WEER EEN DAG ZONDER SCHADUW.......

Het wordt al onderdeel van je weekritme, de wekker die zich op zaterdagmorgen om 06.15 uur laat horen. Na hem het zwijgen te hebben opgelegd, rustig uit bed en constateren dat de benen goed aanvoelen. In de deuropening heb ik een stang gemonteerd voor de eerste rekoefeningen ’s morgens en de laatste ’s avonds. Ja, ik ben goed bezig ….de rest van het zaterdagochtendritueel bespaar ik u. Zodra ik om 07.30 in de auto stap om de ploegleden op te halen, beginnen de wolken zich te ontladen om daar pas weer mee te stoppen om 11.30, als we in Goutum aan de koffie zitten. Mijn ochtendplas duurt korter.

Op het secretariaatsadres tekenen we de presentielijst. We zijn weer met z’n zessen, Jurjen is een week op hoogtestage in Frankrijk, Herman heeft een mailtje gestuurd: “Hallo allemaal, i.p.v. beter is het eerder nog minder met mijn rechter knie geworden, ondanks de rust die ik heb genomen. Heb wel een keer 12,5 km gelopen en dat was meer dan genoeg voor mijn knie. Reden voor mij om morgen nog maar een keer over te slaan. Wel jammer want ik heb een conditie van een dartel  jong veulen.” Volgens het reglement sturen we hem, als het de volgende week nog niet over is, een fruitmandje. Zijn plaats wordt ingenomen door Alco uit Oude Bildtdijk. Vanwege de verwachte weersomstandigheden kan hij niet zijn land op om pootaardappelen en suikerbieten te zetten, vooral voor het laatste product moet de grond goed droog zijn. Alle maakt het halve dozijn vol, deze manier van trainen bevalt hem erg goed.

Gerarda neemt nog even de binnengekomen mail met ons door. Naast de bemoedigingen – “Oom Jan komt in juni speciaal voor jullie over uit The States, hij is very impressed door jullie American approach of The Slagte” (Maaike van Duinen-Hamstra uit Lollum) – vallen de vele ‘verzorgingspostaanbiedingen’ op. Het komt nog zo ver dat, willen we iedere aanbieding honoreren, of het aantal trainingen moet worden uitgebreid of dat de datum van 16 juni wordt verschoven. We rijden naar Goutum toe, naar de grote M, de 32 k zal ons via Reduzum – Jirnsum – Grou – Warten – Wergea weer naar Goutum brengen.

Oom Jan uit The States

Anja heeft plastic regenjasjes meegebracht, we zijn haar er dankbaar voor. Normaal ziet het er niet sportief uit, nu ook niet, maar de regen weten we zo een paar uur van ons ons lijf te houden. “Een beetje oprollen en in de broek, dan klappert het niet”, is haar devies. De petten gaan op en de brillen af, vol verwachting gaan we van start. Volgens de buienradar wordt het om 09.30 droog, zou mooi zijn, want het eerste stuk tot Irnsum hebben we de wind in de rug. Arjen heeft in zijn schema aangegeven dat we in H3 moeten lopen met een uitloop naar H4, niet sukkelen maar draven dus. “Foar de wyn is elkenien in hurdrinner”, zegt Marijke, ze kent haar klassieken. Het loopt ontspannen, tijd om met elkaar ‘de week door te nemen’. Wat opgevallen is dat er ook in Den Haag over heel wat schaduwen heen is gestapt en dat dit enthousiasme tot verrassende parlementaire verhoudingen heeft geleid. Alle (fysiotherapeut): “korte lijnen, dat is belangrijk. Ik vergelijk het altijd maar met de korte kuitspieren bij mijn cliënten, zij vormen de basis van het lopen. Kort, maar krachtig!”. Hoe de politieke voorkeuren binnen de groep verder liggen, weet ik niet, vormt nog een punt van onderzoek. We ontmoeten een groep vrolijke wandelaars, ook in training voor de Slachte en worden ingehaald door een paar wielrenners die volgens hun eigen zeggen ook voor hetzelfde evenement in het weer zijn.

De verzorging is vandaag geregeld door Marijke. In Irnsum stapt dochter Linda uit de auto als ze ons ziet aankomen bij de Twee Gemeenten. Haar ogen spreken boekdelen, ‘waar zijn jullie mee bezig in dit weer’. We doen alsof we het niet zien, de bananen, drankjes en koek vinden hun weg. Op een affiche staat het optreden deze avond van De Hûnekop en Doelleazen (feestbeesten), Alco rammelt aan de deur, hij wil kaartjes kopen voor deze topattractie. Hij vindt geen gehoor. “No, dan kom ik net, moatte se it sels mar wiite’.

