De voorpret van een feestje is vaak leuker dan het gebeuren zelf. Het ene moment besluit je, aangestoken door het enthousiasme van anderen, om ‘ja’ te zeggen tegen de uitdaging die De Slachte heet, om je vervolgens zelf op zondagmorgen 11 maart zwetend aan te treffen langs de Waddenzeedijk. Is dit leuk?, ja dit is leuk!
We zijn vanmorgen met z’n vieren, Anja – William – Herman en ondergetekende. Om kwart voor negen verzamelen in Vrouwbuurt, wennen aan de vroegte. Op 16 juni worden we al om half zeven ’s morgens aan de start verwacht. De komende tijd mijn biologische klok 12 uur vooruit zetten, ach wat zou het, zolang je hartslag maar laag blijft.We zijn natuurlijk al een paar weken individueel bezig om het schema van Arjen en Karin zo goed mogelijk uit te voeren. De hartslagzones zijn tijdens een eerste sessie onverbiddelijk vastgelegd, voor mij 110 (1) 120 (2) 130 (3) 140 (4) 150 (5), daarboven bevindt zich het gebied van de versnelde verzuring, daar kun je maar beter wegblijven. Nee, op 2 en 3 zal je je moeten concentreren, daar vindt de slag (te) plaats.
Het thema voor vandaag is ‘Ruiken aan de Slachte’, Arjen heeft de route uitgestippeld. Eerst naar Oude Bildtdijk, dan naar Zwarte Haan, rechtsaf 10 km langs de zeedijk, bewoonde wereld weer in om terug te keren naar het beginpunt. Dan hebben we 22 km afgelegd. De hartslagmeters worden ingeschakeld, startwaardes worden met elkaar vergeleken, leeftijd bepaalt de ondergrens, hoe ouder hoe lager. 
Onder bewonderende blikken van de inwoners van Vrouwenparochie verlaten we het dorp, Arjen op de fiets om het tempo in de gaten te houden. “Niet hoger dan zone 2” is de opdracht, nou dat is wennen, het lijkt alsof we niet vooruit komen. “Je hebt een marge van 5”, is de enige concessie die Arjen wil doen. Het weer is mooi, een opkomend zonnetje, 10 graden en alleen op de dijk richting Zwarte Haan windkracht 3 tegen. Ik raak achterop, de hartslagmeter is onverbiddelijk. De kopgroep slaat een gaatje van 100 meter, uiteindelijk loop je altijd alleen. ‘De Tour wacht op niemand’ flitst het door mijn hoofd, maar ook: ‘Parijs is nog ver’. Op de langste straat van Nederland merk ik dat de voorsprong stabiel blijft, een beetje versnellen, smokkelen met de hartslag – gewoon een poosje niet kijken – en vlak voor Zwarte Haan zijn we weer met z’n vieren.( De 50 meter die ik bij Arjen achterop de fiets heb gezeten, heb ik aan het eind weer ingehaald.)
De uitbaters van ZH staan aan de weg klaar met koffie en gebak, de verleiding is groot. Eén blik van Arjen maakt duidelijk dat vandaag alleen de bidon onze dorst zal lessen. Grootmoedig opent hij het hek voor de zeedijk. Windje in de rug, dat loopt toch wel lekker, hartslag past zich automatisch aan, zo lijkt het. Als ik mijn ploeggenoten regelmatig op hun uurwerk zie kijken schiet het versje van Sophie Zelmani mij in gedachten: ‘how is your hart doing’. Zoek het maar eens op YouTube. Ze zingt het net zo langzaam als wij lopen.We zijn blij Herman bij ons te hebben, hij heeft namelijk een extra horloge met GPS en nog meer snufjes. Voortdurend worden we – gevraagd en ongevraagd – op de hoogte gesteld van de coördinaten, de snelheid van onszelf en de wind, hoe hard Arjen fietst, werkelijk een zeer vernuftig instrument. William wil weten waar zoiets is te bekomen, hij houdt wel van dit soort speeltjes. Voordat we het doorhebben moeten we weer rechtsaf om de polder in te duiken richting Oude Bildtdijk. Er kan nog steeds wat gepraat worden, teken dat het tempo nog steeds goed is. In het dorp aangekomen zien we dat Haye al op ons staat te wachten. Had graag ook meegedaan maar is helaas op 16 juni met vakantie. Vlug geeft hij ons wat gelletjes voor de laatste kilometers. Als we het dorp uit zijn lonkt de molen van Vrouwbuurt in de verte. Herman vindt het nu genoeg, het speelkwartier is voorbij, hij trekt aan zijn latten en we zien hem pas weer voor de kerk. William kan zich de laatste kilometer ook niet inhouden, laat zijn hartslag voor wat die is en geeft er ook nog een snok aan.
Even uitlopen en dan bij Karin aan de koffie met stroopwafel en paaseitjes, maar niet nadat er finishfoto’s zijn gemaakt. Koos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten