DAM TOT DAMLOOP

Ik wil seks met die kale

Ere wie ere toekomt, Wijnand was afgelopen zondag tijdens de Dam tot Damloop ‘The Man’.  Het beste kunnen we hem zelf maar even aan het woord laten. “Ik wist niet wat me overkwam, op zeker 3 plaatsen in het parcours was doorgang voor mij bijna onmogelijk. Hordes vrouwen schrééuwden werkelijk om mijn aandacht. De eerste keer had ik niet door waarom, was het mijn postuur, sprak mijn manier van lopen het andere geslacht zo aan, verwarrend allemaal. Bij de tweede locatie was ik een beetje voorbereid en kreeg door wat er aan de hand was, ze wilden allemaal ‘seks met die kale’. Opgezweept door de hit met dezelfde titel was er bijna geen houden aan. Ik dacht, als het weer gebeurt, dan laat ik mijn tijdschema los en geef mij over aan de wens van mijn publiek”.

Aldus geschiedde blijkbaar, Wijnand kwam iets later dan gepland over de finish, wel met een brede lach en glimmende schedel. Dat dan weer wel. We hebben verder niet naar details gevraagd, ook niet toen we na afloop in de pizzeria in Harlingen ‘de dag nog eens doornamen’.

En jullie dan, zult u zich afvragen, hebben jullie ook een leuke dag gehad, waren er voor jullie ook hoogtepunten? Het antwoord is zondermeer ‘ja’, een kort verslag om dit toe te lichten.

Nuon en Beuker Vochtrijke Diervoeders BV hebben voor het vervoer twee leaseauto’s ter beschikking gesteld , onze dank hiervoor. Rekening houdend met een koffie- en sanitaire stop bij de grote M in Hoorn vertrekken we tegen tienen uit Stiens. Aantal personen: 10 plus Linda en zoon Auke die op eigen gelegenheid reizen. Over de laatste straks meer. De reis verloopt zoals een reis behoort te verlopen, comfortabel en ontspannen praten over de persoonlijke verwachtingen/doelstellingen voor de te lopen tijd. Het weer is goed, dat hebben we alvast maar. Dat het tijdens het lopen behoorlijk warm en benauwd zal worden, daar hebben we gelukkig nu nog geen weet van. Ik weet niet hoe het in de auto van Beuker is geweest, maar de Nuon-auto is ‘spic en span’ en ‘dat moet ook zo blijven’. Vlug worden de eierkoeken weer in de tas gedaan, in Hoorn een tweede kans.

De catering is weer prima verzorgd, koffie en meer dan voldoende koeken. Er zijn zoveel stroopwafels dat we er het gebruik van de toiletten bij Mc Donalds mee hebben betaald. Een vriendelijke voorbijganger zet ons op de foto.

In Zaandam  belanden we op de nieuw parkeerlocatie. Een mooi eind buiten de stad, in de verte zien we de duinen. Met de (gratis) bus naar het centrum, volgens het boekje een ritje van 12 minuten, het worden er minimaal 30. Daarna overstappen in de pendelbus (ook gratis) naar Amsterdam Centraal. Voordat we bij de halte zijn beleeft Anja haar ‘C1000 moment’. Op een putdeksel ligt een muntstuk van 50 eurocent. Geen hele euro, we zijn tenslotte in de stad waar Albert Heijn op de kleintjes ging letten. In een vloeiende beweging wil ze het geldstuk oppakken, binnen is binnen tenslotte. Maar … net als in de reclame is ook hier de munt vastgelijmd aan het deksel. We bieden nog aan om het deksel dan maar onder de arm mee te nemen, maar dat is haar een beetje te mal.

In de bus wordt zo nu en dan voorzichtig op het horloge gekeken, we komen echter mooi op tijd aan. De dames bezoeken het toilet in de aankomsthal, na 20 minuten komen ze terug. Ze hebben zo’n leuk gesprek gehad met de toiletmevrouw, bijna de tijd vergeten. Oké, dan direct maar de spullen afgeven bij de vrachtauto’s, beetje inlopen en linea recta naar het startvak. Van de speaker horen we dat het totaal aantal deelnemers  55.000 is, de gemiddelde leeftijd 33 jaar is en dat er meer vrouwen dan mannen meedoen. De verhouding is 56%-44%.

Het startschot klinkt, de klokjes worden in werking gesteld. Hartslag, snelheid en afstand kunnen in de gaten worden gehouden, het gaat tenslotte ergens om. Van de Prins Hendrikkade linksaf de IJtunnel in richting Amsterdam-Noord. Halverwege de tunnel loopt het zweet me al bij straaltjes langs de rug. Deze ervaring wordt, naar ik later hoor, door de anderen gedeeld. Het eerste slagwerkorkest geeft de inspiratie om het juiste tempo te vinden. Als we de tunnel uitkomen zien we rechts het eerste slachtoffer al in een ambulance verdwijnen. Er zullen nog vele volgen, het benauwende weer is de oorzaak. Het advies om bij alle verzorgingspunten goed te drinken wordt niet in de Westenwind geslagen. Het unieke van deze loop is dat er overal mensen langs de kant staan om je vooruit te juichen. Is het niet met woorden, dan  is het wel de muziek die stimuleert, Wijnand kan er over meepraten.

Na 16 km de ‘verlossende’ mededeling dat het nog 161 meter naar de finish is. William is, zoals verwacht als eerste aangekomen. Na het omhangen van de medaille en het in ontvangst nemen van een flesje drinken, keutelen we terug naar het ophaalpunt van de bagage. We wachten tot iedereen zich daar heeft gemeld, gelukkig zien we daar Linda en Auke ook voorbij komen. Auke heeft wat pech gehad onderweg. Lag mooi op schema, meldt zich de grote boodschap. Kostte toch maar mooi 6 minuten om deze ergens te parkeren.

In het business park krijgen we van meneer Nuon nog wat te drinken.  We doen daar het licht uit en pendelen (nog steeds gratis) naar de parkeerplaats. Daar omkleden, wat eten – snickers (van Bea)vooral – en op naar de pizzeria in Harlingen. Mario verwelkomt ons met een brede smile. Al het persoonlijke wel en wee passeert de revue. Iedereen is tevreden over zijn/ haar eigen prestatie. Het was weer een geslaagde loopdag. Als het klokje rond is, zijn we weer in Stiens.