BEVRIJDENDE SCHADUWEN

De weken rijgen zich aaneen, voor je het weet is het weer zaterdagmorgen 06.15 uur. De wekker hoeft niet meer gezet te worden, dit tijdstip heeft zich een vaste plaats verworven in mijn systeem. De voorbereidingen op de 34 k in H2 van vandaag verlopen routineus, een blik naar buiten belooft droog weer en de buitenthermostaat geeft een aangename looptemperatuur van 10 graden aan. Een korte broek is wel erg enthousiast, maar had achteraf wel gekund. Mijn regenjack heb ik vorige week bij Mc D laten liggen, dat wordt een extra bezoekje.

Alle, Alco, Anja, Marijke en William zijn inmiddels op het secretariaatsadres gearriveerd. Gerarda slaapt nog, dus houdt u de laatste fanmail nog van ons tegoed. Via Burdaard rijden we eerst naar de kruising Bûtenfjild-Reidfjidswei ten oosten van Oentsjerk om een tas met proviand in de onderwal te deponeren. Wegens ziekte heeft een proviandeur op het laatste moment moeten afzeggen (het spijt me vreselijk….!) en om de volgende op de lijst uit zijn/haar bed te bellen gaat zelfs ons iets te ver. Daarna naar Stania State, het vertrekpunt. Anja en William heb de route zo gestoken dat  we steeds gunstig lopen t.o.v. de NO wind (4). De eerste kilometers richting Hurdegaryp zijn voor ons plattelanders aangenaam door het lommerrijke  traject. Dan weer geniet je van het ruime uitzicht, om daarna ingesloten te worden door bomen en bosschages. Marijke hoort een ekster in een boom tekeer gaan: ’liket Jehannes wol as ik jûns de doar per ongeluk op it slot dien ha”. Om deze uitspraak kracht bij te zetten herhaalt de ekster zijn roffel, we zijn deze keer overtuigd.

Jehannes de Ekster

                Het valt ons op dat overal de vlaggen voor ons zijn uitgestoken, geeft een warm gevoel. Aanmoedigingen vallen ons ten deel: “jimme ha der sin oan, complimenten..” en “leuk stel, leuk tempo, Slachte seker? Veel tijd om de bevolking te woord te staan is er helaas niet want we komen op de Halligenweg. Omdat de naam intrigeert vragen we een local naar de betekenis. Hij weet het niet, er doen veel verhalen de ronde, de een nog fraaier dan de andere. Wel weet hij te melden dat er 20 woningen aan deze weg staan waar in totaal 60 mensen wonen, 35 mannen en 25 vrouwen. Het percentage allochtonen is 0 … . En, oh ja, vroeger was dit een vrijerslaantje, ik herinner me nog een versje uit die tijd:     
    
             Lieve, lieve vriendin

             Ik heb zo’n zin….

             Samen met jou in het gras te bukken

             Om een bos bloemen voor mijn moeder te plukken…

              Grinnikend nemen we afscheid. Aan het eind van de weg wacht ons een verrassing als we het straatnaambordje ‘Slachtedijk’ zien staan. Als bewijs nemen we een foto, nieuwsgierig als we zijn kunnen we het niet laten even bij

Lopend over het slagtepad(de huidige Slachtedyk) "Dit smalle voetpad aan weerskanten door eene sloot afgescheiden van het met poelen en moerassen doorsneden rietveld bood niets ter beschouwing aan"(M.De Haan-Hettema, 1841)

het nabijgelegen Tuincentrum ‘De Florahoek’ te informeren naar de achtergrond. Het is er druk, maar de eigenaar is bereid een korte toelichting te geven. Volgens hem zijn er twee theorieën in omloop. De eerste is dat je de Slachtedijk kunt vergelijken met de Chinese muur. Deze was ooit 5.000 kilometer lang, nu resten er, verspreid over de noordgrens van China nog slechts gedeeltes. Volgens deze theorie is de Slachtedijk ooit 1.800 kilometer lang geweest, van Oosterbierum (de huidige finishplaats) tot aan Rome. Naast de ons bekende Slachtedijk is dit ook zo’n restant. De tweede opvatting vindt ‘de tuinman’ leuker en geloofwaardiger. In Hurdegaryp hebben ze het een beetje ‘hoog in de bol’, ze denken daar dat ze net iets meer zijn dan wij, die in het buitengebied wonen. Ze denken dat de Slachtemarathon net iets is als de Olympische Spelen. Deze vinden elke vier jaar op een andere locatie plaats. Ze gokken er bij de gemeente op dat dit met de Slachte ook zo zal gaan, en nu hebben ze hun eigen Slachtedijk gemaakt, in de hoop bij het uitbrengen van hun bidbook hoge ogen te gooien.

Voldoende stof tot napraten, maar het tempo is er natuurlijk behoorlijk uit. Toch nog even tijd voor een kennistestje. Op de foto ziet u dat ik een bloemetje heb geplukt, de vraag is niet de naam van dit bermplantje, die weet iedereen, maar tot welk plantengeslacht behoort het. Als uit één mond klinkt ‘schermbloemigen’, ons basisonderwijs is niet voor niets geweest.

Om een beetje op gang te komen komt het onderwerp doping nog even aan de orde. ’s Morgen in de krant gelezen dat ze er bij Rabo ook wat van kunnen. Uit een recente studie is gebleken dat twee van de zes hardlopers ook wel eens ‘snoepen’. We zijn vanmorgen met z’n zessen, dus .. voor de draad ermee. Alleen Alco meldt zich, hij gebruikt zo nu en dan Sipo. Dit is een mengsel van sipels – die verbouwt hij tenslotte zelf – en poedersuiker. Omdat hij relatief weinig tijd aan het lopen kan besteden, compenseert hij het hier mee. Wie er meer over wil weten loopt na afloop maar even mee naar zijn auto. Over auto’s gesproken - we zijn inmiddels in Hurdegaryp – als we op een kruispunt ruim baan krijgen van een automobilist die volgens de regels voorrang heeft. Ook claxonneert hij drie keer, we moeten dus wel kijken. Maar dat is onze vorige burgemeester, Eric ter Keurs, zegt William. Hoe hij dat zo zeker weet, wij hebben de man nog nooit ontmoet. Nee, ik ook niet, maar zijn vrouw zit naast hem en die heeft nog steeds het rode jasje aan dat ze in Stiens ook altijd aan had. Daar herken ik ze aan. We zijn blij als we het dorp uit zijn.

Sipo, ook wel rode uien confituur genoemd.
Recept:700g rode uien, 10cl appelazijn, 120g boter, kleine
hoeveelheid grenadine of casis, rode wijn,
160g poedersuiker, peper, zout
Snijd de uien in fijne schijfjes, laat de boter licht bruinen,
voeg de uien, zout, peper, en de gezeefde poedersuiker toe.
Laat 30 minuten zachtjes stoven in een gesloten stoofpan.
Voeg grenadine en wijn toe en laat nog eens 10 minuten
zachtjes stoven in een open kookpot.
Deze uienconfituur moet heel zachtjes gaar worden.

            Tussen Hurdegaryp en Burgum gebeurt weinig spannends, we halen een eenzame loopster in die bij het horen van het doel van onze trainingsinspanningen alleen maar zegt: “voor de Slachte ben in te slecht”. We zien het, de benen mogen ook wel wat bijkleuren – zij loopt wel in een korte tight. Om de dreigende verveling voor te zijn begint Ale nog eens over de oormerken. Anja heeft nog steeds geen antwoord, Alco schiet haar te hulp. Dat is in Brussel beslist door en voor ambtenaren, als ze één oormerk verliezen hebben ze er nog steeds één. Als afdoende bewijs een beetje dun, maar we moeten het ermee doen. W: “nu snap ik waarom ze het salaris van  ambtenaren willen bevriezen, van mij mag het”. In Burgum zijn ze blij ons te zien, ook hier overal vlaggen en applaudisserende mensen. We hebben geen tijd voor handtekeningen, want we zijn aan de late kant volgens Anja. De eerste proviandering is bij vrienden van hun en de aankomsttijd zou negen uur moeten zijn, het is nu half tien. “Als ze maar niet ongerust worden…”.  Dit valt mee, Ineke en Jan zijn druk in de tuin bezig, werkelijk een heel mooi plekje, zo vlak buiten Burgum. En er is werkelijk geen nee te koop als het om voeding en voedsel gaat. Volgens de regels tasten we op gepaste wijze toe. Jan en ik blijken vroeger nog regelmatig tegen elkaar te hebben gevoetbald, dat waren nog eens tijden. Nu in ieder geval te weinig tijd om de vergane glorie op te poetsen. We worden hartelijk uitgezwaaid als we de route voor de tweede helft voortzetten.

 Even een aarzeling van het GPS-horloge van W, we worden een ruiterpad opgestuurd met veel paardenhumus, terug en honderd meter verder het juiste pad gevonden. Via Noardburgum langs de Rijksstraatweg naar Quatrebras en dan rechtsaf naar Veenwouden. Vlak voor de spoorwegovergang Villa Vrolijk, de bewoners lachen ons vrolijk toe. Voor we het weten lopen we langs het Bûtenfjild, lang, recht en zonder begroeiing. Aan het eind weten we de tweede ravitaillering, onderlinge babbeltjes houden het tempo erin. De zak ligt er uiteraard nog, bewaakt door een auto, controlepost voor een wandelevenement.  Het is voor de eerste keer dat we een beker Slachtedrank krijgen. W heeft deze van de sponsor van het evenement weten te bemachtigen. Nog 9 meldt W, we zetten ons in gang. De benen zijn hier en daar wat stijfjes aan het worden, het loopt wat minder gemakkelijk als vorige week, terwijl het toen alleen maar wind en regen was. Komt door de zuurstof die we toen extra hadden, zegt Marijke. Wie durft haar tegenspreken? Bij de eerstvolgende kruising kunnen we rechtdoor en rechtsaf. Anja stelt rechtdoor voor – nog 2 k naar Oentsjerk. Het wordt rechtsaf, follow the leader. Weer een saai stuk weg, tot we bijde afslag Eeltsjemar komen. Anja heeft zich herpakt en stelt voor nog even bij het meertje te kijken, ligt er in het voorjaar altijd zo mooi bij. Meerderheid is tegen, route is route. Opeens horen we het hoge geluid van modelvliegtuigjes. Als wespen scheren ze over en langs ons heen. Links van de weg ligt de thuisbasis van deze hobbyisten, ze laten hun vliegtuigjes een vleugelgroet naar ons maken. Aardige jongens.

Eeltsjemar bezongen op de Fryske Cash

           Als we Stania State ontwaren zijn we eigenlijk allemaal wel voldaan en blij. Voordat we op het terras aan de koffie met gebak gaan, maak ik mijn bril nog even stuk en krijgen twee zakken met sipels een andere eigenaar. William is te moe om nog over zijn boot te vertellen, nog even geduld dus.

De ochtend van 5 mei zal altijd iets extra’s voor ons betekenen.