12-5-12: DE SCHADUW GAAT ZIJN TOL EISEN?

Bij het tekenen van de presentielijst vanmorgen komen we niet verder dan vijf man. Aan het weer kan het niet liggen, want dat lijkt goed. Een beetje fris en een stevige wind, maar het laatste verschilt niet van waar we eigenlijk gedurende de gehele voorbereidingsperiode mee geconfronteerd worden. Het is elke zaterdag weer bikkelen om in balans met jezelf en de elementen te komen. Wedden dat de omstandigheden op 16/6 ideaal zullen zijn?

                Alco heeft zich afgemeld omdat hij vanwege sponsorverplichtingen (!?) aan de Stienserloop mee moet doen. Hij gaat voor de 21, wij geloven hem maar gaan het wel even controleren bij de wedstrijdleiding. Herman is een ‘bespreekgeval’. Elke woensdag zien we hem bij op de fiets bij de sporthal aankomen, waar hij zijn baantjes gaat trekken. Als we belangstellend naar de knie vragen trekt zijn gezicht in een pijnlijke grimas en deelt mee dat de scheur nagenoeg dicht is. We hebben onze twijfels en denken dat hij op twee paarden wedt, én de marathon én de triatlon twee weken later. Het secretariaat zal gevraagd worden binnenkort steekproefsgewijs naar zijn whereabouts te vragen. William, toch altijd één van de smaakmakers en bron van inspiraties voor mijn blogs, is er ook niet. Loopt de laatste paar weken toch al niet zoals hij voor ogen heeft en wat blijkt, onze sportarts heeft faryngitis gediagnosticeerd. Vlug even het medisch handboek geraadpleegd, een keelontsteking dus. Dit verklaart veel en neemt onze ongerustheid voor de komende tijd weg. Zoals iedereen weet produceert ons lichaam glucose (dextro), wat niet alleen als brandstof wordt gebruikt maar ook om (beginnende) ontstekingen te bestrijden.  Het laatste puzzelstukje valt hiermee op zijn plaats. De keelontsteking heeft hij al een paar week onder de leden, daardoor  te weinig brandstof voor de spieren. In een mailtje wensen we hem een snel herstel, het antwoord is kort maar duidelijk: ”Het brandt mij in, hier onder dekens. Heb mijn hartslagmeter om, zweet in zone 4 en kom niet vooruit. Gerarda doet de boodschappen”.

                Voordat we op weg gaan nog een correctie op een detail uit het vorige verslag. De eigenaar van Stania State –Albert Vijn – zegt dat de vogel  die het hamerende geluid maakte niet een ekster maar een specht is. Hij hoort het beest ook vaak en “het geluid irriteert me geweldig als ik een boek zit te lezen, vandaar dat ik in de pen klim”.

Heilige Ibis

Jurjen is terug van hoogtestage in Frankrijk en dat kunnen we merken, hij is voortdurend ‘op kop’ te vinden. Er is nog discussie of we in H2 of H3 lopen vanmorgen. Anja is even met gedachten ergens anders en vraagt of we niet in de war zijn met K3, haar favoriete muziek als ze alléén loopt. Unaniem beslissen we dat het H2 is, als we straks tegen de wind in moeten lopen, komt H3 vanzelf in beeld. Naar Leeuwarden, een korte detour over het industrieterrein van Stiens, de wind is in de rug. Langs de slootkant zien we ALLEMAAL de reiger, hoewel Alle nog zijn twijfels heeft. “Volgens mij is dit één van de Heilige Ibissen die ook bij de Alde Feanen zijn gespot, er stond nog een foto in de krant”. Om Jurjen niet alle kopwerk te laten doen, gaan we naast hem lopen. In slagorde bezetten we de hele breedte van het fietspad. Bij het wokrestaurant worden we staande gehouden door de eigenaar, ben zijn naam jammer genoeg even kwijt. “Het is al de tweede keer dat jullie hier zo vroeg voorbij komen, als blijk van waardering nodig ik jullie bij de derde keer uit om ’s-avonds een wokje bij mij te komen doen. Maken we een paar foto’s die ik dan ga gebruiken voor reclamedoeleinden. Heb ook al een slagzin bedacht “Waarom met je gezondheid gokken, als je in Jelsum kunt wokken!”  We beloven dat we het in beraad zullen houden.

