IN DE SCHADUW VAN JURJEN

           Een dag later zou het een geslaagde aprilgrap zijn geweest: lopen met windkracht 6. Huize Teinsma is vanmorgen verzamel- en startpunt, 28 k in H3 en H4 is de opdracht. De laptop staat open, de route in als haar naaktheid op het scherm. Gaan we om de noord of eerst voor de wind naar Leeuwarden om energie te sparen voor de verschrikkingen die daarna ons deel zullen worden? Besloten wordt tot het laatste, trainen is werken en werken is trainen. Afzien moet je leren, zal ons 6/16 van pas komen. Zonder foto’s en publiek gaan we ons op weg.

                                    

           Keuvelend nemen we de individuele training van de afgelopen week met elkaar door.Iedereen is toch wel erg goed bezig, de pittige tempoloop van 45 m is favoriet geweest, de intervaltraining had minder belangstelling door tijdgebrek. William heeft een brief gehad van het NOC/NSF over de marathon van Londen medio dit jaar. Omdat er een link wordt gelegd met de nicht van Marijke, Erica, komen we tot de conclusie dat het om de O.S. gaat. In de loop van de ochtend wordt duidelijk dat het W serieus is, zo’n kans krijg je maar één keer.

Collecte?

             Waar we de vorige keer rechtdoor gingen in Leeuwarden gaan we nu rechtsaf. Bij het verkeerslicht staat Geert – hij is het echt – met iets in zijn hand. Het lijkt een schaal, hij gaat toch niet collecteren voor een of ander goed doel? “Ik heb geen geld bij me”, roept Marijke. Als we dichterbij komen zien we dat er geen beroep wordt gedaan op onze vrijgevigheid, de schaal is gevuld met dextrotabletten. “Dit is wel het minste dat ik kan doen”, zegt Geert, “heb net het weerbericht gehoord, de wind trekt aan tot 6 met uitschieters naar 7, had ik in New York geen last van …”, met een grijns van oor tot oor.

             We lopen door het Westeinde, zoals overal staan er veel huizen te koop. Omdat er iets sanitairs moet gebeuren, besluiten we gebruik te maken van de ‘open huizen dag’. Bij een te koop staande woning bel ik aan, meld dat ik belangstelling heb en de woning graag even wil bezichtigen. Heb mijn broers en zusters meegenomen, we zijn nogal hecht met elkaar, we nemen nooit een beslissing zonder de anderen daarin te kennen. Terwijl de rondleiding plaatsvindt merk ik dat beide toiletten worden geïnspecteerd, als ik de stortbak voor de laatste keer heb gehoord, kom ik tot de conclusie dat het huis me toch een beetje tegenvalt en dat we verder de wijk ingaan.

             Het spel gaat op de wagen als we richting Marssum gaan, de wind is schuin tegen, het wordt stil in de ploeg, angstvallig wordt er op de hartslag gelet, die van mij schiet omhoog, neem het zekere voor het onzekere en ga in de schaduw van Jurjen lopen, verreweg de sterkste van ons team. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid en roept dat we in een waaier moeten gaan lopen. Het moet een mooi gezicht zijn geweest, als wielrenners die ‘op de kant zijn gezet’ gaan we verder. Niemand verzaakt, niemand raakt achterop, niemand is meer teleurgesteld omdat de bomen die als windvanger hadden kunnen dienen aan de verkeerde kant van de weg staan. In het centrum van Marssum  moeten we het bordje Beetgum volgen, 5 k met wind vol op kop. Het kan niet anders dan dat de groep uiteenvalt, J kan niet langzamer, alleen W is nog in staat hem bij te houden, de andere 4 gaan compact lopen, steun bij elkaar zoekend en krijgend.

In de schaduw van Jurjen

              Gezichten vol onbegrip als we Beetgumermolen binnen lopen. “Jimme lieke wol net goed by de holle, hurd rinne met dit waer. De wiin hellet straks oan tot kreft 8 mei in’e pusters ek noch rein”. Echt opbeurend is dit niet echt, nee, dat gevoel krijgen we even later als we bij de auto van W, gevuld met lekkernijen, zijn aangekomen. Deze heeft hij er de vorige avond neergezet. In de beschutting van het dorpshuis ‘Ons Huis’ (hoe toepasselijk vanmorgen) drinken en eten we de meegebrachte koolhydraatrijke spijzen en dranken. Herman is bij de les, we hebben nu 16 k gelopen, nog 12 te gaan. Ieder mag nu voor zijn eigen kansen en mogelijkheden gaan, ook al is de wind nog steeds vol op de kop. Aan het eind van de ochtend zullen we weten ‘waar we staan’, 10 weken voordat het echt serieus wordt.

               Gezamenlijk deze afstanden trainen werpt nu zijn vruchten af. Waar je bij een individuele training de neiging krijgt – althans zo ervaar ik het – om een tandje lager te schakelen, nu sleep je elkaar er door heen. Je wilt niet onder doen voor de ander, doorlopen dus, snelheid houden, aanklampen, intussen denkend sneeuwwitte stranden, koude dranken …. .
De oriëntatie komt terug als ik het bordje Zuidhoekstermiddenweg zie, ah, nu kan het niet ver meer zijn. In de verte de kerktoren van Stiens. Halverwege deze ruilverkavelingsweg is een laatste drinkpost ingericht door een andere zus van J (ja, ze wonen overal). Een kort gesprek is het laatste dat we vanmorgen van Jurjen en William zien en horen. Pas bij de finish ontmoeten we elkaar weer.

               Bij de doorgaande weg Stiens-St.Anna denken we dat we het bijna hebben gehad, tot onze schrik zien we de stipjes J en W richting de Blauwe boerderij lopen, dat betekent nog een lus. Ons karakter houdt ons op de been. Herman krijgt vleugeltjes, ruikt de stal. Het laatste stuk is wind mee, dat scheelt, hoewel dit voordeel met vermoeide benen minder groot is dan je zou verwachten. Als we Stiens binnenkomen verlaat Jurjen net het dorp, een laatste groet van hem en een heerlijk kop koffie met zelfgebakken koek bij Gerarda maken de ochtend kompleet.

Afstand: 28,3 en tijd: 2.43 voor ons.

Het was weer een hoopgevende training.