                                                           De Doelleazen-topattractie

Meewarig nagekeken door Linda gaat het richting Grou, de wind (6) keert zich tegen ons en is de komende 12 kilometer niet onze vriend. We zijn al zo op elkaar ingespeeld, dat we automatisch compact gaan lopen, de sterkste schouders vangen de meeste wind. Grou is al in oranjestemming, niet dat we er veel van zien maar de sfeer hangt er wel. In het stationsgebouwtje is een groep dames aan het vingerbreien. Het was me als zodanig niet opgevallen als ik niet in het LC had gelezen dat er in Grou een poging wordt gedaan om op deze manier in het Guinness Book of Records te komen. Volgens de verslaggever staat het record op 321,5 meter. We zullen lezen hoe dit afloopt. De routeplanner zegt: “op de rotonde derde afslag rechts”, maar omdat we binnendoor afsteken volgt het verzoek “indien mogelijk, omkeren”, doen we niet, het apparaat kan toch wel uit, want het is nu recht toe recht aan naar Warten. Eerst een paar kilometer fietspad, daarna achter elkaar op de rijweg. Concentratie is nu vereist, er wordt nauwelijks meer gesproken, de auto’s zoeven ons voorbij. De vele Duitse kentekenplaten vallen op, ook de trailers met boten die ze achter de auto aanzeulen. “Met dit weer ook een manier van watersport”, zegt William. Een waterig lachje is onze reactie.

Endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend, maar zorgen ook voor een gevoel van geluk of euforie, zoals de 'runners high' bij duursporters. De roesachtige toestand die kan ontstaan na een fysieke inspanning wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het vrijkomen van  endorfine. 

Deze theorie is ons bekend en wordt ook zo ervaren, maar dat het ook hallucinerende bijwerkingen kan hebben, is nieuw. We zijn bijna bij Warten als Marijke roept: “sjoch, in earrebarre (ooievaar)”. Waar we ook kijken, we zien niets. Bovendien, wat heeft zo’n vogel hier ook te zoeken met dit weer. Anja zal dit op de zaak (MCL) gaan aankaarten, maar vermoedt dat het te maken kan hebben met het feit dat Marijke vlak bij haar moeders huis is. Een directe link tussen ooievaar en geboorte? Hoe dan ook, we worden hartelijk ontvangen en gelaafd. Op de vraag wat ze dacht toen deze verzopen katten haar huis binnenvielen, geeft ze een diplomatiek antwoord: “mijn man zou gezegd hebben, jimme binne hartstikke gek”. Bij het weer op gang komen klagen de dames over de string die toch wel erg krap is gaan zitten. Hebben wij gelukkig geen last van.

De laatste 10 k is grotendeels vóór de wind, toch wel lekker. Achteraf blijkt dat we hetzelfde tempo zijn blijven lopen als bij km 10-22, bewijs van ‘dat we goed bezig zijn’. De lokroep van de grote M zien we van verre en helpt ons de laatste kilometers door. W mompelt dingen als Big Mac en Mc Smurry, voeding die mij (nog) onbekend is. Alle en Alco zitten al aan de koffie en bevelen de Muffins aan. Maar eerst gaan we ons even omkleden, we hebben geleerd van de vorige week en een droog verschoninkje meegenomen.  Van de Muffins zijn er nog maar 3 voorradig, W  krijgt dus toch zijn Big Mac bij de koffie. Mijn muffin is droog als gort, de klodder chocola kleeft nu nog aan mijn verhemelte.

De lokroep van de grote M

Tijd voor het afrondend gesprek. Ieder moet kort zijn impressie op de training geven of wat hem of haar heeft beziggehouden op momenten dat het lastig was.

Alco: ik blijf maar dicht bij mijn vak, zo nu en dan dacht ik dat ik de bietenbrug op ging.

Alle: een koninkrijk voor een fysiotherapeut, wat een koude spieren heb ik.

Marijke: dat roze regenjasje staat me goed én er was écht een ooievaar!

Anja: de Winterkuier in Ferwert loopt wel wat gemakkelijker

William: toen ik tussen Grou en Warten al die boten zag, dacht ik ‘zo, nu eerst een Bavaria’, zo’n type boot hebben wij namelijk op het oog. Kan ik nu nog niets over vertellen, houden jullie tegoed.

Koos: mij speelde op hetzelfde traject een titel van Leonard Cohen door het hoofd: Going home.

Het was weer een ochtend met een gouden rand.