                Bij Tinq steken we de rijbaan over, de brandstof is vandaag extra goedkoop, het spijt Alle dat hij geen jerrycan bij zich heeft, want dit soort aanbiedingen hebben ze in Beetgumermolen niet. Bij het Europaplein rechtsaf en dan de stad uit. Bij het Crystallic een korte discussie over ‘mooi of niet mooi’. De mannen beoordelen de vormgeving met een plus, Marijke ziet op tegen het ramenwassen dat toch echt van tijd moet gebeuren. ‘Beetje mooi’ is de einduitslag. Wind mee wordt wind tegen als we de betonweg – nog aangelegd door Noppertbeton – richting Ritsumazijl opgaan. Nog een paar kilometer, dan zijn we bij de eerste verzorgingspost. Halverwege ligt rechts in het land het restant van een bunker uit WO II. In de grond schijnen nog onontplofte projectielen te zitten, zou er daarom aan het begin van de weg het bordje ‘in principe verboden toegang, betreden op eigen risico’ hebben gestaan? De zon zorgt voor lange schaduwen die ons vooruit snellen. Heelhuids komen we bij Andringa State, de auto van mem Jouk staat niet op de parkeerplaats noch op de carpoolplek. Anja kijkt op haar horloge, ik had gezegd twintig voor negen en het is nu al negen uur. Opgelucht zien we in de verte de grijze auto staan, het weerzien doet ons goed. “Ik ha hjoed wer drinken, ontbijtkoek en bananen meinaem. Dat is goed foar jimme”. Iets wat met zoveel liefde is klaargemaakt smaakt natuurlijk heerlijk. Ik vraag nog even naar het bordje aan de kant van de weg met DGO. Volgens Jouk heeft dit te maken met de plek op de snelweg waar de vangrails gemakkelijk kunnen worden verwijderd bij calamiteiten. Zo leer je altijd wat. Via een binnenweggetje komen we vlak voor Dronrijp weer bij de snelweg. Bij de eerste rotonde draaien we af naar rechts richting Menaem, de wind is nu écht tegen ons en neemt in kracht alleen maar toe. Het zwembad is nog steeds dicht, we denken dat ze in de gemeente de naam Booma niet meer kunnen zien of horen. Alle en Jurjen zien we alleen nog in de verte, het oranje shirt van Jurjen danst in de zon.

                Binnendoor naar Beetgumermolen, de tweede verzorging. Op de weg nog wat drukte met auto’s die naar een voorjaarsfair op een boerderij gaan. Doel en inhoud komen we zo snel niet te weten, het interesseert ons eigenlijk ook niet, we hebben dorst. Die kan worden gelest. Jouk heeft de tas weer bij de gebr. Hogerhuis neergezet, het voelt als thuiskomen bij een oude bekende. Lang doen we het ons niet aan tijd, de laatste 10 kilometer liggen nog voor ons en we weten dat gaan zitten op zo’n moment funest is voor de loopspieren. Om het drijfzand van de vorige keer te vermijden besluiten we een omweg te maken. Betekent wel drie kilometer vol in de wind, maar met als beloning de hele Zuidhoekstermiddenweg en verder tot Stiens wind mee. Bij thuiskomst zijn Jurjen en Alle er nog niet, ze zijn zo goed in vorm dat ze een extra lus hebben gemaakt. Onder de koffie met kwarktaart kaarten we nog even na. Iedereen is tevreden, zo tevreden zelfs dat Marijke meldt dat ze de elfstedentocht volgende week gaat wandelen en Anja gaat op tweede pinksterdag de elfstedentocht fietsen. Ik vraag me af in welk gezelschap ik terecht ben gekomen, zoveel kracht en zoveel energie.

Het was weer een ochtend om in te lijsten.

Trainingsstage Esonstad?

Nagekomen bericht van William:

Had het jullie al eerder willen voorstellen, maar het kwam er steeds niet van. Nu ik verplicht moet rusten heb ik tijd het volgende aan jullie voor te leggen. Zoals jullie weten hebben wij in Snakkeburen een jachtje liggen. Omdat we niet van nep houden hebben we het “de Echte Tunes” genoemd. Het zeiljacht is Ee-waardig. Wat ik wil voorstellen is om als groep een trainingsweekend te organiseren. We gaan met de boot naar het Lauwersmeergebied, huren in Esonstad een appartement om van daaruit een paar trainingsloopjes te doen. We kunnen ook doorvaren – op eigen risico – naar Schiermonnikoog, jullie zeggen het maar. Vrijdag heen, zondag terug. Laat het in je omgaan, ik ga pitten.