin geslaagd om tot 3 keer toe zo’n aanduiding in de route op te nemen, terwijl we toch echt niet stilstaan en bovendien onze benen beginnen te voelen. Maar goed, aan alles komt een eind, maar niet nadat we getrakteerd worden op een toetje in de vorm van de terp van Hegebeintum. Is dit in normale omstandigheden al een lastige hindernis, aan het eind van een tocht komt de klap dubbel aan. Als we de terp hebben genomen, blijken we een rondje te hebben gelopen. ‘Hij zat niet in de route, maar ik vond het leuk om hem toch even in te lassen’ merkt Jurjen op. Beste lezer,u begrijpt wie het best in vorm is op dit moment.

De "schaduw" van Geert Vogelzang

En raad eens op welke weg we nu lopen, je houdt het niet voor mogelijk, maar hij blijft ons schaduwen, de Geert Vogelzangweg. Voor Geert was geen plaats op het naambordje, maar Vogelzangweg staat er toch echt. Dit biedt perspectief, eeuwige glorie is voor ons weggelegd als we de Slachte uitlopen. Blijmoedig leggen we de laatste paar kilometers af naar ons startpunt. Jurjen wijkt nog één keer af van de route, we zien hem een weiland inschieten. Er ligt een schaap op de rug, die komt zonder hulp niet meer overeind. Nou, deze wel, zodra hij J ziet weet hij niet hoe gauw hij weg moet komen.

De koffie met eierkoek gaan erin als een preek in een ouderling. We stellen vast dat de meeste km gelden, die van J dus, 27,5.

Het was weer een leerzame ochtend.