We krijgen steeds meer ondersteuning, dat is bijzonder fijn omdat we ons dan volledig op het lopen kunnen richten. Gerarda zorgt voor het uitzetten van de route, ze is volgens William nu al zo ver dat hij nog maar enkele wijzigingen hoeft aan te brengen. Er wordt al gedacht aan een secretariaat om o.a binnenkomende mail te beantwoorden. Niet alleen van mensen die ons een hart onder de borstband willen steken, maar ook supporters die zich spontaan aanmelden als ‘verzorgingspost’, hartverwarmend! Als u zich ook geroepen voelt, aarzel niet, misschien bent u één van de gelukkigen die Gerarda op onze routes kan inplannen, zodat u onze wederwaardigheden heet van de naald kunt aanhoren. Drankjes en ontbijtkoek worden vergoed! Het is misschien een beetje brutaal, maar om een paar keer met een rijdende verzorgingspost – fiets/ scootmobiel – op pad te gaan, lijkt ons ook wel aangenaam. Iets voor sfeerproevers.
 |
| Stofzuigen de nieuwste trainingsmethode? |
De klimatologische omstandigheden zijn, zeker in het begin, beter dan vorige week. Met N-NW kracht 3/4 lopen we naar de Dokkumer Ee, daarna richting Burdaard. Marijke vertelt dat het bruggetje bij Bartlehiem er vandaag uit wordt gehaald vanwege restauratiewerkzaamheden. We hebben geluk, zodra we deze bezienswaardigheid zijn gepasseerd horen we de kettingzagen hun werk doen. De stemming is ontspannen, ruimte om ervaringen uit te wisselen over hoe we ons dagelijks werk om de trainingen heen bouwen. Bij Jurjen en William is het al zo ver dat ‘de baas’ al blij is dat ze een paar keer per week hun gezicht laten zien, en dat met behoud van salaris. Ook tijd voor een kennisvraag: Hoe komt het dat vrouwen in het algemeen goed kunnen hockeyen? ….. Het lijkt op stofzuigen. De vraagsteller ontkomt maar net aan een nat pak.
Anja heeft er voor gezorgd dat Gys bij de brug in Burdaard de eerste verzorgingspost bemant. Koek en sportdrank in overvloed. De lokale bevolking komt om ons heen staan en vraagt ons figuurlijk het hemd van het lijf. Een collega van Anja ,ook MCL, vraagt of er nog fysieke verzorging nodig is. Herman krijgt spontaan last van zijn kuit, dit wordt echter doorzien, teleurgesteld rolt hij de broekspijp weer naar beneden. Gys biedt nog aan om ons in zijn pick-up een paar km te verplaatsen, van hem zullen Karin en Arjen niks horen. Onder dankzegging wordt het voorstel unaniem verworpen, we strikken de veters nog een keer, gaan de brug over en zoeken de andere zijde van de Ee. Hier en daar wordt nog een hand opgestoken, een groet gebracht. Het goede gevoel dat we hebben bij deze groepstrainingen wordt bij het verlaten van de bebouwde kom nog eens onderstreept als we Joe Cocker uit een van de huizen horen zingen: With a little help from my friends …
Tien k voor de wind, tijd om om ons heen te zien, de mooie luchten, de groene weiden geven extra kleur. Herman levert een bijdrage aan het Wereld Natuurfonds door een reithintsje dat langs de kant van de weg zit/ligt op een minder gevaarlijke plek neer te leggen. Een kudde koeien probeert in ons tempo gelijke tred met ons te houden, na 100 m geven ze het op, kopschuddend grazen ze verder. Op de vraag waarom deze beesten in beide oren een geel oormerk hebben, moet iedereen het antwoord schuldig blijven. Ook de (dieren)vraag: welke vogel wordt in Vietnam heel veel waargenomen levert in eerste instantie alleen maar vragende blikken op. De vragensteller mag het antwoord zelf geven: Vietnamees. U begrijpt, het gaat allemaal te gemakkelijk, de meligheid neemt toe. Maar dit duurt niet lang, als we de weilanden achter Wyns induiken is er plots een weersomslag. De zon is verdwenen, de wind trekt aan tot 6, draait even 180 graden en een korte, maar hevige sneeuwstorm overvalt ons. Handschoenen aantrekken lukt niet, zó koud wordt het. Van zijn zus in Canada heeft Jurjen gehoord dat ze dit verschijnsel daar een blizzard noemen. Daar heeft het al veel slachtoffers gemaakt. Niet omdat ik J niet op zijn woord geloof, maar om het wetenschappelijk te onderbouwen heb ik Wikipedia geraadpleegd: “A blizzard is a severe snowstorm characterized by strong winds and low temperature (einde citaat)”. Ik bedoel maar.
Onderkoeld komen we bij de tweede stop aan, in Lekkum wonen de schoonouders van W. We worden hartelijk ontvangen, zij hebben van het natuurverschijnsel niets gemerkt, de warme koffie doet wonderen. Bij het binnenkomen zien we gelijk dat W de ideale schoonzoon is, de trouwfoto hangt op posterformaat aan de muur, W en G zijn nog geen spruut veranderd. Om stijfheid van de spieren te voorkomen, nemen we na 10 minuten afscheid,maar niet nadat we W’s schoonvader beterschap hebben gewenst, hij is gevallen en heeft o.a. zijn ribben gekneusd. Uit ervaring weet ik dat dit verr.kte zeer doet. Het ritme wordt hervonden, al gauw zijn we in Snakkeburen, komen over de Bonke in Leeuwarden aan, het laatste deel van de trilogie moet ook gelopen worden.
Mijn bovenbenen melden zich en het is nog 10 k met wind tegen. Een gedeeld gelletje kan hier weinig meer aan doen. G is zo verstandig geweest om ons om het Havankpark heen te dirigeren, heeft een vorige keer wel erg veel tijd genomen. De twee eenzame roeisters laten we deze keer ook met rust en duiken het Leeuwarder bos in voor de laatste beschutting. Jurjen is in geen velden of wegen te bekennen, hij neemt de ruimte die we hem van harte gunnen. Er wordt weinig meer gesproken, iedereen heeft even genoeg aan zichzelf. Dit verandert als we weer bij het vertrekpunt zijn en de flessen met hersteldrankjes op tafel komen bij Marijke en Johannes. Koffie, koek en chocolade-eitjes vormen het slotakkoord. De horloges worden met elkaar vergeleken, i.p.v. 30 hebben we 32,4 k gelopen. We zitten binnen de 10 k van de finish!
Het was weer een bijzondere ervaring.
Koos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten